Vrouwen organiseren zich autonoom binnen de Koerdische Bevrijdingsbeweging. Wat zit erachter en hoe werkt het? Çiğdem Doğu (KJK) legt de ideologische en structurele aanpak van de Koerdische vrouwenbevrijdingsbeweging uit.
Çiğdem Doğu, een coördinerend lid van de Gemeenschap van Vrouwen van Koerdistan (KJK), sprak in een programma op vrouwenzender Jin TV over het “organiserende” aspect van de Koerdische vrouwenbevrijdingsideologie. We vertaalden enkele fragmenten uit het interview.
Organiseren is een basisprincipe van de vrouwenbevrijdingsideologie. Het is hetzelfde voor alle ideologieën. Het is niet mogelijk om een stap te zetten zonder organisatie. De geschiedenis van de mensheid is in zekere zin de geschiedenis van organisatie. Socialisatie, het ontstaan van een samenleving, is een uitdrukking van organisatie gebaseerd op ethische principes. Organisatie is van strategisch belang voor de toekomst van de mens, de samenleving en de mensheid. Conceptueel betekent het het weven van de samenleving. Men weeft de realiteit, de economie, de gezondheid, het leven en de opvoeding van de samenleving. In het Koerdisch zeggen we rêxistin. Het betekent een pad nemen of corrigeren. Als we naar de etymologie kijken, kunnen we zien wat het betekent voor de mensheid.
De pionier van de eerste organisatie en socialisatie was de vrouw. Omdat ze een voortrekkersrol speelde in de organisatie van het sociale leven en in die zin waardevolle diensten aan de maatschappij verleende, werd ze tot godin verheven. Maar hoewel ze een baanbrekende kracht was, werd ze veroordeeld tot volledige desorganisatie. Vandaag hebben we het over de verzwakking van de wilskracht van vrouwen, over onderdrukking, geweld en verkrachting. En waarom? Omdat ze ongeorganiseerd, weerloos en zwak zijn. In zekere zin is organisatie zelfverdediging, het vormgeven en organiseren van het eigen leven.
Organiseren betekent samenkomen voor een doel, om een doel te bereiken. Vrouwen waren afgesloten van deze vorm van samenkomen. Dit is het punt waarop isolement ontstond. Doordat vrouwen geïsoleerd en ongeorganiseerd zijn geraakt, zijn hun banden met elkaar en met het leven en de maatschappij verbroken. Vrouwen zijn beperkt tot de huiselijke sfeer. Hun gedachten, gedachten, gevoelens en interpersoonlijke relaties verschrompelen en ze worden weerloos. Hoe weerlozer ze worden, hoe meer de man het overneemt.
Daarom is organisatie een basisprincipe van vrouwenemancipatie. Want hoe kan een vrouw een wil hebben zonder organisatie? Hoe kan ze bevrijd worden als ze alleen gelaten wordt, als ze geen wilskracht heeft? Zonder organisatie kan er geen vrijheid zijn. De kapitalistische moderniteit heeft een type vrouw voortgebracht door individuele vrouwen een leiderschapsstatus te geven. Er zijn vrouwelijke toppolitici in staatssystemen, er zijn ook vrouwelijke kunstenaars en academici. Natuurlijk zitten daar zeer waardevolle mensen tussen. Maar het zijn individuen.
Is het dan eerlijk om te zeggen dat het liberalisme de organisatie probeert op te breken?
In zekere zin wel. Omdat de vrouwenstrijd steeds sterker wordt. De ontwikkeling van de kapitalistische moderniteit heeft een geweldige omgeving gecreëerd voor vrouwen om zich te organiseren. In deze omgeving is het feminisme ontstaan. Er waren al eerder vrouwenbewegingen, maar het creëerde een meer georganiseerde omgeving. Dit leidde tot de verlichting en bewustwording van vrouwen. Op dat moment dacht de door mannen gedomineerde geest na over hoe ze deze organisatie konden dwarsbomen. Vrouwen kwamen naar voren als individuen, niet als georganiseerde vrouwen. Alle vrouwen zijn hiertoe veroordeeld.
Ik zal je een voorbeeld geven. Vorig jaar was er een NAVO-top. De vrouwen, ministers en premiers van de NAVO-landen namen een foto en zeiden: “De NAVO is ons.” Dit zijn vrouwen die zichzelf ook feministen noemen, wat niet waar is. We zien dat er daar sowieso geen vrouwenorganisatie is. Het zijn vrouwen die zich uitspreken die deel uitmaken van het door mannen gedomineerde systeem. Er is geen organisatie, er zijn individuen. Wie is de NAVO? De NAVO is een speciale oorlogsorganisatie tegen vrouwen en volkeren. Het is een organisatie waarin natiestaten samenkomen en een gemeenschappelijk beleid maken.
Je kunt hier heel duidelijk zien wat de realiteit van ongeorganiseerde vrouwen betekent. Ongeorganiseerde vrouwen zijn hulpeloos in de samenleving als het gaat om het uiten van hun gedachten, zichzelf te ontwikkelen, zich uit te spreken, op grote schaal relaties aan te gaan en hun economie, gezondheid en onderwijs en zichzelf te beschermen. Hoe groter de desorganisatie, hoe groter het fatalisme. Hoe meer geïsoleerd een vrouw is, hoe zwakker ze staat tegenover het systeem. Zolang ze zwak blijft, kan ze het lot dat haar is opgelegd niet veranderen. Hoe kan het lot dan veranderd worden? Het zal veranderen door organisatie.
