Cemil Bayik, medevoorzitter van de KCK, beantwoordde vragen over de Palestijnse kwestie in een diepgaande analyse waarin hij sprak over waar deze kwestie vandaan komt, hoe er vandaag de dag mee wordt omgegaan door de verschillende mondiale en regionale spelers en wat de belangen van de volkeren zijn.
Deel één kan hier worden teruggelezen.
Er wordt gezegd dat de VS probeert Israël zover te krijgen dat het zich schikt. Wat probeert de VS te bereiken, welke doelen streven de hegemoniale krachten na? Zijn er pogingen om het ‘Groter Midden-Oosten Project’ te vernieuwen?
Met betrekking tot dit onderwerp wil ik vooral het volgende benadrukken. Bovenal mag de aanpak van de VS, maar ook van alle andere machten, niet dienen om de oorlog te verdiepen. Elke militaire aanpak vergroot het probleem alleen maar en vertraagt een mogelijke oplossing. De strijdkrachten die deelnemen aan de conflicten moeten al hun inspanningen richten op het beëindigen van de oorlog en het oplossen van het fundamentele probleem. Om dit te bereiken moet een politieke wil worden getoond die overeenkomt met democratische waarden. Alle krachten die zich uitsluitend op basis van hun eigen belangen op mondiaal en regionaal niveau bewegen en dienovereenkomstig een standpunt innemen, staan een democratische oplossing in de weg.
Er wordt een genocide uitgevoerd op het Palestijnse volk. Dat zien we nu in Gaza. Deze pogingen moeten worden gestopt en de verdere bezetting van het land van Palestina moet ook worden gestopt. Dan kan er naar een oplossing worden gezocht en kunnen inspanningen in die richting worden gedaan. Alleen dan kan de veiligheid van Israël, waar nu zoveel over gesproken wordt, tot stand komen. Natuurlijk zien we dat de houding van de kapitalistische moderniteit, en dus ook van de VS, anders is. Zij handelen niet in democratische zin om een oplossing te vinden, maar handelen vanuit hun eigen belangen en verdiepen zo de breuklijnen en tegenstellingen. De VS doen dit als de huidige hegemoon van de kapitalistische moderniteit. Het is de sterkste kracht in de derde wereldoorlog en kan vanwege zijn rol en eigenschappen geen deel uitmaken van een democratische oplossing.
Er wordt gezegd dat ze Israël willen tegenhouden, maar het is het beleid van de VS, de NAVO en de kapitalistische staten dat Israël jarenlang zover heeft gebracht dat het een dergelijk oorlogszuchtig, genocidaal beleid kan voeren. Daarom moeten ook deze krachten worden gestopt. Alleen als er grenzen worden gesteld aan de kapitalistische moderniteit, waarvan de VS de pionier is, en als de door belangen gedreven politiek aan banden wordt gelegd, kan de Israëlische staat aan banden worden gelegd. Is dit een politiek die de VS kan en wil leiden? Daarom is het niet nodig om het te analyseren. De VS legt Israël geen beperkingen op. De mentaliteit en politiek van de staten en alle krachten van de kapitalistische moderniteit zijn in tegenspraak met een oplossing voor de bestaande problemen. Om de kapitalistische moderniteit tot actie te dwingen is een sociale strijd nodig. Als de maatschappij een duidelijk standpunt inneemt en gedeelde rode lijnen laat zien, dan kunnen de VS en de krachten van de kapitalistische moderniteit gedwongen worden om stappen te ondernemen. Een oplossing kan alleen voortkomen uit de kracht van de samenleving.
Het is duidelijk dat de VS en alle andere krachten, inclusief de staten in het Midden-Oosten, opereren in een kader van de derde wereldoorlog. De derde wereldoorlog is een oorlog tussen de hegemoniale krachten van de kapitalistische moderniteit om het leiderschap op regionaal en mondiaal niveau. Het is een oorlog van reorganisatie van energieroutes, handelsroutes en strategische geopolitiek. Tegelijkertijd toont deze oorlog ook de diepte van de crisis in het systeem van de kapitalistische moderniteit. De krachten van de kapitalistische moderniteit proberen hun bestaan te verlengen door middel van de wereldoorlog. Daarom is deze oorlog niet alleen een oorlog van de heersers, tussen staten, maar ook een oorlog tegen de samenleving en de volkeren.
