- Zuid-Koerdistan
Duran Kalkan, lid van de Uitvoerende Raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), sprak over de sociale en politieke gevolgen van de aardbeving in Noord-Koerdistan/Zuidoost-Turkije.
Kalkan zei hierover het volgende: “Dit is een echte catastrofe voor de samenleving. Wat de reden ook is, dit heeft zeer zware gevolgen. Op de eerste dag legde onze beweging een statement af. Het deelde niet alleen de pijn van onze mensen, maar riep ook op tot een houding ten opzichte van deze tragedie en suggereerde hoe ertegen te vechten. Sindsdien heeft een mobilisatie op deze basis plaatsgevonden. Op deze basis zou ik genade willen wensen aan degenen die hun leven hebben verloren en genezing aan de gewonden. Ik deel de pijn van onze volkeren in Koerdistan , Turkije en Syrië. Ik wens veerkracht toe aan onze mensen die hebben geleden onder de aardbeving. Ik zou willen uitdrukken dat solidariteit en delen ons in leven zal houden. Hoewel we geen gedetailleerde informatie hebben, voor zover we de pers kunnen volgen, zijn de gevolgen erg zwaar. We kennen de regio ook. We zijn ook kinderen van die omgeving. We zijn daar geboren en getogen. We kennen grote delen ervan direct. De strenge winterse omstandigheden hebben de situatie nog erger gemaakt. In het midden van de winter, heeft zo’n enorm tragedie plaatsgevonden. En het getroffen gebied is enorm. Er wonen zo’n 20 miljoen mensen.”
Kalkan voegde eraan toe: “Sindsdien is er een zekere mate van solidariteit getoond in onze samenleving. Ik wil iedereen bedanken die solidariteit heeft getoond. Solidariteit is ook uit het buitenland gekomen. Maar de Turkse staat werd altijd als basis genomen [voor de solidariteitsinspanningen].Toch is het Koerdische beleid van deze staat bekend. De aanpak van de AKP-MHP ten aanzien van de Koerden is ook bekend. Sommige kringen hadden kunnen proberen de lokale gemeenschap rechtstreeks te helpen. zei dat er discriminatie is van Koerden, Alevieten en revolutionair-democratische linkse kringen. De AKP-MHP-regering heeft deze aardbeving gebruikt om een totale fascistische aanval, uitroeiing en een terreurregering uit te voeren. Dit is gebaseerd op een houding die sociale solidariteit probeert te voorkomen. Daarom hadden veel kringen dit in overweging kunnen nemen. Ik wil nogmaals mijn diepste medeleven betuigen aan al onze mensen. We zullen deze pijn inderdaad omzetten in bewustzijn, organisatie, solidariteit en op deze basis in een democratische strijd en bevrijding.
Kalkan vervolgde: “Wetenschappers discussiëren nu veel over de oorzaken. Natuurlijk hebben we als een kracht die een politieke strijd voert ook een aantal dingen te zeggen over de kwesties die betrekking hebben op politieke kwesties. Dit gebied is een aardbevingsgebied. Het bevindt zich op een breuklijn. Hoewel iedereen wist van de breuklijn, is er zoveel vernield omdat geen van die gebouwen een vergunning had. Ze sloten voor alles een oogje dicht omwille van de winst. Tv-zenders laten nu de toespraken van Tayyip Erdoğan uit het verleden zien, waarin hij vertelt hoe zij de problemen van Hatay, Malatya of Adıyaman hebben opgelost. Nu heeft de aardbeving aangetoond dat dit allemaal een leugen was. Daar was niets opgelost. Met andere woorden, daar werd veel winst gemaakt. De aardbeving is een natuurramp. De natuur heeft zijn eigen wetten. Maar het niet nemen van voorzorgsmaatregelen voor aardbevingen en het niet dienovereenkomstig leven heeft tot deze ramp geleid, tot zoveel doden en gewonden. Ja, aardbevingen kunnen we niet voorkomen. Maar de aardbeving had kunnen worden verwacht en er hadden maatregelen kunnen worden genomen om het aantal slachtoffers tot een minimum te beperken. Er had een leven kunnen worden gebouwd dat geschikt is voor aardbevingen. Nu kunnen we dit allemaal voorkomen en veranderen.”
Kalkan zei: “Dit op winst beluste systeem, dit uitbuitende systeem, dit systeem dat wanhopig is en de natuur vernietigt, minimaliseert niet de schade die zo’n aardbeving kan veroorzaken, maar maximaliseert deze. We hebben dit gezien in de nasleep van de laatste aardbeving. Wat er gebeurde op de lijn die zich uitstrekte van Adıyaman naar Maraş, Malatya, Diyarbakır, Antep, Hatay, Osmaniye en Adana heeft dit duidelijk aangetoond. Het is dus niet de aardbeving die de schuld heeft, maar degenen die hun leven niet hebben opgebouwd volgens de aardbeving. Natuurlijk is er ook een systeem dat het leven op deze manier organiseert. Het systeem van staat en macht. En samenlevingen maken plaats voor staat en macht. Dat zouden ze niet moeten doen. Die zouden ze verantwoordelijk moeten houden. De staat is een macht van winst, een macht van uitbuiting. Het denkt aan niets anders. Nu vragen sommigen waar de staat is? In de nasleep van de aardbeving wrijven de kapitaalfracties zich in de handen en praten ze over hoeveel ze zullen bouwen. Omdat ze denken dat er nieuwe winstmogelijkheden voor hen zijn ontstaan. In plaats van te zeggen waar de staat is, zouden we ons moeten afvragen waar onze controle over ons eigen leven is? Hoe ziet het Turkse machts- en staatssysteem eruit? Wat is zijn benadering van de Koerden? Hoe is het leven zoals dat wordt opgebouwd? Nu we proberen de pijnlijke en zware gevolgen van de aardbeving te boven te komen, moeten we ook rekening houden met deze realiteit, ze corrigeren en de toekomst correct opbouwen. Zullen we deze gevolgen niet kunnen overwinnen door te klagen, te huilen en te zeuren, maar door echt na te denken en na te denken over de oorzaken en gevolgen? Dat wil zeggen door de gevolgen goed te analyseren en de oorzaken ervan te vinden? Zullen we in staat zijn om de oorzaken weg te nemen en ervoor te zorgen dat zoiets niet meer voorkomt? Dit is de belangrijkste kwestie.”