De vrouwenbeweging spreekt van specifieke en autonome organisatie. Kunt u dit nader toelichten? Je hebt het ook over het “derde weg”-model. Wat is die derde weg precies?
Organisatie is belangrijk en strategisch. Maar net zo belangrijk is de vraag hoe te organiseren. Er zijn duizenden vrouwenorganisaties over de hele wereld. Organiseren alleen is niet genoeg. Hoe we organiseren is belangrijk. Welke vorm van organiseren kan het systeem van mannelijke dominantie overwinnen en terugdringen? Wat onze ervaringen met organiseren betreft, kunnen we het volgende zeggen: Wij hebben ons ontwikkeld als een PKK-beweging. Rêber Apo [Abdullah Ocalan, -red.]zei: “De vrouwen in de PKK organiseren zich specifiek en autonoom.” Dat was een heel belangrijke uitspraak.
Er zijn feministische bewegingen geweest die uit vrouwen bestonden en zich alleen op vrouwen richtten.Maar deze bewegingen leven zelf in een sociale context die veranderd moet worden.De sociale realiteit moet veranderd worden.Het is nodig om mannen te veranderen, om alle gebieden te bevrijden, te beginnen met kinderen. Het kan niet alleen over vrouwen gaan. Laten we bijvoorbeeld alleen vrouwen bevrijden. Maar hoe zit het met de mannelijke realiteit? Ze zullen waarschijnlijk niet fysiek uitgeroeid worden. Mannen bestaan ook in dit leven. Terwijl we proberen vrouwen te bevrijden, moeten we ook mannen, de maatschappij en tradities veranderen. Feminisme wordt vaak gelijkgesteld aan vrouwenstrijd. Wij steunen ook op vrouwen, maar we zien de strijd voor sociale verandering als een strategie. Feminisme laat de maatschappij buiten beschouwing.
Is het schadelijk voor de organisatie van vrouwen dat het feminisme zo gefragmenteerd is?
Er moet altijd diversiteit zijn, dat betekent rijkdom. Maar de verschillen moeten zich ook kunnen verenigen in één groep. Er zijn veel feministische bewegingen. Ze vechten op de een of andere manier voor de vrijheid en gelijkheid van vrouwen, maar ze zijn gefragmenteerd. Dit is het belangrijkste probleem in onze strijd. Er is geen gemeenschappelijke pool waar ze elkaar aanvullen en een gemeenschappelijke strategie ontwikkelen. Dit verdeelt de kracht van vrouwen.
Er zijn anarchistische en socialistische bewegingen geweest die gevochten hebben voor de vrijheid van de samenleving en die altijd een zeer belangrijk vrouwenpotentieel hadden. Laten we eens kijken naar alle socialistische strijden: Vrouwen speelden een zeer belangrijke voortrekkersrol en namen actief deel. Maar wat was de organisatiestrategie hier? Er was een algemene (gemengde) partijorganisatie waarin vrouwen werden verondersteld deel te nemen. Het motto was: “Als we de maatschappij bevrijden, zullen vrouwen ook bevrijd worden.”
Feminisme aan de ene kant isoleert vrouwen volledig van de maatschappij, terwijl de andere kant zegt dat we de maatschappij moeten bevrijden en dat we daarna de vrouwen zullen bevrijden. Dit zijn twee zeer tegenstrijdige benaderingen. Heeft de bevrijding van de vrouw zich uitgekristalliseerd in een van deze strijdbewegingen? Er is zeventig jaar Sovjetervaring en ervaring uit verschillende revoluties. We zien in al deze revoluties dat de vrijheid van vrouwen niet gegarandeerd was. Op een gegeven moment werd het klassieke traditionele man-vrouw beleid voortgezet. We zeggen dat geen van beide in deze vorm kan werken. Maar er is een derde benadering van de organisatie van vrouwen. Deze derde lijn betekent: we zullen samen met de maatschappij strijden. We zullen in de maatschappij zijn.
In onze beweging noemen we dit “algemeen”. In de PKK-beweging handelen we samen met onze mannelijke kameraden. Maar als vrouwenbeweging hebben we een specifieke en autonome organisatie. Zo is er bijvoorbeeld de PAJK. Als vrouwenpartij voeren wij onze strijd samen met de PKK. We hebben ons er niet van afgescheiden, maar we nemen onze eigen beslissingen met betrekking tot vrouwen. De vrouwenbeweging bespreekt en beslist over de verdeling van de taken. De vrouwen beslissen zelf hoe ze met de huidige ontwikkelingen omgaan en hoe het vrouwenbeleid eruit moet zien.
In het algemeen, laten we zeggen de ontwikkelingen in het Midden-Oosten, de vijandige politiek, de realiteit van de oorlog – als de vrouwenbeweging een mening en beoordeling in deze richting heeft, bespreekt ze die met de algemene organisatie. Het is niet de mening van Heval Çiğdem of iemand anders. Het is de beoordeling van de vrouwenorganisatie, omdat we samen hebben gediscussieerd, beoordeeld, besloten en gepland. Daarom hebben we een specifieke en autonome vrouwenorganisatie binnen de beweging. Hoe meer een vrouw georganiseerd is binnen een gemeenschap, hoe sterker ze is, omdat ze strijdt vanuit een gemeenschappelijke wil. We strijden fundamenteel tegen het mannelijke systeem van overheersing en voeren ook een genderstrijd binnen de beweging. Dit geldt ook voor het vrouwenleger van YJA Star. We praten over de HPG-guerrilla, maar binnen dit guerrillaleger is er ook de YJA Star, die zich specifiek en autonoom organiseert als een vereniging van vrije vrouwen.
Bron: https://democraticmodernity.com/