De slachtoffers van deze oorlog zijn de samenleving en de volkeren. De oorlog in Gaza is hier het beste voorbeeld van. De VS, Turkije, Iran, de NAVO en vele andere landen buiten de Palestijnse strijd uit voor hun eigen belangen. De Israëlische staat en zijn regering doen hetzelfde. De Israëlische staat maakt ook deel uit van de kapitalistische moderniteit, gebruikt angst, onderdrukking en samenzwering tegen de Israëlische bevolking en probeert de belangen van zijn eigen systeem af te dwingen. Het is duidelijk dat deze methoden en dit beleid geen vrij leven en veiligheid voor de Joden kunnen creëren. Hoe zou het Joodse volk in vrijheid en veiligheid kunnen leven terwijl Palestina bezet is en de Palestijnen worden onderworpen aan genocide? Kan er op deze basis een Joods land worden gecreëerd? Natuurlijk is dat onmogelijk. Wij geloven dat het Israëlische volk deze realiteit ziet en erkent. We hechten hier veel belang aan.
Het Midden-Oosten is een belangrijk centrum. Geen enkel systeem of heerser kan een leidende rol op zich nemen als het geen standpunt inneemt in het Midden-Oosten. Dit is een realiteit die in het verleden net zo waar was als vandaag. Zoals sommigen zeggen, verliest het Midden-Oosten zijn belang niet. Integendeel, het belang van het Midden-Oosten in het systeem van de kapitalistische moderniteit, dat het stadium van het totale consumentisme heeft bereikt, is zelfs nog toegenomen. Als we vandaag de dag zeggen dat er geen geografie meer is waaraan geen belang wordt gehecht, dan is dat zeker geen onjuiste bewering. Het Midden-Oosten heeft een belangrijke betekenis in de geopolitiek. Essentiële energiebronnen zijn hier te vinden en belangrijke handelsroutes doorkruisen deze regio. Naast machten als de VS en Rusland doen nu ook steeds meer China en India mee. En Iran en Turkije proberen steeds meer nieuwe allianties te smeden om meer invloed te krijgen. Saoedi-Arabië en soortgelijke staten streven steeds meer soortgelijke ambities na. Iran heeft groepen gecreëerd die op een breed niveau met zichzelf verbonden zijn en probeert zijn eigen invloed veilig te stellen. Op deze manier proberen ze ook de conflicten met de VS uit te leven zonder geconfronteerd te worden met problemen in hun eigen land. Er is een systeem gecreëerd waarin de oorlog ver weg wordt uitgevochten.
Turkije probeert een macht te worden door de volkerenmoord op de Koerden. Om hiervoor steun te krijgen, is het bereid om een alliantie aan te gaan. Natuurlijk zijn de VS een macht met grote invloed, zoals overal ter wereld, ook in het Midden-Oosten. Ze willen het Midden-Oosten fundamenteel inrichten volgens hun eigen belangen. Ze handelen en bewegen met deze mentaliteit. Er zijn ook de conflicten tussen de VS en China, die oorspronkelijk in de regio Azië-Stille Oceaan werden uitgevochten en zich nu steeds verder over de wereld verspreiden. Dit is nu ook duidelijk in het Midden-Oosten. Het is te zien dat de betrekkingen van China met het Midden-Oosten de laatste tijd zijn toegenomen. Ze hebben strategische stappen gezet. De belangrijkste stap was hun poging om Iran en Saoedi-Arabië bij elkaar te brengen. De betrekkingen tussen de twee staten, die historische conflicten met elkaar hebben, zijn aanzienlijk verbeterd. China heeft ook aangekondigd dat het aan de Palestijnse kwestie zal werken.
