- Rojava/Noord- en Oost-Syrië
Het detentiekamp al-Hol wordt nog steeds beschouwd als een van de gevaarlijkste plaatsen ter wereld. Tienduizenden familieleden van IS jihadisten zijn er geïnterneerd. Er zijn duizenden familieleden van IS jihadisten van over de hele wereld in de internationale ruimte. Maar de landen van herkomst vertragen of weigeren hun burgers en kinderen terug te nemen. In een interview met ANF Nieuwsagentschap gaf Xalid Îbrahîm van het Bureau voor Externe Betrekkingen van het Democratisch Autonoom Bestuur van Noord- en Oost-Syrië (DAANES) commentaar op de huidige ontwikkelingen in deze context.
“Al-Hol is een bom die elk moment kan ontploffen”
Hij legde uit: “Juist de mensen in deze regio hebben een grote strijd geleverd om een einde te maken aan de dreiging van IS-terreur voor de wereld. In 2019 werd de territoriale heerschappij van IS in deze regio uitgeschakeld. Maar IS blijft bestaan, zowel organisatorisch, ideologisch als mentaal.” Îbrahîm herinnert eraan dat de restanten van IS zich sinds 2019 hebben georganiseerd in clandestiene cellen. Er zitten duizenden IS-leden in gevangenissen en duizenden leden van deze jihadisten in de Hol- en Roj-kampen. Îbrahîm vervolgde: “We weten dat deze criminelen in de gevangenissen de meest radicale en gevaarlijke elementen van IS zijn. Kamp al-Hol is ook een bom die elk moment kan ontploffen. Degenen die in dit kamp zitten gaan dagelijks door met het organiseren en andere activiteiten. Met de middelen die tot haar beschikking staan, heeft de lokale overheid moeite om het kamp volledig onder controle te houden, de veiligheid ervan te garanderen en aan alle behoeften van de mensen in het kamp te voldoen. Daarom benadrukt het autonoom bestuur dat de verantwoordelijkheid voor deze situatie niet alleen bij het autonoom bestuur ligt, maar ook bij de internationale gemeenschap, en dat de noodzakelijke maatregelen gezamenlijk moeten worden genomen. De verantwoordelijkheid ligt inderdaad in de eerste plaats bij de internationale gemeenschap. De lokale overheid heeft haar deel gedaan en doet dat nog steeds. Daarom herhalen we als zelfbestuur voortdurend dat de IS-kwestie moet worden gezien als een kwestie van internationale terreur en dienovereenkomstig moet worden beoordeeld.”
“Repatriëring alleen brengt geen oplossing en geen gerechtigheid”
Sommige landen willen tenminste verantwoordelijkheid nemen voor hun burgers, zei Îbrahîm en legde uit: “Het zelfbestuur biedt hiervoor alle noodzakelijke en mogelijke ondersteuning. Dit brengt echter ook een aantal moeilijkheden voor ons met zich mee. Aan de ene kant is er het veiligheidsaspect en aan de andere kant het identiteitsaspect. Zoals we weten, zijn er onderdanen van ongeveer 50 landen in de kampen al-Hol- en Roj. We hebben het probleem om hen te identificeren, het aantal kinderen is erg hoog en deze kinderen hebben vele identiteiten. We hebben het probleem om ze te identificeren aan de hand van documenten en er ontstaan veiligheidsproblemen. Dit zijn allemaal problemen voor ons. Daarom probeert het zelfbestuur voortdurend een algemene oplossing te vinden. Het is niet genoeg om ze gewoon naar huis te sturen. Net zoals er een internationale coalitie werd opgericht voor de oorlog tegen IS, moet er ook een internationale coalitie worden opgericht voor dit probleem. Dit is de enige manier om de problemen op te lossen die worden veroorzaakt door de overblijfselen van IS. En dat niet alleen. Duizenden mensen hebben hun leven verloren in het noorden en oosten van Syrië. De mensen hier willen hun rechten voor de offers die ze hebben gebracht, de mensen die ze hebben verloren. Duizenden mensen zijn afgeslacht door IS, meer dan 12.000 mensen zijn hier gestorven. Er zijn 25.000 gewonden. Duizenden kinderen zijn wees geworden. Dit zijn allemaal problemen die door het zelfbestuur moeten worden opgelost. In die zin is het simpelweg terugsturen van deze mensen naar hun thuisland niet de manier om het probleem volledig op te lossen. Vanaf het begin heeft de lokale overheid herhaaldelijk benadrukt dat er een rechtbank moet komen om deze mensen te berechten.Het is sowieso uitgesloten dat ze niet worden berecht. Als al deze IS-leden niet worden berecht ondanks alle misdaden die ze hebben gepleegd, dan kunnen we niet spreken van de volledige uitroeiing van IS. In die zin moeten mensen een eerlijk en open proces krijgen op internationaal niveau. Zolang de rechten van de mensen die hebben geleden onder de aanvallen van IS, die offers hebben gebracht en verliezen hebben geleden, niet worden bevestigd, zullen de problemen groeien en zal de crisis met de dag verergeren.”
