Als ideologische beweging kan de PKK niet worden verpletterd, zegt Murat Karayilan in een interview met ANF Nieuwsagentschap. De komende drie maanden zijn echter cruciaal voor de guerrillastrijd in Koerdistan.
Murat Karayilan, lid van het Uitvoerend Comité van de PKK (Koerdische Arbeiderspartij), wijst er in het ANF-interview op dat de komende drie maanden cruciaal zijn voor de guerrillastrijd in Koerdistan. “Niet voor niets spreken we van een strijd om het bestaan, een oorlog om ‘te zijn’ of ‘niet te zijn’. Dat is de realiteit. Daarom moet iedereen in dit proces doen wat hij kan. Deze periode is een zeer belangrijke tijd in de geschiedenis van onze strijd en we willen in dit proces zegevieren”, zegt Karayilan, eraan toevoegend: “Als ik geen Koerd was, als ik een onpartijdig persoon was, zou ik degenen steunen die zich verdedigen met hun eigen middelen. Er is ons onrecht aangedaan. Mensen zouden een geweten moeten hebben, een zekere eer.” Karayilan benadrukt echter ook dat de PKK als ideologische beweging niet te vernietigen is.
Een week geleden publiceerde de HPG (Volksverdedigingskrachten) een oorlogsbalans van de afgelopen vijf maanden. De balans maakte eens te meer duidelijk hoe omvangrijk de oorlog was. Hoe beoordeelt u deze vijf maanden?
De afgelopen vijf maanden zijn erg belangrijk voor ons geweest. Er is nu weer een week voorbij. Vijf maanden en een week lang woedt er een constante en totale oorlog in Zap, Metîna en Avaşîn. Dit is een nieuwe situatie in de geschiedenis van Koerdistan en in onze geschiedenis van strijd. Voor het eerst in meer dan vijf maanden stuitte de Turkse bezetting op weerstand op dezelfde locatieen wordt de Turkse staat gestopt. Dit is geen gewone situatie. Zoals ik al eerder zei, dit is een nieuwe situatie in de geschiedenis van ons volk, in onze geschiedenis van strijd. Ondanks de steun aan de Turkse staat van binnen- en van buitenuit en het gebruik van alle moderne wapens, ook internationaal verboden wapens, heeft de Turkse staat niet het gewenste resultaat bereikt. Iedereen moet weten dat deze oorlog iets nieuws is. Aan de ene kant vecht een grote, talrijke strijdmacht die alle technologie van die tijd bezit, en aan de andere kant een kracht die overtuiging, moed, expertise, kennis van het terrein en tactische kennis bezit. Met andere woorden, in deze oorlog zetten we de menselijke wil tegenover moderne technologie en verboden wapens.
De door ons nieuw ontwikkelde tactische methoden verrasten de vijand. Vermoedelijk had hij niet verwacht dat zo’n diepe, rijke tactiek op een gecoördineerde manier zou kunnen worden uitgevoerd. Er wordt een belangrijke prestatie geleverd in deze oorlog, en het wordt gedaan in een geest van opoffering. Er wordt een groot offer gebracht. De moed die Koerdische vrouwen, mannen en hun vrienden, inclusief Arabieren, vandaag tonen, is een geweldig voorbeeld van de sublimatie van de menselijke wil. Wij zijn van mening dat de nieuwe manieren en methoden die we in oorlog hebben ontwikkeld een voorbeeld voor iedereen zullen zijn, vooral voor die krachten die niet over de technische middelen beschikken tegen grote legers en moderne wapens om hun land en zichzelf te bestrijden met Verdedigen van guerrillamethoden in het perspectief van de revolutionaire oorlog van het volk.
