- Rojava/Noord- en Oost-Syrië
Sinds begin oktober heeft het Turkse leger in toenemende mate civiele infrastructuur en burgers aangevallen in het noorden en oosten van Syrië. Talloze burgers zijn gedood en veel leden van de defensie- en veiligheidstroepen zijn gedood. Ondanks de oorlogsmisdadige vorm en de fundamentele illegaliteit van de niet-uitgelokte aanvallen volgens het internationaal recht, zwijgt de internationale gemeenschap. Adalet Omer, voorzitter van de Vrouwenraad van het Zelfbestuur van Noord- en Oost-Syrië, gaf in een interview met ANF Nieuwsagentschap commentaar op de situatie in Noord- en Oost-Syrië en in de internationale context. Ze zei: “Ons volk verzet zich en overwint de moeilijkheden van de oorlog ondanks de leugenachtigheid en hypocrisie van de wereld. Als je zegt dat je vrij wilt leven, is de enige manier hoe dan ook verzet.”
“De aanvallen zijn nooit gestopt”, zei Omer en plaatste de huidige aanvallen in een bredere tijdscontext. Zij vervolgde: “De aanvallen van de Turkse staat, die begonnen op 5 oktober, waren gericht op de basislevensbehoeften van de bevolking. Het waren burgerlijke nederzettingen en essentiële infrastructuur die werden aangevallen. Turkse overheidsfunctionarissen verklaarden openlijk en voor de wereld dat deze plaatsen aangevallen moesten worden, en dat deed het Turkse leger dan ook. De burgerbevolking werd het doelwit. Bovendien werden de instellingen van de veiligheidsdiensten die de stabiliteit in de regio handhaven, aangevallen. Bijvoorbeeld, leden van een antidrugs eenheid van Asayîş (plaatselijke veiligheidstroepen) werden aangevallen (waarbij 29 leden van de eenheid omkwamen). Met de aanvallen was het de bedoeling om de bevolking te verdrijven en zo de bezetting van de regio te vergemakkelijken. Turkije wil zijn bezette gebieden uitbreiden en de grenzen trekken volgens het Ottomaanse Nationale Pact (Misak-i-Milli). De Turkse staat probeert de demografie van de regio te veranderen door mensen die al eeuwenlang op dit land wonen, te verdrijven. Tegelijkertijd worden in de bezette gebieden huurlingen en hun families gevestigd in plaats van de oorspronkelijke bewoners. Met behulp van dergelijke huurlingengroepen probeert de Turkse staat zijn plannen en projecten in de regio te realiseren. Tegelijkertijd worden de aanvallen steeds verder geïntensiveerd en voortgezet. Het doel van de Turkse staat is om zijn bedrijfsvoering in de bezette gebieden zoals Efrîn, Serêkaniyê en Girê Spî uit te breiden.”
“Dit project wordt gevreesd omdat het niet gebaseerd is op overheersing”
Maar expansionisme is niet het enige doel, zei de leider van het zelfbestuur: “De volkeren hier leven in eenheid en solidariteit. De mensen besturen de regio zelf en beslissen er zelf over. Het is een systeem waarin de mensen zichzelf organiseren en geen regering nodig hebben. Dit project is geen project van overheersingsmentaliteit. Dit is precies waarom dit project van een democratische natie gebaseerd op zelfbestuur wordt gevreesd. Er wordt een oorlog gevoerd tegen een systeem van zelf-emancipatie en organisatie van de samenleving. Omdat de controle van de heersende systemen over de mensen aan het verzwakken is. Om te voorkomen dat dit model nog sterker wordt, worden de mensen afgeslacht en wordt de infrastructuur van de regio vernietigd.”
