Na het resultaat van de Groen Linkse Partij (YSP) bij de parlementsverkiezingen in Turkije, dat duidelijk onder de verwachting lag, is nu een fase van kritiek en zelfkritiek begonnen. Cahit Kırkazak van het bestuurscomité van de YSP bespreekt in een gesprek met ANF Nieuwsagwentschap de komende procedure.
Bij de verkiezingen op 14 mei deed de bedreigde Democratische Volkspartij (HDP) onder de vleugels van de Groen Linkse Partij mee en leed aanzienlijke verliezen. Het percentage daalde van 11,62 procent in 2018 naar momenteel 8,79 procent. Dit is zeker grotendeels te wijten aan de hoge repressie en verkiezingsfraude door het regime. Desondanks begint er nu een intensief debat over de gebreken en fouten van de HDP en YSP. Zoals eerder gemeld hebben de medevoorzitters van de HDP, Pervin Buldan en Mithat Sancar, aangekondigd niet meer voor het bestuur te kandideren.
Geen democratische verkiezing, maar bevestiging van autoritair bewind
Kırkazak zegt dat verkiezingen alleen niet de doorslaggevende factor zijn in een democratie. Belangrijker is de vraag of de democratie vergemeenschappelijkt kan worden en of de wil van de bevolking weerspiegeld wordt in de regering. Een democratische verkiezing houdt in dat alle politieke partijen dezelfde mogelijkheden hebben om de middelen te gebruiken om het publiek te bereiken en de institutionele mogelijkheden te benutten. “Als dat niet het geval is, dan zijn verkiezingen niets anders dan een middel voor de heersenden om hun status quo zelf te bevestigen. We hebben in deze procedure gezien dat de staatsalliantie van AKP en MHP in plaats van een democratische verkiezing uit te voeren, heeft geprobeerd de maatschappij zover te krijgen hun dictatuur en autoritaire bewind te bevestigen. In theorie wordt zoiets een plebisciet genoemd. In dit proces heeft Erdoğan zich niet beperkt tot het inzetten van alle instrumenten en middelen van de staat, maar heeft hij ook bewust vermeden een transparant en betrouwbaar systeem te creëren. Zo hebben bijvoorbeeld ministeries die volgens de grondwet vóór de verkiezingen neutraal hadden moeten zijn, zich op geen enkele manier teruggetrokken. Alle ministers in het kabinet gebruikten onbeperkte staatsmiddelen voor verkiezingsdoeleinden. Bij de staatsomroep TRT en haar kanalen had de regering vrij spel, terwijl de oppositie werd geblokkeerd. De campagne van de Koerden en de YSP werd voortdurend gecriminaliseerd. Er werd openlijk gedreigd met paramilitaire krachten en daarmee legde men de basis voor de aanvallen die er op sommige plaatsen tegen ons waren. Tijdens de campagne werden onze voertuigen bekogeld met stenen, werden onze kandidaten gearresteerd. Partijleden die campagneactiviteiten uitvoerden, werden gearresteerd en de meesten van hen werden ook gearresteerd.”
“De verkiezingscampagne was gebaseerd op een mix van nationalistische en religieuze haattaal”
Kırkazak benadrukt dat het regime tijdens de verkiezingscampagne vooral heeft gespeeld op de kaart van vijandigheid tegen de Koerden, en zegt: “De staatsalliantie voerde een antidemocratische verkiezingscampagne door, waarbij ze hun monopolie op staatsgeweld en geld gebruikten. Autoritaire heersers of dictators hebben twee basisargumenten: het ene is het argument van religie en het andere is nationalisme. De AKP heeft beide samen met haattaal gebruikt.”
“Een slag tegen het samenleven”
Kırkazak vervolgt: “Als een verkiezing wordt gewonnen door het aanwakkeren van haat jegens een volk, dan betekent dit dat het veel moeilijker is geworden voor de samenleving en dat de basis van het samenleven ernstig is geschokt. We zullen er zonder twijfel niet op reageren met vijandigheid jegens Turken of een andere natie. Tegenover deze verbitterde vijandigheid tegen de Koerden zullen we altijd een plek zijn waar de Koerdische realiteit, de rechten van Armeniërs, Circassiërs en Grieken dapper worden verdedigd. De hele oppositie zou op dit gebied gevoelig moeten zijn en moeten begrijpen hoe gevaarlijk deze methode van de regering is.”