Zoals u weet, waren er vroeger forten. Vroeger gebruikten mensen kastelen om zich te verdedigen tegen grote legers. Nu zijn er geen bovengrondse forten meer, omdat deze met moderne wapens kunnen worden vernietigd. De Koerdische vrijheidsguerrilla’s hebben ondertussen ondergrondse forten gebouwd en strijden in het terrein met speciale teams die van elke boom een positie maken tegen de vijand. Hetzelfde geldt voor de ondergrond. De Turkse staat kan niet meer vrij in het veld bewegen en terrein bezetten met zijn leger zoals voorheen. Als hij van de ene heuvel naar de andere heuvel wil gaan, slechts een afstand van een kilometer afleggend, is hij bang, omdat hij op het landpad veel obstakels tegenkomt. Daarom bombardeert hij eerst de plek waar hij heen wil met vliegtuigen en raketten. Dan komen de cobra’s [geschutshelikopters] en schoten. In het stof dat door de bombardementen is ontstaan, worden troepen uit Sikorsky-helikopters gedropt. Dit is de huidige bezettingsmethode van de Turkse staat. Hij kan niet binnenvallen en vooruitgaan zoals voorheen. Hij komt uit de lucht. Het Turkse leger bestrijdt ons vanuit de lucht en met verboden wapens. We bestrijden ze met de wil, de moed en de inzet van de mensen.
Waar zou het Turkse leger nu zijn als ze niet waren tegengehouden in de Zap?
Ook de politieke gevolgen voor ons hele volk zijn belangrijk. Als het Turkse leger niet vijf maanden lang was opgehouden in Zap, Avaşîn en Metîna, wie weet waar ze heen zouden zijn gegaan en hoe ver ze nu zouden zijn gekomen. Ze zou haar heerschappij over de mensen in de regio nog verder hebben uitgebreid. Hier zit ze echter vast. Om deze reden is het verzet van groot belang voor de Koerdische natie en van groot belang voor de toekomst van de mensen in de regio, in het bijzonder het Arabische volk.
De Turkse staat legt wegen aan in Zuid-Koerdistan en wil zijn positie in de bezette gebieden consolideren. Wat is het doel van de Turkse staat?
Het is waar dat de Turkse staat overal wegen aanlegt, en tegen hoge kosten. Hieruit blijkt dat het daar permanent wil blijven. Hij bouwt zijn systeem. Wat is nu zijn doel? Hij vocht altijd met ons binnen de grenzen die voor Turkije waren vastgesteld. Er zijn ook grensoverschrijdende aanvallen geweest, maar hij heeft zich altijd teruggetrokken. Zijn strategie was dus naar binnen gericht. Maar na de strijd tegen ISIS is de Rojava-revolutie geëvolueerd en heeft ze status verworven. Het Koerdische volk trad op de voorgrond in Rojava en de andere delen van Koerdistan en het Midden-Oosten. Daar was de Turkse staat bang voor. Tijdens deze ontwikkelingsprocessen werd ook een dialoog gevoerd met Rêber Apo [Abdullah Öcalan] vanuit Imrali. Deze dialoog culmineerde in het Dolmabahçe Memorandum in februari 2015, dat voor de ogen van het wereldpubliek werd opgesteld. Het werd ondertekend door parlementsleden van de HDP [Democratische Volkspartij] en vertegenwoordigers van de Turkse staat. Er moet een akkoord worden bereikt tussen de Koerdische en Turkse zijde. De staat werd echter bang. Tayyip Erdoğan verwierp de overeenkomst en de Turkse staat ontwikkelde een nieuwe strategie en concept voor zichzelf. Ze zeiden dat de staat een overlevingsprobleem had, dat de Koerden een eigen macht waren geworden en al buitenlandse mogendheden achter zich hadden, dat ze Turkije wilden verpletteren en dat deze dreiging moest worden geëlimineerd. Daarom moet er niet alleen binnen de grenzen van Turkije worden ingegrepen, maar ook in Zuid- en West-Koerdistan [Rojava]. Ze zeiden dat het al een vergissing was om de status van Zuid-Koerdistan [ Koerdistan regio van Irak] te erkennen en dat Rojava ook geen status zou moeten hebben.
