“De Derde Wereldoorlog escaleerde op 7 oktober in de Gazastrook toen Hamas Israël aanviel met 5.000 raketten. De conflictsituatie in dat gebied was nooit gestopt. De Israëlisch-Arabische en Israëlisch-Palestijnse tegenstellingen en conflicten waren de oorzaak. De goede relaties die sommige Arabische staten met Israël probeerden op te bouwen, leidden niet tot een passende oplossing van het probleem. Ook het begrip en project dat bekend staat als het ‘tweestatenmodel’ was niet voldoende om het Israëlisch-Palestijnse probleem op te lossen. Op basis hiervan was het betreffende gebied altijd een constante bron van conflict, en nu is deze situatie uitgegroeid tot een zeer gevaarlijke oorlog.
Toen Hamas aanviel met vijfduizend raketten en Israël reageerde met nog zwaardere aanvallen, veranderde Gaza in een bloedbad. Sommigen beweren dat Israël op zo’n aanval had gerekend en er al op voorbereid was. Anderen zeggen dat de aanvallen van Hamas Israël hebben geschokt en dat de Israëlische leiding nu reageert. Misschien zit er enige waarheid in beide beweringen. In elk geval is het resultaat een oorlog die op geen enkele manier beperkt is door humanitaire waarden, en de mensen in Gaza betalen de hoogste prijs. Het joodse volk heeft natuurlijk ook zware verliezen geleden. Het lijkt erop dat er ook veel mensen buiten de joodse en Palestijnse gemeenschappen zijn die slachtoffer zijn van deze oorlog. Honderden gijzelaars verkeren in levensgevaar. De Israëlische regering verklaart dat ze bereid is tot een grondoffensief in Gaza, maar het is niet duidelijk wat er op enig moment zal gebeuren. Als u dit artikel leest, kan de balans al aanzienlijk zijn verslechterd.
Naast de intensiteit van de oorlog is er een intense discussie aan de gang. De partijen beschuldigen elkaar voortdurend. Iedereen spreekt voor zichzelf en er worden voortdurend nieuwe verklaringen afgelegd. Het is duidelijk dat er sprake is van volledige informatiebesmetting en psychologische oorlogsvoering. De Verenigde Staten, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk hebben Israël op het hoogste staatsniveau bezocht. De Russische leiding dreigt de Verenigde Staten geen oorlogsschepen naar de oostelijke Middellandse Zee te brengen. De Iraanse regering waarschuwt voortdurend voor het gevaar van een verdere escalatie van de oorlog. Iedereen probeert de oorlog voor hun eigen belangen uit te buiten.
Het zou ongetwijfeld niet juist zijn om een gebeurtenis zoals een oorlog tot een enkele oorzaak terug te brengen. Er zijn veel redenen voor. Ook de oorlog in Gaza heeft veel redenen. Allereerst is het duidelijk dat een dergelijke oorlog voortkomt uit historische tegenstellingen. Het staat in verband met de Israëlisch-Arabische en Israëlisch-Palestijnse tegenstellingen en conflicten die ontstonden met de oprichting van de staat Israël. Het is echter belangrijk om de belangrijkste redenen voor de oorlog sinds 7 oktober niet uit het oog te verliezen. Hoewel er veel redenen zijn, moeten we ons richten op twee belangrijkste oorzaken.
De eerste en belangrijkste oorzaak van het conflict is duidelijk nationalisme en religie, de dominante nationalistische en religieuze mentaliteit en politiek aan beide zijden. Met andere woorden, het ontbreken van echte democratie. Het is duidelijk dat overal waar geen democratische mentaliteit en politiek is, zulke gebeurtenissen kunnen plaatsvinden. We weten heel goed dat het Arabische nationalisme en religie vandaag de dag worden vertegenwoordigd door zogenaamde radicale organisaties, waarvan Hamas er een is. De regering van Netanyahu vertegenwoordigt het joodse nationalisme en de joodse religie. En deze wederzijdse nationalismen en religies zijn de belangrijkste oorzaak van de huidige ramp.
De tweede reden is het project voor een nieuwe energieroute tussen Azië en Europa, langs de route India, Saoedi-Arabië, Israël, Zuid-Cyprus en Griekenland, dat na de laatste G20-top in India is aangekondigd. Met de huidige oorlog wordt dit project enerzijds gesaboteerd en worden de obstakels die zich voordoen opgeheven en wordt de weg geopend. De huidige Israëlische regering en machten zoals de Verenigde Staten behoren tot degenen die proberen deze weg veilig te stellen. De huidige Turkse regering daarentegen behoort tot de krachten die proberen dit project te saboteren. Het stond niet vaak op de agenda, maar na de aankondiging van het project had de Turkse regering onder Tayyip Erdoğan openlijk verklaard dit project te willen saboteren. Onmiddellijk daarna brak de oorlog in Berg-Karabach uit, die veel leed veroorzaakte, en de aanstichter van deze oorlog was de regering onder Tayyip Erdoğan. Nu is de oorlog in Gaza aan de gang, en het is duidelijk dat de regering Erdoğan in deze oorlog hetzelfde provocerende gedrag vertoont.
