- Turkije
Meer dan 25 jaar zijn verstreken sinds het begin van de internationale samenzwering die leidde tot de gevangenneming van de Koerdische PKK-leider Abdullah Ocalan en zijn totale isolatie in Imrali op 15 februari 1999. Gedurende deze tijd zijn er veel initiatieven geweest vanuit Imrali om de Koerdische kwestie op te lossen. De AKP heeft echter herhaaldelijk vrede verhinderd. Met het einde van de vredesprocessen werden de isolatievoorwaarden waaronder Abdullah Ocalan werd vastgehouden, nog strenger. Er is al meer dan 30 maanden geen teken van leven van Ocalan. Dit heeft ook geleid tot een enorme transformatie van de samenleving. Isolatie is een techniek van regeren geworden. HEDEP parlementslid Özgül Saki beoordeelde deze situatie in een interview met ANF Nieuwsagentschap.
“Isolatie is de achillespees van het AKP/MHP-regime”
Het parlementslid karakteriseert het regime als volgt: “We hebben te maken met een regime dat begon met isolatie op Imrali en probeert deze isolatie als een heerschappijtechniek uit te breiden naar alle maatschappelijke gebieden. Het AKP/MHP-regime institutionaliseert zichzelf in dit nieuwe systeem en wordt praktisch synoniem met de staat. Het heeft zich gevestigd in alle staatsinstellingen, met name in de uitvoerende instanties en bij de veiligheidstroepen. Welke maatregelen kunnen we dan nemen in de strijd tegen isolatie en afscherming? Is er mogelijkheid voor een gezamenlijke strijd? Welke instrumenten staan tot onze beschikking om dat te bereiken? Er moet veel meer worden gediscussieerd over de antwoorden op deze vragen.”
Volgens Saki is de kwestie van isolatie het meest gevoelige punt van het AKP/MHP-regime. “Alles wat de isolatie ter sprake brengt, wordt onmiddellijk het doelwit van justitie en wetshandhavingsinstanties. We kunnen bijvoorbeeld wijzen op Merdan Yanardağ. De hele wereld weet dat zijn politieke opvatting niets te maken heeft met de politieke opvatting van de Koerdische vrijheidsbeweging of de politieke opvatting van Abdullah Öcalan. Toch werd hij gevangengezet omdat hij benadrukte dat de isolatie op Imrali geen basis heeft in het internationaal recht en beëindigd moet worden. Daarom wil ik benadrukken dat deze isolatie niet alleen Imrali betreft, maar gevolgen heeft voor de hele maatschappelijke structuur.”
“We moeten de middelen van collectieve strijd bespreken”
Het parlementslid herinnerde eraan dat er wereldwijd vergelijkbare voorbeelden zijn. Ze benadrukte de noodzaak om te spreken over de mogelijkheden van collectieve strijd: “We moeten rekening houden met historische en sociale ontwikkelingen. Hoewel de isolatie bijna 24 jaar duurt, is de politieke strijd van de Koerdische vrijheidsbeweging en de politieke strijd van de revolutionaire, socialistische en feministische bewegingen niet geëindigd. Ze gaan door, en in lijn met deze politieke doelen blijft de droom van een vrij en rechtvaardig leven voor alle volkeren, een leven zonder onderdrukking, nagestreefd. Daarom moeten we ons laten inspireren door plaatsen waar de strijd onder de huidige omstandigheden wordt voortgezet, zoals in Latijns-Amerika. Bij de laatste verkiezingen in Colombia werd bijvoorbeeld een voormalig FARC-guerrillero tot president gekozen. Momenteel zijn er in Colombia inspanningen om de samenleving te herbouwen en vredesonderhandelingen te voeren. Vredesgesprekken met de FARC zijn al ondertekend. De nieuwe president zegt nu dat het mogelijk is om vrede op te bouwen samen met andere gewapende groepen. Hoe heeft dit zich in Colombia ontwikkeld? Misschien kunnen dergelijke voorbeelden ons inspireren. In het vorige vredesproces was er een platform genaamd ‘Vrouwen voor Vrede’. Ik kan erover spreken omdat ik daar veel tijd heb doorgebracht. In Colombia werd dit proces gekenmerkt door de strijd van inheemse volkeren, arbeiders in het algemeen, landarbeiders en de vrouwenbeweging. Internationale solidariteit, vooral in Latijns-Amerika, beperkt zich niet tot Colombia. In Mexico en Brazilië zijn linkse regeringen aan de macht gekomen, de een na de ander. Dit heeft een eenduidig effect op alle andere landen. Om soortgelijke ontwikkelingen in onze regio te bevorderen, moeten we eerst de mogelijkheden en middelen van collectieve strijd binnen onze grenzen bespreken.”
“De geïsoleerden moeten samenkomen”
Saki schetste tot slot een concrete perspectief voor sociale gevechten in Turkije en Noord-Koerdistan: “Nadat de staat het vredesproces heeft beëindigd en al zijn instellingen heeft gemobiliseerd om een militaire oplossing door te drukken, heeft de hele maatschappelijke oppositie en de revolutionaire beweging in Turkije zich naar binnen gekeerd. Hierdoor is de relatie met de Koerdische strijd verslechterd. Deze relaties zouden niet alleen tijdens verkiezingscampagnes moeten bestaan. Vrouwen zijn ook geïsoleerd van de samenleving. De wetten in de nieuwe grondwet vertegenwoordigen een isolatie van het vrouwelijke geslacht. Het AKP/MHP-regime isoleert iedereen die ze niet willen accepteren. Desondanks is het verzet van de arbeiders toegenomen. Als we bijvoorbeeld kijken naar de gevechten van Agrobay, Trendyol of Sputnik, zien we dat wordt geprobeerd om de relaties tussen het verzet en de media volledig te verbreken. Dit komt ook tot uiting bij de zaterdagmoeders. Het is een andere vorm van isolatie waarbij wordt geprobeerd om hun stemmen het zwijgen op te leggen en elke communicatie te verstoren. Dit zal alleen kunnen worden doorbroken door de collectieve strijd van ons allen in alle politieke gebieden.
“Aan de hand van Giordano Bruno en Camille Claudel”
Er zijn ook voorbeelden van zelfvertrouwen. Laten we bijvoorbeeld Giordano Bruno nemen, die theorieën over het heliocentrische wereldbeeld formuleerde, nog voordat Galileo Galilei dit bevestigde. Ook hij werd verbrand, maar desondanks zette Galilei zijn werk voort en is vandaag de dag wereldberoemd. Laten we denken aan Camille Claudel (19e eeuw, Frankrijk), een beeldhouwster die 40 jaar van haar leven doorbracht in een psychiatrische inrichting omdat haar kunst creatief en opstandig was. Toch inspireert haar opstandige geest vandaag de dag veel mensen. Deze voorbeelden uit de geschiedenis laten zien dat specifieke historische en sociale situaties kunnen leiden tot het behoud van verzet en idealen. Onze huidige verantwoordelijkheid is om dit historische en sociale moment om te zetten in een gezamenlijke strijd voor onderdrukte mensen, strijdende volkeren en vrouwen. We moeten ons gezamenlijk verzetten tegen een regime dat het fascisme institutionaliseert en zijn heerschappij steeds verder uitbreidt. De schok na de verkiezingen is overwonnen, en ik denk dat we nu dit pad zullen inslaan.”