Zo kwamen ze op een nieuw concept en in 2015 verklaarden ze ons de oorlog. Ze spreken openlijk over een zone van dertig kilometer buiten hun grenzen, die zich uitstrekt van Afrin in Rojava tot Xakurke en Sidekan in het zuiden van Koerdistan. Hun uiteindelijke doel is echter om het gebied binnen de grenzen van Misak-ı Milli [Nationaal Pact; een plan opgesteld in het Ottomaanse parlement in de vroege jaren 1920, dat voorziet in een Turks staatsgebied inclusief Thracië, Noord-Syrië en Noord-Irak]. Ze willen controle over drie delen van Koerdistan.
Hoe beoordeelt u de rol van de KDP? Een vreemde mogendheid bezet het land en de KDP neemt deel aan deze bezetting. Wat kunt u daarvan zeggen?
Die vraag moet de KDP [Koerdische Democratische Partij van de Barzani clan -red.] worden gesteld, want ook wij begrijpen er niet veel van. Het had niet zo moeten zijn. Toen de Turkse staat dit concept creëerde, was het geen verborgen concept, het werd opengesteld. De Turkse staat zei dat we een overlevingsprobleem hebben, het is voor ons een oorlog om ‘bestaan’ en ‘niet-bestaan’, en zo is het begonnen. Ons doel in dit proces was om als eenheid van alle Koerdische krachten te reageren in vorm van een gemeenschappelijk beleid. Het ging minder om een gemeenschappelijke strijd en meer om een gemeenschappelijk standpunt en wederzijdse bescherming. In 2013 werd op ons initiatief een bijeenkomst gehouden, werd een stap gezet voor een Koerdisch Nationaal Congres, maar toen werd deze poging stopgezet. We wilden er nog eens over praten en onze beweging stuitte op veel krachten. Er vonden nog twee gesprekken plaats met de KDP. Ik was aanwezig bij de twee bijeenkomsten in 2015 en 2016. Zoals eerder vermeld, heeft Turkije een nieuw concept ontwikkeld. Allen zijn in gevaar. De nieuwe strategie van Turkije is gevaarlijk voor het Koerdische volk. We zeiden dat we partners moesten zijn en dat er alleen simpele problemen tussen ons zijn. Als er problemen ontstaan tussen ons in Rojava, in Shengal en waar dan ook, kunnen onze delegaties gaan zitten om ze te bespreken. Dat hebben we in de vergadering afgesproken. Dan had de delegatie moeten worden bijeengeroepen, maar er werd geen datum vastgesteld. We realiseerden ons dat toen de KDP ons ontmoette, ze ook Turkije ontmoetten. Ook in dit proces werd duidelijk dat de KDP ervoor had gekozen handel te drijven met Turkije en niet met ons. Dit heeft geleid tot een splitsing in de Koerdische politiek. We willen niet dat deze situatie verder verslechtert en nog vele jaren voortduurt.
De Turkse staat liquideert ook collaborateurs
Allereerst moeten de KDP-vertegenwoordigers weten dat de Turkse staat in de strijd tegen de Koerden zowel in het Ottomaanse als in het Republikeinse tijdperk op Koerdische medewerkers vertrouwde en hen vervolgens liquideerde. In Dersim, bijvoorbeeld, verzetten sommige stammen zich, terwijl andere stammen de kant van de staat kozen. Maar toen het verzet was gebroken, werden ze allemaal verbannen. De Turkse staat liquideert de Koerden die ermee werken nadat zijn werk erop zit. Om deze reden zal Turkije, hoezeer de familie Barzanî nu ook meewerkt, op een dag ook tegen hen zijn. Dit is het eerste feit.