In het Midden-Oosten is alles met elkaar verbonden en beïnvloedt alles elkaar. De vraag of de aanval van Hamas op 7 oktober en de daaropvolgende aanval van de Israëlische staat op Gaza zal leiden tot een uitbreiding van de oorlog in de regio, getuigt van een gebrek aan inzicht in de politiek van het Midden-Oosten. Op de G20-top die onlangs in India plaatsvond, werden besluiten genomen over nieuwe energie- en handelsroutes, zodat China zijn eigen plannen niet kan uitvoeren. Zoals bekend zijn niet alleen China, maar ook Iran, Turkije, Rusland en andere krachten boos over deze beslissing. Het zijn allemaal krachten van de kapitalistische moderniteit die de wereld en het leven vanuit hun perspectief bekijken en alles doen voor hun eigen belangen. Dus de strijd van het Palestijnse volk is opgeofferd aan de strijd om belangen, macht en partnerschap tussen deze machten. Dit is een duidelijke situatie. Het is hetzelfde kader waarin ze de Koerden benaderen. Wat belangrijk is, is dat we ons hiervan bewust zijn en onze strijd voor vrijheid en democratie baseren op de kracht en eenheid van de volkeren.
Egypte, Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Irak, de Golfstaten… er is op dit moment een diplomatiek verkeer waarbij alle regionale landen betrokken zijn. Er is een prominente vraag naar een staakt-het-vuren in de Arabische landen. Hoe benaderen de Arabische landen de Palestijnse kwestie? Welke invloed heeft deze benadering op het Palestijnse volk en hun strijd?
De staat Israël heeft er altijd naar gestreefd om het doel van de zionistische ideologie te verwezenlijken. Volgens deze ideologie moet de geografie die is aangewezen als Joods land worden gezuiverd van alle andere gemeenschappen en moet het worden veranderd in een plaats die volledig door Joden wordt bewoond. Dit betekent de bezetting van Palestina en de genocide op het Palestijnse volk, waar alle problemen vandaan komen. Dit idee is het officiële beleid van de Israëlische staat en zijn regering. Ook al hebben de strijd en de druk van het Arabische volk in het algemeen, en deels van de Arabische staten, en de georganiseerde strijd en het verzet van het Palestijnse volk in het bijzonder de Israëlische staat gedwongen om enkele compromissen op de agenda te zetten, dit idee en dit beleid zijn niet veranderd. Dit is het doel en het beleid dat Israël nu nastreeft. Deze ideologie en dit beleid zijn altijd gesteund door de kapitalistische moderniteit, vooral door de VS. Daarom zijn de mentaliteit en het beleid van de staat Israël niet alleen het resultaat van interne dynamiek. De kapitalistische moderniteit heeft een rol voor Israël in het Midden-Oosten en van Israël wordt verwacht dat het deze rol speelt. We weten dat sommige mensen hier anders over denken en zelfs denken dat Israël een rol speelt voor anderen. Maar dit is niet de realiteit.
De staat Israël is veroordeeld tot een ideologie en een beleid die zionisme worden genoemd. Dit kan alleen veranderen door een serieuze interne sociale strijd en de daaruit voortvloeiende transformatie. Het zou niet verkeerd zijn om te zeggen dat er geleidelijk een dergelijk bewustzijn en een dergelijke beweging aan het ontstaan is binnen de Israëlische samenleving. Dit moet worden gezien als een juiste en positieve ontwikkeling. Het zijn dit soort ontwikkelingen die Israël zullen transformeren en een einde zullen maken aan de Arabisch-Joodse tegenstelling en het conflict, inclusief de oplossing van de Palestijnse kwestie. Daarom is het noodzakelijk om hier belang aan te hechten en te streven naar de ontwikkeling ervan. Zonder dit zal Israël, gesteund door de VS, de NAVO en andere krachten van de kapitalistische moderniteit, niet in staat zijn om zijn beleid van bezetting, annexatie en genocide op te geven. Aan de andere kant maakt deze situatie haar tegenstander ook gelijk aan zichzelf. De tegenstanders van Israël en zijn beleid hebben de VS en de NAVO nodig om tegen zo’n Israël te vechten. Dit maakt hen afhankelijk van de VS en de NAVO of van krachten die enkele tegenstellingen hebben met de VS en de NAVO, maar die niet fundamenteel verschillen van de VS en de NAVO, die net als zij economische en politieke macht nastreven en die nadenken over hun mondiale en regionale belangen. Wij denken dat dit een van de grootste impasses is. Helaas is dit de situatie waarin Palestijnse organisaties zich meestal bevinden. Ze zijn afhankelijk geworden van de VS en de NAVO of van de machten die met hen in conflict zijn.
