- Zuid-Koerdistan
Als lid van het uitvoerend comité van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK) sprak Duran Kalkan over actuele onderwerpen in een speciaal programma op Medya Haber TV. Kalkan zei dat de krachten die de strijd tegen AKP-MHP fascisme zullen voeren zichzelf moeten voorbereiden en riep iedereen op om hun plaats in te nemen in het anti-fascistische, democratische verzet. hieronder volgt het eerste deel van het gesprek
Laten we beginnen met praten over de huidige situatie van Abdullah Öcalan. Wat zijn de laatste ontwikkelingen met betrekking tot hem en zijn voortdurende gevangenschap op het Turkse gevangeniseiland Imrali?
Allereerst wil ik respectvol groeten uitbrengen aan het historische Imrali-verzet en leider Apo [Abdullah Öcalan]. Als beweging en als volk hebben we 27 maanden lang geen informatie ontvangen van leider Apo en de andere kameraden die gevangen zitten op Imrali. Advocaten en politici praten regelmatig over deze situatie en onze vrienden hebben dit probleem onlangs ook geëvalueerd. Ze zeiden allemaal dat zo’n isolatie nog nooit eerder in de geschiedenis is toegepast. Zelfs in Zuid-Afrika, waar isolatie het meest ernstig werd toegepast, verklaarden mensen recentelijk dat de maatregelen tegen Nelson Mandela niet zo zwaar waren. Het recht op informatie kan niet worden afgenomen. Maar deze toestand van non-communicatie en absolute isolatie gaat door. Er is absoluut geen verandering aan de kant van hen die Imrali runnen.
Er is zelfs een limiet en een maat voor vijandschap. Er bestaat zoiets als de wet van oorlog en de wet van vijandschap. Laten we aannemen dat we vijanden zijn. Maar vijanden ontmoeten elkaar. Ze communiceren met elkaar. Omdat oorlogen niet altijd eindigen met één kant die de andere kant volledig beëindigt en vernietigt. Compromissen en overeenkomsten zijn een waarschijnlijker einde. Ze ontstaan door communicatie en onderhandeling. Ze zien ons misschien als vijanden. Maar deze regering heeft ons beloftes gegeven op het hoogste niveau, op ministerieel niveau, zelfs op presidentieel niveau.
Men zou natuurlijk kunnen zeggen: hoe kun je een belofte geloven die gegeven is door de AKP? Alles wat ze zeggen is een leugen. Natuurlijk kunnen we dat niet zomaar zeggen en simpelweg doorgaan. Deze belofte moet worden nagekomen. We hebben herhaaldelijk verklaard dat er geen recht is in Imrali. De isolatie gaat door. Waarom? Omdat degenen die deze plek runnen hebben beloofd dat het niet zo zou zijn. Ze voldoen noch aan de eisen van hun wet, noch aan hun eigen beloftes. En ze voeren internationale resoluties ook niet uit. Niet alleen met betrekking tot Imrali. Bijvoorbeeld, het Comité van Ministers van de Raad van Europa heeft besloten dat voormalige HDP medevoorzitters Figen Yüksekdağ en Selahattin Demirtaş en andere gedetineerden in verband met de Kobanê zaak uit de gevangenis moeten worden vrijgelaten. Turkije is verondersteld gebonden te zijn aan Europees recht. Het accepteert het maar past het niet toe. Hun benadering om niets anders dan hun eigen politiek te erkennen, gaat door. We hebben ook eerder gesproken over het onderwerp van gefabriceerde disciplinaire straffen. Waarom werden deze straffen gegeven? Op een gegeven moment zeiden ze dat het was omdat er luid werd gesproken. Als er een straf is, moet er een reden voor zijn. Maar deze redenen worden niet naar voren gebracht. Omdat we heel goed weten dat alles wat zo’n straf zou vereisen niet kan gebeuren in Imrali. Dit zijn allemaal verzonnen dingen om de werkelijke situatie te verdoezelen. Eén aspect is het voorkomen van ontmoetingen [met familieleden of advocaten], maar het belangrijkste aspect, dat veel belangrijker is, is dat in het 25e jaar [van Abdullah Öcalans gevangenschap], volgens Europees recht, de situatie van leider Apo en het Imrali-systeem besproken moet worden. Dit gaat over wat het ‘Recht op Hoop’ wordt genoemd. Zijn situatie moet opnieuw worden besproken. Hij moet worden berecht en zelfs vrijgelaten.