Ten tweede: als er geen PKK was, zou de Turkse staat geen Koerden serieus nemen. Ook dat is een feit. De Turkse staat zou geen betrekkingen hebben aangegaan met Başûr [Zuid-Koerdistan]. Vroeger waren er geen relaties, het begon pas met ons uiterlijk. Toen werd Rêber Apo gevangengenomen en zei de Turkse staat dat de PKK klaar was. Als gevolg hiervan werden de relaties geleidelijk verminderd en een rode lijn gemaakt. Toen onze strijd weer heviger werd, hervatte de Turkse staat de betrekkingen met de KDP en de Başûr-bewegingen en schafte hij officieel de rode lijn af. Dat is een feit. Nu bezet hij Başûr en het is duidelijk dat deze bezetting met instemming van de KDP is. Niemand kan de Turkse staat verwijderen van de plaatsen waar hij momenteel is gevestigd. Omdat de Turkse staat een andere stijl heeft. Hij verlaat nooit de plaats waar hij binnenkomt. En dat brengt de toekomst en de status van Zuid-Koerdistan in gevaar. In Bashur zijn nu 30.000 soldaten van het Turkse leger gestationeerd. We zeggen dat dit beleid de toekomst van de bevolking van Zuid-Koerdistan in gevaar brengt. Het vormt zelfs een bedreiging voor Irak.
Ten derde waren er grote bloedbaden in Bakur [Noord-Koerdistan] en ook een keer in Bashur. We strijden al 50 jaar tegen deze staat. Tot dusver hebben we meer dan 40.000 slachtoffers en 10.000 gevangenen geleden. Onze voorzitter Rêber Apo zit momenteel in de gevangenis. Met ons verzet willen we de Turkse staat ertoe brengen een oplossing te vinden. De situatie is duidelijk. Als de Turkse staat echt vrienden wil zijn met de Koerden buiten zijn grenzen, met de Koerden van Başûr, moet hij eerst de identiteit erkennen van de Koerden die binnen zijn grenzen leven. Zolang de Turkse staat de Koerden binnen zijn grenzen ontkent, kan het geen vrienden zijn met de Koerden daarbuiten. Dat is een feit. We willen een oplossing vinden, maar de bijdrage die de KDP levert aan de Turkse staat blokkeert ook de weg naar een oplossing voor Bakur. Met andere woorden, de KDP voorkomt dat we de staat verzwakken en een oplossing forceren.
Ze helpt de staat in alles. Het helpt de staat om de guerrilla’s te verpletteren. Als de staat de guerrilla’s vernietigt, zal hij genocide plegen in heel Koerdistan. De KDP maakt een fout. Wat betekent het om zoveel ondersteuning te bieden met logistiek, inlichtingen, omsingeling, wegafsluitingen en al het andere? Zoveel hadden we er niet van verwacht, dus de KDP moet het even uitleggen.
De PKK kan niet worden verpletterd
Ten vierde moet iedereen weten dat de PKK niet kan worden beëindigd. De PKK is een ideologische beweging. Deze ideologie heeft zich over miljoenen mensen verspreid. Miljoenen Koerdische vrouwen en jongeren, evenals Koerdische buren, van Arabieren tot Turken, verdedigen dit idee. We weten niet waarom de KDP miljoenen mensen tegen zich in het harnas jaagt. Zal de vijandschap tegen miljoenen worden vergeten? Ze zal niet vergeten worden. Er was eerder een oorlog onder ons Koerden, van 1992 tot de jaren 2000. We wilden dit hoofdstuk afsluiten en hebben grote inspanningen geleverd om ervoor te zorgen dat Koerden nooit meer ten strijde trekken tegen Koerden. Dat was de beslissing van onze leiding en onze beweging. De PKK is een idee, de PKK is politiek, de PKK is de samenleving, ze heeft miljoenen mensen. Waarom maakt de KDP hiermee vijanden? Wat is haar interesse daarin? Welke overeenkomst heeft zij met Turkije bereikt? We begrijpen het echt niet. We moeten er ook op wijzen dat de KDP hier niets van zal winnen, maar zal lijden.