Wat de Arabische landen betreft, zou het juister zijn om ze Arabische staten te noemen, omdat de benadering van de mensen en de benadering van de staten van elkaar verschillen. Ten tijde van de oprichting van de staat Israël waren er Arabische staten die geregeerd werden door koninkrijken. Het is bekend hoe deze staten zijn ontstaan. Deze koninkrijken werden opgericht door Groot-Brittannië en waren daarvan afhankelijk. Israël is ook een staat die met toestemming van Groot-Brittannië is opgericht. Deze koninkrijken, losgekoppeld van het volk, zouden niet in staat zijn geweest om de staat Israël te stoppen, die een strategische rol kreeg van Groot-Brittannië en dus van de kapitalistische moderniteit. Deze situatie veranderde niet, zelfs niet na de ontwikkeling van het Arabisch nationalisme en de verandering van regimes volgens deze ideologie. Al in de jaren zeventig verloren de Arabische staten hun belangstelling voor de Palestijnse kwestie. Hun interne tegenstellingen verdiepten zich en Israël en buitenlandse mogendheden profiteerden van deze tegenstellingen. Hoewel niet op officieel niveau, hebben veel Arabische staten sindsdien betrekkingen met Israël ontwikkeld. Hun steun voor de Palestijnse beweging was daarentegen beperkt. Staatsbelangen en evenwichten kwamen op de voorgrond. Deze zorgen staan ook nu op de voorgrond. Sterker nog, staatsbelangen en tegenwichten zijn nog prominenter dan in het verleden. Voordat deze ontwikkelingen begonnen, waren er officiële dialogen tussen Israël en veel Arabische staten. Er werd een compromis en overeenkomst tussen hen bereikt onder de naam van het Abraham-Hebreeuwse Verbond. Er wordt beweerd dat dit proces is verstoord door de huidige situatie, maar geen enkele Arabische staat die partij was bij dit proces heeft een standpunt ingenomen om dit te bevestigen.
De overeenkomst tussen de Arabische staten en Israël voorziet niet in een oplossing voor het Palestijnse probleem. Het is niet eenvoudig om een overeenkomst die het Palestijnse probleem niet oplost of niet voorziet in een dergelijke oplossing succesvol te laten zijn. Een zeer belangrijk deel van de Arabische landen heeft betrekkingen met de VS. In zekere zin zijn ze afhankelijk van de VS en Israël. Ze bestaan en voeren politiek op basis van het evenwicht dat de VS in het Midden-Oosten heeft gevestigd. In de huidige situatie hebben ze allemaal hun ogen en oren vooral gericht op de VS. Noch de Arabische Liga, noch de Organisatie voor Islamitische Samenwerking, noch enige andere organisatie kan iets doen ondanks de VS en de NAVO. Oproepen tot een staakt-het-vuren en verbale reacties hebben geen echte waarde. Ze worden gemaakt om het gezicht te redden, om de reactie van het Arabische volk te sussen. De macht die dit proces in goede banen leidt is de VS. De VS hebben wereldwijde en regionale berekeningen en plannen. Zij handelen dienovereenkomstig. Ongetwijfeld kan een serieuze maatschappelijke reactie en druk de VS, Israël en zelfs de Arabische staten dwingen om enkele stappen te nemen en dit kan leiden tot veranderingen in het plan. Afgezien daarvan is het Amerikaanse plan het plan dat zal werken.