Normaal gesproken heeft de Turkse regering volgens Europees recht geen mogelijkheid meer om leider Apo in Imrali te houden. Dit hebben de advocaten ook gezegd. Dit probleem is onlangs benadrukt. We hebben hier in het recente verleden vaak de aandacht op gevestigd. Omdat we zelf Europese wetgeving hebben geleerd door het aan den lijve te ervaren. We hebben ook geleerd over de positie van de verdachte. Het leren over de wet en de positie van de verdachte brengt een beter begrip van de kwestie met zich mee. Dus dit is waar deze disciplinaire straffen echt over gaan. Nu benadrukken veel kringen hun belang. We moeten hier zeker op blijven aandringen. We moeten meer strijden tegen deze houding. Advocaten, politici en mensenrechtenverdedigers hebben onlangs meer aandacht besteed aan dit probleem.
Deze situatie kan niet zo doorgaan. Europa kan niet zwijgen. Europese instellingen, het CPT en de Raad van Europa zijn medeplichtig aan deze onwettigheid en aan wat er in Imrali wordt gedaan. Daarom is er concrete kritiek op dit gebied. Dit is heel duidelijk. We horen niet veel van deze instellingen.
Onlangs vond er een verkiezing plaats en nu vormt de Volksalliantie een nieuwe regering. Aan de Egeïsche kust, aan de Middellandse Zeekust, in de regio Marmara en in Koerdistan was deze alliantie niet in staat om te winnen. Maar ze hebben op andere plaatsen gewonnen. Nu vormen ze de nieuwe regering. Maar de Koerden hebben zowel Tayyip Erdoğan als de Volksalliantie met meer dan 70 tot 75 procent verworpen. Ze hebben niet voor hen gestemd. De Groene Linkse Partij heeft in deze gebieden gewonnen. Het won met een meerderheid van ongeveer 65 procent en in veel steden overschreed het de 70 procent. In andere steden bereikte het 55-60 procent. Nu vormt Tayyip Erdoğan de nieuwe regering. De Volksalliantie zal in de toekomst beslissingen nemen in het parlement. Maar de Koerden hebben beide verworpen. De beslissingen die door deze twee instellingen worden genomen, zijn niet bindend voor de Koerden. Dit is geen bestuur van de Koerden. Dit is wat ik probeer te zeggen: als er zo’n situatie was in een ander deel van de wereld, laten we zeggen in Europa, zouden deze staten, politici en allen die zichzelf mensenrechtenverdedigers noemen, de hel losmaken. Ze zouden zeggen dat deze regering niet kan regeren. Omdat het geweigerd werd en niet in staat was om te winnen. Maar nu maakt niemand ook maar een geluid. Het is alsof er geen dergelijk resultaat was. De Koerden hebben de nieuwe regering in Turkije verworpen. De beslissingen die het zal nemen, zullen anti-Koerdisch zijn. Deze nieuwe regering zal zich in oorlogstoestand bevinden. Het zal alles doen om de Koerden te verpletteren. Iedereen weet dit, maar ze zeggen niets. Dit is de situatie in Imrali. Zo veel wetteloosheid en onrechtvaardigheid. Dit alles gebeurt in Imrali. Maar er wordt geen geluid gemaakt. Waarom? Omdat hier de Koerdische wil voor vrijheid ligt. Dit alles hangt samen met de benadering van het Koerdische volk, namelijk met de Koerdische genocide.
Het belangrijkste instituut van de Koerdische genocide is het Imrali martel- en isolatiesysteem. Dit is al 25 jaar het geval. Daarvoor waren vergelijkbare instellingen in verschillende vormen ontstaan. In de afgelopen eeuw hebben ze in alle vier delen van Koerdistan veel mensen naar de galg gebracht. We weten dit heel goed.
Dit is de situatie van vandaag. Daarom spreekt niemand zich uit. Dit moet aan het licht worden gebracht. Natuurlijk moeten we verder gaan. We moeten zowel juridische als politieke strijd voeren. De strijd is belangrijk en op deze basis gaan al onze strijden door in elk gebied. Ik wil daarom alle strijden tegen het Imrali martel- en isolatiesysteem en voor de fysieke vrijheid van leider Apo begroeten. Ik wil iedereen die bij deze strijd betrokken is opnieuw succes wensen.
We mogen nooit zeggen dat we strijden maar dat er geen resultaten zijn. Deze strijd is erg belangrijk. Het heeft invloed op de politiek. Het heeft zeker invloed op het leven in Imrali. De strijd van het volk zal de muren van Imrali breken en het systeem van marteling en isolatie vernietigen. Het is nodig om te geloven dat de strijd zal winnen. Als we het groter maken, als we de strijd breder voeren, zullen we zeker resultaten behalen. Ons volk en internationale vrienden moeten dit weten. Daarom mag er absoluut geen wanhoop zijn. Niemand moet denken dat er geen resultaten zijn. Integendeel, als we meer strijden, zullen we meer resultaten behalen. We moeten daarom de strijd opvoeren. Op deze basis wil ik iedereen oproepen om de strijd te intensiveren.