Kortom, achter de oorlog in Gaza gaat een complexe belangenstrijd schuil, net als achter de oorlogen in Oekraïne en Berg-Karabach. Het onderdrukte Palestijnse volk wordt geofferd aan deze belangenstrijd, en net zoals de Armeniërs in Karabach wordt de bevolking van Gaza verdreven uit hun thuisland. Dat is de essentiële kwestie die pijn doet. De belangenstrijd wordt uitgevochten met het bloed en de tranen van de bevolking van Gaza. Natuurlijk heeft ook het joodse volk zware verliezen geleden. In het verleden waren Israëlische regeringen zeer gevoelig en voorzichtig in deze kwestie. De huidige Israëlische regering lijkt deze gevoeligheid en voorzichtigheid duidelijk niet te hebben.
In dit verband gaat het om een oorlog tussen de huidige Israëlische regering en Hamas. Sommigen zeggen dat de Israëlische regering de belangrijkste planner is. Anderen menen dat Hamas alles heeft gedaan en dat de macht erachter de regering Erdoğan is. Ook het optreden van de huidige Amerikaanse regering wekt de indruk dat zij op deze manier betrokken is bij de ontwikkeling en voortzetting van deze oorlog. Te midden van al deze verwarring kunnen we het volgende vaststellen: hoogstwaarschijnlijk moeten de huidige gebeurtenissen worden gezien in het kader van het Amerikaanse plan voor opschoning. Misschien hebben de Verenigde Staten de regering onder Tayyip Erdoğan op de een of andere manier verleid tot een dergelijke provocatie, en heeft de Erdoğan-regering mogelijk Hamas aangemoedigd hetzelfde te doen. Het is duidelijk dat wat Hamas doet een provocatie is. Ook de huidige Israëlische regering probeert deze provocatie in haar voordeel te gebruiken.
Ik moet zeggen dat ik deze regels schrijf als een strijder die zich heeft verplicht om het Palestijnse volk te verdedigen, en ik blijf trouw aan deze belofte. Maar de leiders van de Palestijnse bevrijdingsstrijd hebben ons nooit verteld dat de Joden in hun geheel de vijand zijn. Ze hebben altijd gezegd dat ze strijden tegen het Israëlische zionisme. Hamas bestond destijds nog niet.
Kortom, we moeten noch aan de kant van de huidige Israëlische regering staan, noch aan de kant van Hamas en hun beleid steunen. We moeten de nationalistische en religieuze mentaliteit en politiek die door deze twee krachten wordt vertegenwoordigd, afwijzen. We moeten weten dat de benadering van twee nationale staten geen oplossing zal bieden, en we moeten de oplossing zien in de modellen ‘Democratische Natie’ en ‘Democratisch Confederale’ voorgesteld door de Koerdische vertegenwoordiger Abdullah Öcalan. Terwijl we de rechtmatige en legitieme democratische rechten van het Palestijnse volk verdedigen, moeten we weten hoe we samen kunnen werken met linkse, socialistische en democratische krachten in de Hebreeuwse samenleving op basis van coöperatie. In beide samenlevingen zijn er mensen die een dergelijke mentaliteit en politiek volgen, en deze neiging moet als basis worden genomen en verder worden ontwikkeld. Dit is zeker een blijvende oplossing voor deze brute oorlog.
Samenvattend kunnen we zeggen dat de problemen van Palestina en Koerdistan ongetwijfeld de fundamentele problemen zijn in het Midden-Oosten en dat de nationale democratische rechten van beide volkeren niet ter discussie kunnen worden gesteld of worden voorkomen. Wat Hamas in Gaza doet en wat de PKK in Koerdistan doet, kunnen op geen enkele manier met elkaar worden vergeleken. Dergelijke analogieën zijn onjuist en verdraaien de realiteit. Ja, er is altijd al een belangenstrijd geweest tussen de mondiale machten en regionale staten om Koerdistan. Maar de strijd van het Koerdische volk onder leiding van de PKK heeft niets te maken met deze strijd. Dus terwijl de oorlog in Gaza vooral een strijd om belangen is binnen het systeem van de kapitalistische moderniteit, gaat het in Koerdistan om de strijd van het Koerdische volk voor vrijheid. Deze strijd maakt geen deel uit van de Derde Wereldoorlog, omdat het geen deel uitmaakt van het systeem dat deze wereldoorlog voert. Het is een strijd voor de vrijheid van het volk die tot doel heeft een nieuwe democratie buiten het systeem te creëren. Het Koerdische volk weet dat dit de oplossing is voor de oorlog die het volk van Gaza lijden bezorgt, en het roept alle volkeren van het Midden-Oosten op tot een gemeenschappelijke en broederlijke strijd voor democratie.”
Deze column verscheen oorspronkelijk in het Turks in Yeni Özgür Politika.
Auteur: Selahattin Erdem