“De hegemoniale machten zwijgen”, voegde Omer toe en sprak over de verantwoordelijkheid van Turkije voor de voortdurende crisis in Syrië sinds het begin van de ‘Arabische Lente’ en zei: “De Turkse staat steunde huurlingengroepen en criminele bendes van allerlei soorten en bracht de regio zo in een permanente crisis en ramp. De huurlingen en hun bevoorrading kwamen via Turkije naar de regio. Op dit moment blijft Turkije deze huurlingengroepen steunen in de bezette gebieden. Het vestigen van huurlingen daar en de aanvallen van de bezetters zijn in strijd met het internationaal recht. Helaas wordt er gezwegen over de aanvallen, verkrachtingen, plunderingen en slachtingen van de bevolking in de bezette gebieden. Dit zwijgen gaat ook door in het licht van de huidige ernstige aanvallen. De internationale machten respecteren zelfs niet de wetten die ze zelf hebben opgesteld. De Turkse staat heeft het internationaal recht volledig geschonden. In welke stad of welk land vindt zoveel vernietiging plaats? In welk land worden woongebieden en burgerlijke instellingen aangevallen en worden burgers afgeslacht? Wie zwijgt daarover? Dat zijn de vragen. Maar als het gaat om Noord- en Oost-Syrië, zwijgt iedereen. Dit zwijgen betekent dat de Turkse staat verder kan gaan met het plegen van misdaden. Dat is niets anders dan medeplichtigheid. Omdat dit systeem, waarin mensen zichzelf organiseren, in strijd is met de belangen van de hegemoniale machten. Naarmate mensen in dit systeem zich meer bewust worden van zichzelf en zich organiseren, voelen mensen in andere landen zich ook bewogen en zijn ze niet langer bereid om te zwijgen tegenover de heersenden. Als mensen zich organiseren, zal de klassenmaatschappij worden doorbroken. Daarom mogen mensen zich niet organiseren en geen eigen wil ontwikkelen. Een bewuste samenleving die zichzelf organiseert, kan zonder staat leven. Dit is al bewezen in Noord- en Oost-Syrië. Daarom proberen staten een zwakke en tot slaaf gemaakte samenleving te creëren die gemakkelijk te beheersen is. Staten die altijd hebben geprobeerd de samenleving te manipuleren, hebben zelfs de meest elementaire basisbehoeften van de samenleving, zoals brood en water, onder hun controle gebracht. Het systeem van zelfbestuur in Noord- en Oost-Syrië heeft echter aan de hele samenleving duidelijk gemaakt: ‘We kunnen zonder jullie leven, maar jullie kunnen niet zonder ons leven.’ Het heeft dus het beleid van slavernij door het heersende systeem laten mislukken en de samenleving haar eigen kracht laten zien. Daarom zijn de heersende machten bang voor dit systeem dat is gebaseerd op de wil van het volk en zwijgen ze over de aanvallen van de Turkse staat en de andere krachten die erachter staan op de regio.”
Omer sprak ook over de plannen van de VS en Rusland voor de regio en verklaarde: “Ze proberen niet alleen Noord- en Oost-Syrië, maar ook het Midden-Oosten vorm te geven volgens hun eigen plannen en projecten. Hun belangrijkste doel is profiteren van de hulpbronnen van het Midden-Oosten. Binnen dit kader kunnen we duidelijk zien dat ze proberen de basis te leggen voor religieuze, etnische en culturele conflicten tussen de volkeren. De invasie- en interventiepogingen van het Turkse fascisme in de zelfbestuurde regio’s in Noord- en Oost-Syrië hebben tot doel de basis te leggen voor een intern Koerdisch-Arabisch conflict. Dit geldt met name voor de regio rond Deir ez-Zor. Hoewel veel staten lid zijn van de internationale anti-IS-coalitie, zijn ze aan de andere kant op de een of andere manier medeplichtig aan veel oorlogsmisdaden in de regio. De Turkse staat probeert in vele opzichten nog steeds het gecreëerde zelfbestuurssysteem te verzwakken. Door de regio te verzwakken, proberen de hegemoniale machten hun eigen kracht te vergroten. Daarom hebben de volkeren in het Midden-Oosten het project van de democratische natie net zo hard nodig als brood en water. Het systeem van de democratische natie is het enige waarin de volkeren vrij hun taal, cultuur, tradities en gewoonten kunnen leven. Veel landen hebben al geprobeerd op verschillende manieren in het Midden-Oosten te interveniëren, maar in plaats van de problemen op te lossen, hebben ze ze alleen maar verdiept. De oplossing voor de problemen in het Midden-Oosten is niet oorlog. In dit systeem is er geen enkele moord of ontkenning van anderen, en kan iedereen in zijn eigen taal en cultuur leven.”
Ten slotte ging Adalet Omer in op het perspectief van verzet: “De aanvallen zijn in de afgelopen jaren gestaag toegenomen. Dit gaat gepaard met een nieuw plan voor de bezetting van de regio. Als reactie op de aanvallen gingen mensen echter de straat op en toonden ze een duidelijk teken van verzet. Mensen verklaarden dat ze, wat er ook gebeurt, hun land niet zouden verlaten. Dit volk heeft een sterke strijdlust. Het bevindt zich al sinds het begin van de revolutie in een strijd en blijft zich organiseren. Ondanks de schijnheiligheid van de wereld biedt ons volk weerstand door alle problemen van de oorlog te overwinnen. Als je zegt dat je vrij wilt leven, is de enige weg daar naartoe de weg van verzet. Deze strijd zal steeds groter worden.”