Ten vijfde: We zijn in de 21e eeuw. De wereld is geëvolueerd en problemen worden opgelost in dialoog. De Turkse staat en de andere bezettingsmachten in Koerdistan zeggen dat de Koerden geen natie zijn, het zijn stammen die met elkaar vechten en geen gemeenschappelijk beleid voeren in het belang van de mensen. Is onze wederzijdse benadering niet beschamend voor de Koerdische politiek? Is het niet jammer dat de VS bemiddelen zodat de ENKS en het Autonome Bestuur samen kunnen komen in Rojava? Hebben we geen eigen mening? Er zijn op dit moment veel gênante en beschamende situaties en daar willen we verandering in brengen. Dit soort beleid heeft in de jaren tachtig en negentig misschien gewerkt voor de KDP, het was misschien een basis voor herstel, maar niet langer. Het jaar is 2022 en we bevinden ons in het digitale tijdperk. De wereld weet nu alles. Hoe lang kunnen regeringen overleven die zich tegen de samenleving verzetten en alleen vertrouwen op geld en militaire macht? De KDP zou terug moeten keren, want om te overleven in dit land moeten we als natie een gemeenschappelijke strategie hebben.
Wat kan er in deze situatie gedaan worden? Wat moet het publiek doen?
We zijn in oorlog en de situatie is kritiek. We houden er niet van om zo te praten, maar onze mensen en vrienden moeten weten dat de situatie kritiek is. Het gaat er niet om wie hoeveel macht heeft en wie niet. Het gaat om de winst van het Koerdische volk in dit historische en fragiele proces. We hebben een wrede vijand voor ons die de Koerdische strijdkrachten tegen elkaar wil uitspelen voor iedereen. Dit is onverenigbaar met de belangen van het Koerdische volk. We hebben geen verwachtingen van een staat of macht en zijn alleen gehecht aan ons volk. Ik roep daarom alle Koerden op om verantwoordelijkheid te nemen voor deze situatie. Het verzet in Zap, Avaşîn en Metîna treft alle Koerden en mensen uit alle delen van Koerdistan strijden daar. Als we daar de vijand verslaan, zullen alle Koerden sterker worden, en dit geldt vooral voor Başûr. Dit verzet moet worden gesteund, en degenen die het niet steunen, moeten zich er niet tegen verzetten en het bij de vijand aan de kaak stellen.
Als ik geen Koerd was, als ik een onpartijdig persoon was, zou ik degenen steunen die dit allemaal met hun eigen middelen bestrijden. Er is ons onrecht aangedaan. Mensen moeten een geweten hebben, een zekere eer.
Is er nog iets dat u tot slot zou willen zeggen?
We bevinden ons in een buitengewone fase en vooral de komende drie maanden zijn erg belangrijk voor de guerrillaoorlog. Omdat de vijand resultaten wil en wij resultaten willen. Hiervoor hebben we ondersteuning nodig. We spreken niet voor niets van een strijd om het bestaan, een oorlog om te zijn of niet te zijn. Dat is de realiteit. Daarom moet iedereen in dit proces doen wat hij kan. Jongeren zouden zich bij de guerrilla’s moeten voegen, vrouwen, patriotten, iedereen zou zijn werk moeten doen. Deze periode is een zeer belangrijke tijd in de geschiedenis van onze strijd en we willen daarbij zegevieren. We geloven in onszelf en als we vasthouden aan de vorige manieren en methoden, zullen we succesvol zijn. Vijf maanden van verzet maakten de overwinning onvermijdelijk. Maar natuurlijk komt niets vanzelf, we moeten ons meer inspannen en meer betrokken raken bij dit proces. Als dat het geval is, denk ik dat we in deze periode grote overwinningen zullen behalen. Met dit in het achterhoofd wens ik iedereen veel succes.
Bron: ANF