De aanvallen van de Turkse staat op jullie beweging gaan door. Wat betekent dit voor de beslissing van jullie beweging na de aardbeving in Turkije om alle militaire aanvallen te staken?
Allereerst wil ik alle martelaren van deze oorlog herdenken met respect, liefde en dankbaarheid. Ik herdenk alle martelaren van Zap, Avaşin en Metina [gebieden in Zuid-Koerdistan/Noord-Irak] in de persoon van kameraad Zerdeşt, Camarade Hüseyin Arasan, onze martelaar van Sulaymaniyah, en onze martelaren van Botan en Lice met respect, liefde en dankbaarheid. Ik groet de guerrilla’s en ons volk dat zich blijft verzetten tegen alle aanvallen van Tayyip Erdoğan en de fascistische dictatuur van de Volksalliantie. Deze weerstand zal ongetwijfeld veel sterker worden in de komende periode.
Tot nu toe hebben we gesproken over onze beslissing om alle militaire aanvallen te staken. Dat is waarschijnlijk het onderwerp dat momenteel de meeste aandacht of nieuwsgierigheid trekt. Onze leiding had het stopzetten van alle aanvallen (eenzijdig staakt-het-vuren) noodzakelijk geacht vanwege de aardbeving. We geloven nog steeds dat dit de juiste beslissing was. Vervolgens heeft onze beweging haar beslissing verlengd tot na de verkiezingen van 14 mei om nieuwe provocaties te voorkomen. We vinden deze beslissing nog steeds zinvol. Maar wij, onze vrienden en vooral onze commandanten van het centrale hoofdkwartier en HPG BIM [Perscentrum van de Volksverdedigingskrachten] hebben zeer duidelijke verklaringen afgelegd over dit onderwerp: aan onze kant was deze beslissing om alle aanvallen te staken genomen. Maar de andere kant nam niet zo’n houding aan. Dat heeft het nooit gedaan. Wanneer ze niet genoeg kracht hadden of wanneer ze met andere dingen bezig waren, namen hun aanvallen af. Maar wanneer ze de nodige voorbereidingen hadden getroffen, namen hun aanvallen toe. Onze beslissing om alle aanvallen te staken is daarom niet beantwoord door de administratie van de Turkse staat.
Sommige kringen hebben gezegd dat ze deze beslissing positief vinden, maar tot nu toe zijn er ook geen resultaten van hun kant gekomen. Dus waar staan we nu? Er zijn verkiezingen gehouden en de resultaten zijn bekendgemaakt. Erdoğan heeft zijn nieuwe regering bijna bliksemsnel opgericht. Hij werkt als een machine. Tayyip Erdoğan had zich duidelijk goed voorbereid op dit alles. Hij wist alles. Het lijkt alsof er een script is geschreven en voorbereid dat wordt afgespeeld. Parallel hieraan heeft Erdoğan ook de aanvallen opgevoerd. Er zijn militaire aanvallen overal. Ons Centrale Hoofdkwartier heeft herhaaldelijk verklaringen afgelegd met betrekking tot de Medya-verdedigingszones [gebieden in Zuid-Koerdistan die worden gecontroleerd door de guerrilla’s]. Er zijn maand- en dagbalansen. Volgens hen zijn er elke dag minstens 50 tot 60 aanvallen. Op sommige dagen zijn er honderden aanvallen. Er zijn aanvallen op de grond. Vandaag werd informatie gepubliceerd over de bedoeling van de bezettingsmacht om de aanvallen in Xakurke [een gebied in Zuid-Koerdistan] te intensiveren. Er waren aanvallen in veel gebieden door het Turkse leger, bijvoorbeeld in Lice en Botan [gebieden in Noord-Koerdistan]. En er waren dienovereenkomstig verdedigingsacties door de guerrillastrijdkrachten tegen de aanvallen. Rojava staat ook constant onder aanval. Şengal [Sinjar] werd aangevallen en er was ook een aanval op Sulaymaniyah. De leiding van MIT is recentelijk veranderd. Ik denk dat de nieuwe leiding haar bekwaamheid wilde bewijzen door in Sulaymaniyah een bloedbad aan te richten. Op de dag van de verkiezingen hebben ze ook een lid van de IYI-partij neergeschoten. En ze hebben een kind in Gever [een gebied in Noord-Koerdistan] overreden. Ze maken elke dag arrestaties. Ze hebben bijvoorbeeld de burgemeesters van Patnos gearresteerd. Er zijn toenemende aanvallen. Deze aanvallen hebben militaire en politieke dimensies. In het licht van al deze aanvallen is onze beslissing om alle militaire aanvallen te staken natuurlijk betekenisloos geworden.
