- Zuid-Koerdistan
Journalist en activist Pîran Herkî was een politieke gevangene van de KDP (Koerdistan Democratische Partij van de Barzani’s in Zuid-Koerdistan). Hij maakte deel uit van de groep die bekend staat als “Behdînan-gevangenen” en die in januari 2019 door de veiligheidstroepen van de KDP werden gearresteerd na een protest in Şîladizê tegen de dodelijke luchtaanvallen van het Turkse leger. Hij is lid van de veteranenvereniging Pêşmergeyên Dêrîn, waarvan de leden al in 1992 tijdens de Golfoorlog in Zuid-Koerdistan waren en kritisch staan tegenover de KDP. Hij werd een jaar en twee maanden gevangen gezet.
De angst voor de KDP is een obstakel voor vrijheid
Herkî vertelde ANF Nieuwsagentschap over de toenemende onderdrukking door het van Turkije afhankelijke KDP-regime in Zuid-Koerdistan. Hij zei: “De KDP heeft de arrestatie van activisten, journalisten en politieke figuren vanaf 2020 opgevoerd. In de afgelopen drie maanden zijn meer dan 23 activisten en journalisten gearresteerd.”
Herkî sprak over de marteling van de gearresteerde journalisten en activisten en vervolgde:
“De KDP probeert op deze manier de stem van de vrijheid te onderdrukken. Omdat de KDP bang is dat de stem van de waarheid het volk zal bereiken. Als de waarheid het volk bereikt, zullen het gebrek aan planning, het gebrek aan systeem en de corruptie van de KDP aan het licht komen. De KDP staat geen vrij leven toe binnen haar grenzen omdat ze bang is voor haar omgeving, maar ze zou goed moeten weten dat de stem van de vrijheid niet onderdrukt kan worden door gevangenissen. De KDP heeft de stem van de vrijheid nooit getolereerd omdat ze de roep om vrijheid altijd heeft gezien als een ontmaskering van haar gebrek aan planning en corruptie.”
150 gevangenen in één cel
Herkî zei over de behandeling van gevangenen dat “als mij verteld was dat er zo’n gevangenis in Koerdistan was, ik het nooit geloofd zou hebben. Er zaten 150 gevangenen in een cel van twaalf meter lang en vijf en een halve meter breed, waaronder universiteitsprofessoren, journalisten, ingenieurs, dieven en drugsdealers. Dit systeem werd ingevoerd met het doel om ons psychologisch uit te putten en ons alle hoop te ontnemen.”
De journalist zei dat de kamer waar hij en twee andere gevangenen werden vastgehouden 65 cm groot was en voegde eraan toe: “In deze kamer voorzagen we in onze behoefte aan eten, drinken en onderdak. Deze behandeling kan niet eens worden toegepast op een dier. Een ander probleem in de gevangenis was dat het eten niet goed was. In de gevangenis in Hewlêr waren er geen boeken of mogelijkheden om nieuws te lezen. De bestaande tv’s hadden alleen amusementszenders.We zijn zeven keer voor de rechter gebracht, maar onze zaak bleef open. Hoewel veel rechters om een straf hadden gevraagd, konden ze niet tot een beslissing komen over onze straf. Ze konden ons niet het zwijgen opleggen.”
Bron: ANF