“De landen van herkomst willen alleen de kinderen”
Îbrahîm bekritiseerde het feit dat de landen van herkomst zelf hun eigen burgers niet terug wilden, maar als ze dat wel wilden, dan alleen hun kinderen. Dit is absoluut onacceptabel voor zelfbestuur. Îbrahîm legde uit: “Vorig jaar vroegen ongeveer 15 landen om hulp bij het repatriëren van hun onderdanen en deze werden met onze steun teruggestuurd naar hun land van herkomst. Dit jaar hebben nog eens vier of vijf landen om hulp gevraagd. Ze willen vooral kinderen. Ze voeren hun eigen beleid. Wij zeggen echter dat we moeders en kinderen niet van elkaar zullen scheiden. We accepteren onder geen beding dat alleen kinderen worden geaccepteerd. We staan volledig achter de repatriëring van mensen die niet betrokken zijn geweest bij IS-activiteiten en die niet betrokken zijn geweest bij misdaden of massamoorden. Bij het overdragen van kinderen accepteren we niet dat ze gescheiden worden van hun moeders, behalve in bepaalde humanitaire situaties. Als ze wees of ziek zijn, kunnen ze in hun eigen land behandeld worden. In deze gevallen dragen we de kinderen over. Maar in andere situaties accepteren we dit niet. Sommige landen zeggen dat ze alleen kinderen kunnen opnemen, dat dit hun beleid is en dat ze alleen kinderen willen. Dit is een moeilijke situatie voor ons en we kunnen dit niet accepteren.
Aan de andere kant zijn veel Irakezen naar Rojava gevlucht vanwege de IS-oorlog en de meesten van hen wonen in Kamp Hol. Deze situatie is een probleem op zich. Een groot aantal van hen wil niet terugkeren. Niet alleen Irakezen, maar ook burgers uit andere landen willen niet terug. Omdat ze nog steeds de IS-mentaliteit in hun hoofd hebben. Ze geloven nog steeds dat IS op een dag zal terugkeren en zijn heerschappij zal herstellen.”
“Het uitblijven van een oplossing voor de IS-kwestie maakt het moeilijker om de Syrische crisis op te lossen”
De vertegenwoordiger van het buitenlands beleid herinnerde eraan dat de Turkse aanvallen en de gelijktijdige pogingen om chaos te creëren in Deir ez-Zor in het bijzonder een grote bedreiging vormen. Er waren niet alleen mensen uit de hele wereld in Kamp al-Hol, maar ook Syrische onderdanen die gevlucht waren uit de gebieden die onder controle van het regime of het zelfbestuur stonden, vooral omdat ze dicht bij IS stonden. Ze proberen terug te keren, maar dat blijkt moeilijk door de activiteiten van de regionale machten en IS: “Sommigen zijn gevlucht voor oorlog en onderdrukking. Er zijn mensen die uit de (Turkse) bezette gebieden komen. Er zijn ook mensen die uit de zelfbesturende regio’s zijn gekomen vanwege de oorlog tegen IS. Er zijn bijvoorbeeld veel families uit Dêr ez-Zor. Hierover is heel breed gediscussieerd. De mensen in deze regio, vooral de stammen, hebben veel eisen gesteld. Veel stamhoofden uit deze regio hebben geëist dat de lokale overheid deze mensen laat terugkeren naar hun land. Sommige families hebben spijt betuigd, sommige families waren gescheiden en willen nu terugkeren naar hun familie. Sommigen van hen zijn vrouwen en kinderen. Om al deze redenen heeft de lokale overheid gezorgd voor de terugkeer van deze mensen door te zorgen voor de nodige veiligheidsmaatregelen en leefomstandigheden om te voorkomen dat ze terugkeren naar het milieu van deze terroristische organisaties. Natuurlijk zijn er nog steeds risico’s. Want er zijn problemen in de regio Deir ez-Zor. Zowel IS als regionale machten proberen chaos te creëren in het gebied. Van tijd tot tijd vinden er botsingen plaats. Er is slechts gedeeltelijke veiligheid in dit gebied. Het is dus mogelijk dat deze terugkeer soms gevaarlijk is. Een aantal instellingen heeft echter de taak gekregen om hierop toe te zien. Dit omdat zowel de samenleving als de terugkerende families zich zorgen maken. Van tijd tot tijd zijn er aanvallen van IS-cellen op deze gebieden. De aanvallen en dreigementen van de Turkse staat tegen Rojava moedigen IS natuurlijk aan en creëren nieuwe mogelijkheden voor IS om zich te reorganiseren als een internationale terroristische dreiging.
