- Turkije
In een dringende oproep aan het publiek hebben honderden artiesten en kunstenaars uit Turkije opgeroepen tot onderhandelingen over een vreedzame oplossing voor de Koerdische kwestie. De verklaring “Laat ons een stem zijn voor vrede”, ondertekend door 564 persoonlijkheden, werd vandaag gepresenteerd in het Taksim Hill Hotel in Istanbul. Onder de ondertekenaars zijn prominente namen als muzikant Cevdet Bağca, schrijver Ayşegül Devecioğlu, kunstcriticus en schilder Feyyaz Yaman, schrijver Firat Cewerî, regisseur Haşim Aydemir, actrice Jülide Kural, muzikant Mikail Aslan, documentairemaker Nejla Demirci, fotograaf Özcan Yaman, schilder Sevinç Altan, schrijver Şanar Yurdatapan en regisseur en DEM-partij afgevaardigde Sırrı Süreyya Önder.
Schrijfster Ayşegül Devecioğlu las de verklaring voor, waarvan de volledige tekst als volgt luidt:
“Wij, ondergetekenden van kunst en literatuur, willen met het publiek ons bezwaar delen tegen de obstakels die de Republiek verhinderen om in haar tweede eeuw een democratisch, populistisch en libertair karakter te bereiken. Bezorgd over de toekomst van Turkije, willen we een bescheiden stem zijn in deze omgeving van meervoudige crises. Als we vandaag zwijgen, is er morgen misschien niemand meer om te spreken.
Wij, de mensen van kunst en literatuur, die niet aan de zijlijn willen toekijken hoe Turkije nog een eeuw verspilt, stellen voor om een toekomst samen te weven waarin alle etnische, religieuze en culturele identiteiten vrij leven en niet worden onderdrukt of het slachtoffer zijn van pogroms.
Wij hebben de verantwoordelijkheid om een nieuw woord te spreken, om een nieuwe zin te vormen in deze modderige grond waar de wetgevende macht onder druk staat van de regering, de onafhankelijke rechterlijke macht haar onafhankelijkheid heeft verloren onder het ‘eenmansregime’, seculier en vrij onderwijs achter de feiten aanloopt, curatoren zijn aangesteld in universiteiten en volksgemeenten, vrouwen het slachtoffer zijn van geweld, braindrain een extreem niveau heeft bereikt en jongeren het land verlaten uit angst voor hun toekomst.
Wij geloven dat we een nieuwe manier van kijken en zien nodig hebben in deze sfeer van steeds diepere sociale en economische crises, waarin democratische mogelijkheden worden uitgesloten bij het oplossen van problemen die voortkomen uit ontkenning en assimilatie, en geweld voortdurend wordt bijgewerkt als beleid.
Honderd jaar lang werden veel humanitaire eisen voor rechten, vooral de democratische eisen van de Koerden en de vrijheid van geloof van de Alevieten, uitgesteld, niet opgelost en geconsolideerd voor de regeringen als een fenomeen van scheiding tussen onze volkeren. De verdeeldheid tussen volkeren en culturen werd verdiept.
Onder druk van meerdere crises wordt de publieke opinie zwaar gemanipuleerd door de regering. Degenen die Turkije regeren leiden het publiek af van de echte agenda met secundaire agenda’s. Isolatiepraktijken zijn veranderd in een managementapparaat in handen van de autocratische regering. De samenleving wordt ideologisch en politiek belegerd. Isolatie en oorlogspolitiek verdiepen de sociale en economische crises.
Duizenden mensen worden onrechtmatig gevangen gezet vanwege hun politieke opvattingen en zijn bijna politieke gijzelaars. De praktijken in gevangenissen die de mensenrechten schenden nemen met de dag toe. Duizenden politieke gevangenen zijn momenteel in hongerstaking tegen isolatiepraktijken. Er moet geluisterd worden naar de eisen van politieke gevangenen die in hongerstaking zijn en deze moeten via onderhandelingen worden opgelost.
Wij zijn van mening dat de problemen van Turkije via onderhandelingen moeten worden opgelost. Vanaf 2013 was het ‘Resolutieproces’, dat veel hoop op verzoening onder de bevolking creëerde, een waardevol experiment. Onderhandelingen met Abdullah Öcalan, een van de gesprekspartners, creëerden de mogelijkheden voor vrede. Met de instemming van een groot deel van de samenleving kan het proces opnieuw beginnen. De samenleving moet moedig zijn voor vrede. Ze moet niet bang zijn om te dialogeren en te praten.
Het is onze open oproep aan iedereen in de positie van gesprekspartner; de voorwaarden die gesteld worden door het universele recht en de mensenrechten moeten zonder aarzeling vervuld worden door de politieke vertegenwoordigers van dit moment. De regering moet de politiek van onderdrukking, isolatie en oorlog opgeven. Wij geloven dat deze ideeën en suggesties van mensen uit de kunst en literatuur zullen worden omarmd door iedereen die de opbouw van sociale vrede wenst.”
Tijdens de bijeenkomst zei Feyyaz Yaman van Karşı Sanat (Tegenkunst) dat ze samenkwamen om “de vrede te beschermen”. Yaman zei: “Maar terwijl we dit doen, ligt ons kader op het gebied van kunst. Kunst heeft nog nooit zo’n omgeving van geweld, slachtofferschap en onrecht meegemaakt als nu. Haar stem is nog nooit zo tot zwijgen gebracht. In elk van deze situaties zien we dat dit zwijgen niet alleen te wijten is aan de economische moeilijkheden die kunstenaars ondervinden. Artiesten kunnen niet optreden, schrijvers kunnen hun boeken niet schrijven. De echte reden voor deze hele crisis is dat de sociale consensus ook op juridisch niveau is verbroken. Deze monddoodmakende omgeving die we vandaag de dag overal ter wereld ervaren, zet ons ertoe aan onze rechten op te eisen. Als kunst een kritische taal moet spreken, dan moet ze eerst rechten en het samenleven van volkeren verweven. We nodigen kunstenaars uit om samen op te staan tegen degenen die voortdurend een proces van uitroeiing opleggen en om deze noodzaak op te eisen. We hebben hier iets voor te doen, we moeten een proces van echte dialogen op gang brengen. We moeten samenkomen en het onrecht dat we in deze omgeving van verschillen hebben geleden verdedigen op onze gemeenschappelijke grond van gerechtigheid. Als degenen die geloven in de kracht van kunst, nodigen we iedereen uit om deze vrede te herstellen.”