“De maatschappelijke strijd verenigen”
Volgens Kırkazak kunnen de verkiezingsresultaten van de Groen Linkse Partij als een mislukking worden beschouwd. Maar de oorzaken liggen niet in de opbouw van hde Allinatie voor Werk en Vrijheid, maar in gebreken in de praktische uitvoering ervan. “Toen de Alliantie voor Werk en Vrijheid werd opgericht, was het een alliantie van strijd”, zegt hij. “Met andere woorden, alle sociaal gemarginaliseerden in Turkije, dat wil zeggen de benadeelde mensen, vormden een eenheid van strijd voor een samenleving van samenleven, een ecologisch leven, het samenleven van verschillende identiteiten en voor de opbouw van een maatschappelijk leven. Op dit moment heerst er een monistisch, patriarchaal, autoritair staatsdenken dat aggressief is tegenover elke diversiteit en ruimte in de samenleving. Tegen deze agressie moeten de benadeelde mensen zich verenigen in een sociale coalitie van strijd.
“We hebben de verkiezingscampagne niet goed gevoerd”
Het grootste probleem van deze alliantie was dat de verkiezingen direct na de vorming van het bondgenootschap plaatsvonden. Helaas konden we dit proces niet op de juiste manier leiden. Het zou oneerlijk zijn om het verkiezingsresultaat toe te schrijven aan één enkele alliantie. We zijn van mening dat deze alliantie moet worden uitgebreid en versterkt. Al 150 jaar wordt de samenleving beheerst door racisme, fundamentalisme en staatsfixatie. Zolang de sociale strijd niet op deze manier verenigd is, zullen de huidige monistische politieke krachten altijd in staat zijn om gemakkelijk steun te krijgen in de samenleving door middel van de ideologieën van fundamentalisme en racisme, door hun aanhangers op dit gebied op te jutten. Daarom moeten degenen die de sociale strijd leiden voor de opbouw van een democratisch leven zich verre houden van racisme en fundamentalisme en zich richten op de strijd van vrouwen, arbeiders, milieu en jongeren en deze uitbreiden naar alle gebieden. Ten tweede wordt deze regio gekenmerkt door een gemeenschap van volkeren, het wordt niet bewoond door één enkel volk. Alle volkeren en geloofsrichtingen moeten zich verenigen in de strijd. Daarom is deze alliantie zeer waardevol. Onze taak zou moeten zijn om de tekortkomingen die we in dit proces hebben ervaren te erkennen en te proberen de alliantie weer te versterken en te vergroten.”
“De kritiek van de bevolking zal ons de weg wijzen”
Over het oplossingsproces met betrekking tot de bestaande tekortkomingen zegt de YSP-politicus: “Natuurlijk kunnen sociale strijden niet beperkt blijven tot verkiezingsboxen. De verkiezingboxen en het parlement bieden een ruimte om de strijd te voeren. Daar zijn we ons ook van bewust. De kritiek die vandaag op ons wordt geuit, gaat precies in deze richting, de noodzaak om deze sociale strijd te versterken. We zijn een volksbeweging, en we verwijzen in alle gebieden naar de strijd van het volk. Onze avant-garde is het volk. De kritiek van het volk zal ons ook de weg wijzen. Niemand mag de indruk hebben dat hij of zij kritiek uit, maar dat zijn of haar stem niet gehoord of genegeerd wordt. Vandaag zijn we begonnen met onze vergaderingen waarin de routekaart voor het komende proces wordt vastgesteld. We vertrouwen op onszelf als volksbeweging. We zijn geen elite, geen beweging van gekozen vertegenwoordigers of een beweging voor verkiezingen. We zullen de strijd voeren op de weg die ons volk ons voorschrijft. Ons volk zal niet aarzelen om suggesties en kritiek aan ons te uiten. Samen met de al begonnen vergaderingen zullen we deze week de gesprekken met ons partijraad afronden en aan het einde van de week met de medevoorzitters spreken om vervolgens met de volksvergaderingen te beginnen. We willen dat ons volk goed voorbereid naar deze bijeenkomsten en openbare vergaderingen komt. We zullen dit proces bespreken in al onze provinciale en districtsbonden in Koerdistan en Turkije en samen met het volk een routekaart ontwikkelen. We zijn er sterk van overtuigd dat we versterkt uit dit proces zullen komen met de kritieken en suggesties van ons volk. De volksbeweging gaat met het volk mee en versterkt zich met het volk.”