“Holistische internationale aanpak noodzakelijk”
Hun aanvallen op Noord- en Oost-Syrië nemen al met de dag toe. Ze hebben slapende cellen. De steun van de internationale coalitie gaat door en de binnenlandse veiligheidstroepen en militaire eenheden zijn constant in beweging. Maar deze cellen proberen zich nog steeds te organiseren. Daarom blijven wij als zelfbestuur zeggen dat deze crisis, het probleem van het internationale terrorisme, niet door het zelfbestuur alleen kan worden opgelost, maar dat iedereen zijn steentje moet bijdragen, of het nu gaat om internationale instellingen, humanitaire en juridische instellingen, ze moeten zich allemaal met deze situatie bezighouden. Alleen zo kan dit probleem als project worden aangepakt, zowel wat betreft het waarborgen van de rechten van de slachtoffers van de IS-oorlog als wat betreft de veiligheid op militair, politiek en infrastructureel gebied. Dit moet samen met de lokale overheid en de internationale gemeenschap worden aangepakt. Dit is de enige manier om het probleem van terrorisme aan te pakken, dat een oplossing van de Syrische crisis in de weg staat. En als dit probleem niet in al zijn aspecten wordt aangepakt en opgelost, zal het niet mogelijk zijn om de Syrische crisis in het algemeen op te lossen.
“IS moet zijn basis worden ontnomen”
De mensen van Deir ez-Zor zijn burgers van dit land. Zij zijn de mensen van dit land. In die zin worden ze niet zomaar overgedragen, ze keren terug naar hun eigen plek. Met andere woorden, het moet worden beschouwd als een terugkeer. Nu verbleven ze een tijdje in het al-Hol-kamp. De nodige onderzoeken en vaststellingen werden gedaan. Degenen die niet betrokken zijn bij criminele feiten, die geen strafblad hebben, moeten gereïntegreerd worden en terugkeren naar hun families met de hulp van de instellingen in de regio en met de hulp van de stamhoofden in de regio. Sommige families eisen deze terugkeer en andere willen niet terug. Daarom zeggen we dat dit een internationaal probleem is. Aangezien we te maken hebben met de restanten van IS, is het probleem met de mensen die nog steeds een IS-mentaliteit hebben een internationaal probleem. In die zin moet de internationale gemeenschap nu proberen om dit probleem in principe op te lossen.
Het is geen probleem dat alleen op militair en veiligheidsbeleidsniveau kan worden opgelost. We moeten nu precies begrijpen hoe IS is ontstaan en hoe het zich heeft ontwikkeld. Welnu, er was een reden voor deze ontwikkeling. Er was een reden die deze omstandigheden voor IS creëerde, en die reden moet worden weggenomen. Op sommige plekken bestaat nog steeds de mogelijkheid dat IS zich reorganiseert en weer opstaat. Deir ez-Zor in het noorden en oosten van Syrië is zo’n gebied. Er zijn pogingen om chaos te creëren in de regio, zowel door regionale krachten als door verschillende groepen die het zelfbestuur willen liquideren. In die zin moeten zowel de internationale coalitie als de internationale gemeenschap hun verantwoordelijkheid nemen en verduidelijken.
“Er moet gerechtigheid zijn voor de slachtoffers”
Er zijn families die hun kinderen hebben verloren in de oorlog tegen IS, en sommige families zijn tegen elkaar opgezet door deze oorlog. Daarom beginnen mensen in Noord- en Oost-Syrië, vooral degenen die hun kinderen in deze oorlog hebben verloren, te reageren tegen de families die naar het buitenland worden gerepatrieerd of die naar hun huizen terugkeren. Veel families willen niet dat het ‘bloed van hun kinderen’ onopgemerkt blijft en eisen gerechtigheid. Ze willen dat degenen die zijn uitgeleverd of teruggestuurd voor het gerecht worden gebracht. Het autonome bestuur werkt daarom samen met de internationale gemeenschap om een oplossing voor dit probleem te vinden.”
Bron: ANF