Er zijn toenemende fascistische, kolonialistische en genocidale aanvallen en er is ook verzet daartegen. De guerrilla’s hebben altijd weerstand geboden tegen de aanvallen, wraak genomen en klappen uitgedeeld. Het is hierbij gevoelig geweest. De guerrilla’s moeten dit nog meer doen. Ze moeten in staat zijn om nieuwe manieren van aanvallen te ontwikkelen naar nieuwe doelen, op grotere schaal, in bredere gebieden, en zo hun oude stijl overstijgen. En ik denk dat de guerrilla’s dit al precies doen. Onze commandanten van het centrale hoofdkwartier hebben onlangs verklaard dat de guerrilla’s klaar staan om met succes hun deel te doen. Dit is heel belangrijk.
Er waren onlangs aanvallen op Şengal. En Rojava wordt ook aangevallen. Vooral bij de aanval op Sulaymaniyah hebben ze brutaal een revolutionaire patriot vermoord. Hoe vaak is dit al gebeurd? Dit heeft nu een grens overschreden. Onze kameraden, alle patriotten, ons volk en de revolutionair-democratische krachten van Turkije moeten dit zien: we staan tegenover een regering die bestaat op basis van oorlog en massamoorden. Dit geldt ook voor de pas opgerichte regering. En ze zal nog meer aanvallen. Iedereen moet dit begrijpen. Daarom moet iedereen een passende houding aannemen. We hebben gevoeligheid nodig. We kunnen niet doen alsof er niets aan de hand is. We staan tegenover een vijand die ons wil vernietigen, die ons wil uitroeien. En het doet alles wat nodig is om dit te bereiken. Het valt 24 uur per dag aan. In dit geval moeten we hierop reageren. Dus wat moeten we doen? We moeten onze verdedigingsmaatregelen verbeteren. Iedereen moet maatregelen nemen voor zijn eigen veiligheid. Dit is niet alleen nodig voor de guerrilla of onze revolutionaire militanten, maar ook voor alle mensen, patriotten, vrouwen en jongeren. Omdat de aanvallen iedereen treffen. Het is niet duidelijk waar en wie er als volgende aangevallen zal worden. Daarom moet elke sectie van de samenleving veiligheidsmaatregelen nemen. We moeten verdedigingsmaatregelen nemen. We mogen niet doen alsof we in een vrije en democratische omgeving leven. We moeten niet wachten tot iemand anders onze veiligheid garandeert.
Ten tweede is het noodzakelijk om tegen deze aanvallen te strijden en wij moeten degene zijn die strijden. Elke patriottische revolutionaire man, vrouw en jongere moet een vrijheidsstrijder zijn. Er is een vijand die hen aanvalt. Telkens wanneer ze de kans krijgen, moeten ze strijden en een klap uitdelen tegen de vijand, zodat ze al hun middelen en kracht kunnen mobiliseren. Dit is wat volksverzet betekent. Dit is totaal verzet. Dit heet zelfverdediging. Alleen praten geen zelfverdediging. Benaderingen die zelfverdediging wegnemen van de militaire dimensie zijn verkeerd. Dit probleem heeft voornamelijk te maken met militaire veiligheid. Het heeft ook andere betekenissen, maar uiteindelijk is militaire veiligheid essentieel. In dit opzicht moeten ons volk, onze internationale vrienden, alle patriotten en kameraden dit goed weten: ze willen ons uitroeien. Daarom kunnen we alleen blijven leven door te strijden tegen degenen die ons willen uitroeien, klappen tegen hen uit te delen en hen te verslaan. Onze plicht is om zo’n strijd te voeren, oorlog te voeren. Iedereen moet zich hiervan bewust zijn. We hebben dit al eerder gezegd, maar dit wordt niet in praktijk gebracht. Zelfs als de vijand niet veel macht heeft, valt hij aan en behaalt resultaten. We mogen de vijand deze kans niet geven. Daarom roep ik iedereen op om gevoelig te zijn, voorzichtig te zijn, hun eigen veiligheid te waarborgen en te strijden tegen de vijand. Ik roep iedereen op om te strijden tegen de fascistische, kolonialistische en genocidale mentaliteit, politiek en aanvallen. Alleen zo’n oorlog zal ons in staat stellen om te blijven leven.