- Turkije
Het ‘Platform van 12 Maart’ verzamelde zich voor het gebouw van de Stichting Onderwijs en Cultuur Gazi (Cemevi) voor de herdeking van het bloedbad dat 28 jaar geleden plaatsvond in het district Gazi.
De Socialistische Partij van de Onderdrukten (ESP) organiseerde eveneens een mars voor de organisatie van het district Sultangazi naar de cemevi.
Tijdens de mars werd de slogan “Duizenden groeten aan degenen die vielen in Gazi, aan de strijd” gezongen.
De politie probeerde te voorkomen dat de partijleden leuzen scandeerden, maar de mars ging door tot aan de cemevi.
De vlaggen, wimpels en borden van de demonstranten die zich voor de cemevi hadden verzameld met de woorden “Moordstaat” en “De staat moord” werden door de politie in beslag genomen.
Veel leden van Leverage marcheerden ook met marsen en slogans voor de cemevi.
Duizenden mensen marcheerden vervolgens naar de oude plek waar veel mensen werden gedood. Deelnemers toonden foto’s van de doden en de namen van de vermoorden één voor één werden voorgelezen tijdens de mars, waarbij het spandoek werd onthuld met de tekst “We willen gerechtigheid van Gazi tot Ümraniye”.
Terwijl de activisten de namen lazen van de steden die waren getroffen door de aardbevingen van 6 februari, werd vaak de slogan “de regering moet aftreden” geuit.
Activisten en families van de doden lieten anjers achter in het Hüseyin Altın-park.
Erkan Şimşek, de broer van de gedode Dilek Şimşek, zei in zijn toespraak in het park dat koffiehuizen en patisserieën werden gemarkeerd door niet-geïdentificeerde mensen en zei: “Dergelijke aanvallen waren niet nieuw voor de inwoners van Gazi. Aan terreur onder druk heeft het de bevolking van Gazi nooit ontbroken. Het doel van de bloedige moordenaars was om een Alawitisch-Soennitisch conflict te creëren door de mensen elkaar pijn te laten doen. Maar de mensen van Gazi kenden zowel de provocatie als de reden. Het doel was om de revolutionaire oppositie in Gazi te onderdrukken en het hele revolutionair-democratische publiek te intimideren.”
Şimşek zei dat nadat de moordenaars gemakkelijk onder de politie waren verdwenen, de mensen naar het politiebureau liepen en de politie de mensen hier scande, Şimşek eraan herinnerde dat 18 mensen werden gedood en honderden gewond raakten.
Şimşek voegde eraan toe: “Ondanks het feit dat tijdens het verzet duidelijk was wie de schutters waren, wat dagenlang op de agenda van het land stond, zoals duidelijk te zien is in de pers, werden de moordenaars die in de ‘showcase’ werden berecht niet gestraft. Slechts één van de moordende politieagenten, Adem Albayrak, werd veroordeeld tot drie en een half jaar voor het doden van vier mensen, en Mehmet Gündoğdu tot een jaar en acht maanden voor het doden van twee mensen. Destijds premier Tansu Çiller, minister van Binnenlandse Zaken Nahit Menteşe, politiechef, hoofd inlichtingen Hanife Avci, politiechef Mehmet Agar, gouverneur van Istanbul Hayri Kozakçıoğlu, politiechef van Istanbul Necdet Menzir en hun huurmoordenaars zijn verantwoordelijk voor dit bloedbad in Gazi en zij zouden gestraft moeten worden.”
Şimşek gaf aan dat het assimilatie- en ontkenningsbeleid jegens alevieten voortduurt en vervolgde als volgt:
“Wij verwerpen deze opdringerige aanpak. Terwijl de politieke macht beweert palliatieve oplossingen te produceren, legt ze daarentegen een sloopbesluit op aan de AKD-Sultangazi Pir Sultan Abdal Djemevi en gaan de processen onder verschillende excuses door.
Şimşek zei: “De moordenaars lopen rond binnen onze samenleving.” Şimşek eiste dat de verantwoordelijken gestraft zouden worden.
Na de verklaring liepen de activisten naar de Gazi-begraafplaats en lieten anjers achter op de begraafplaats.
Achtergrond
Het bloedbad van Gazi vond plaats van 12 tot 15 maart 1995 en eindigde als een pogrom tegen de alevitische bevolking. In het district van Sultangazi zijn minstens 22 mensen vermoord door ultranationalisten en politieagenten. Net als het bloedbad in Sivas (Ku. Sêwas) slechts twee jaar eerder, was het gericht tegen alevieten. In de nacht van 12 maart 1995 werd in Gazi een taxi gekaapt door “onbekende daders” uit nationalistische kringen en werd de chauffeur de keel doorgesneden. De daders schoten vervolgens lukraak op alevitische cafés, culturele centra en banketbakkers met automatische wapens terwijl ze voorbij reden. Een persoon stierf en talloze anderen raakten gewond. Het voertuig werd vervolgens in brand gestoken.
Vervolgens braken protesten uit voor een politiebureau op 200 meter van de plaats delict. De vreedzame demonstratie escaleerde toen een militaire tank op de menigte inreed. De “veiligheidstroepen” vermoordden 20 demonstranten met gerichte schoten en verwondden honderden. De pogrom ging gepaard met systematische massa-arrestaties, huiszoekingen en politie-invallen in verschillende wijken van Istanbul. Sommige gedetineerden worden tot op de dag van vandaag nog steeds als “verdwenen” beschouwd.
Tot op heden zijn slechts twee politieagenten die betrokken waren bij het bloedbad veroordeeld: Adem Albayrak werd veroordeeld tot drieënhalf jaar gevangenisstraf voor de moord op vier mensen tijdens een showproces; zijn collega Mehmet Gündoğdu, die twee mensen uit Gazi vermoordde, kwam er met een “straf” van achttien maanden vanaf. Degenen die daadwerkelijk verantwoordelijk zijn voor het bloedbad zijn tot op de dag van vandaag niet berecht. Topprioriteit is volgens alevitische verenigingen de toenmalige Turkse premier Tansu Çiller, die niet alleen verantwoordelijk wordt gehouden voor het bloedbad, maar ook voor de algemene pogromsfeer van de jaren negentig.