Kalkan beëindigde zijn opmerkingen door te zeggen: “Het lijkt erop dat ze het geweld en de onderdrukking nog meer zullen vergroten. Met andere woorden, ze zullen enorme winsten maken door veel nieuwe gebouwen te bouwen. Ze zullen veel uitbuitingsgebieden creëren. Om dit te laten gebeuren, zullen ze de politieke druk, militaire druk en terreur voortzetten. Ze hebben de noodtoestand uitgeroepen voor drie maanden en zijn op grond daarvan begonnen met het uitstellen van de verkiezingen. Ze spelen vals, gebruiken repressie en de noodtoestand om vervolgens te beweren dat ze de verkiezingen hebben gewonnen. Kunnen er verkiezingen plaatsvinden in deze omgeving, onder de noodtoestand? Het is heel duidelijk dat er geen verkiezingen komen. We hebben altijd gezegd dat de AKP nog geen besluit heeft genomen over de verkiezingen. Nu probeert het de aardbeving als excuus te gebruiken om ze te voorkomen. Ze zouden heel goed de druk en terreur kunnen vergroten en oorlog kunnen opleggen als onderdeel van dit beleid. Tayyip Erdoğan, onder leiding van Devlet Bahçeli, zal zo zijn eigen schuld verergeren. Hij zal proberen van de aardbeving een zegen voor zichzelf te maken en zijn machtsbehoud te verlengen. Dit mag niet gebeuren. De resultaten van de aardbeving hebben de realiteit van het AKP-MHP-fascisme onthuld. Niemand kan iemand iets anders laten geloven. Noch in Turkije zelf, noch in het buitenland. Sommigen trekken een lachend gezicht om winst te maken, om een deel van de uitbuiting te krijgen, maar niemand mag aannemen dat ze Tayyip Erdoğan erg aardig vinden en dat ze hem altijd zullen steunen. Het winstzoekende beleid en het schikkingsbeleid van de AKP zijn hiervoor verantwoordelijk. Al 20 jaar bouwt het dit soort panden en de nieuwste ontwikkelingen zijn hiervan het resultaat. De AKP-MHP-regering is verantwoordelijk en zal ter verantwoording worden geroepen. In die zin kan het zichzelf niet redden, wat het ook doet. De aardbeving zal deze regering nog ernstiger vernietigen. Als het verstandig is en geweld vermindert, vindt het misschien een plek voor zichzelf. Zo niet, dan kan dit leiden tot een situatie die veel ernstiger gevolgen voor hen zal hebben. Laten we dit als waarschuwing vermelden.
De situatie van de andere politieke krachten is belangrijk. Natuurlijk zouden ze in deze context actiever moeten zijn. Ze zijn gedeeltelijk, maar ze zouden nog actiever moeten zijn. Ze zijn zelf een regering, ze hebben zich met elke partij verenigd. Allianties zijn gevormd. Deze allianties zouden een rol moeten spelen. Ze hebben de macht om te regeren. Ze zouden beter werk moeten kunnen ontwikkelen om de gevolgen van de aardbeving te verminderen. Maar dit is tot nu toe niet gezien. Het is erg zwak. De Alliantie voor Arbeid en Vrijheid heeft bepaalde inspanningen geleverd. Ze hebben de ernst van de situatie ingezien. Dit is goed. Maar hun inspanningen worden belemmerd. Noch de oppositie, noch de Alliantie voor Arbeid en Vrijheid of verschillende verenigingen, instellingen of liefdadigheidsorganisaties zouden zich moeten houden aan de obstructie van het AKP-MHP-fascisme. De houding van verenigingen, maatschappelijke organisaties, partijen en diverse maatschappelijke groeperingen is belangrijk, de houding van de samenleving als geheel is belangrijk. In het licht van een dergelijke situatie zal het altijd iets van de staat verwachten, altijd klagen en eisen, hen niet toestaan om iets te bereiken. Integendeel, al deze instellingen, verenigingen, niet-gouvernementele organisaties, vakbonden en partijen zouden zonder enige belemmering de samenleving moeten benaderen. Ze moeten de pijn van de samenleving delen en haar wonden helen. Er moet een volledige mobilisatie komen, een proces van solidariteit. De organisatie van de samenleving moet toenemen.
Het grote belang van maatschappelijke solidariteit en delen is eens te meer duidelijk geworden. Het is duidelijk geworden hoe belangrijk het is om een democratische samenleving te zijn, om een democratische natie te zijn, om een systeem van democratisch confederalisme te ontwikkelen in plaats van een staat. Laten we in die zin rijke lessen trekken uit deze ontwikkelingen. Laten we onszelf opvoeden. Het is duidelijk dat er een gebrek aan onderwijs is. Ook hiervoor zijn wij verantwoordelijk. Iedereen is verantwoordelijk. De samenleving moet het juiste bewustzijn hebben. Degenen die zoveel in de steden hebben verzameld, kunnen naar de dorpen gaan. Naar de dorpen, niet naar de plekken waar de AKP-MHP wil dat mensen heen gaan. De mensen die in hun dorpsgemeenschappen wonen, mogen hun huizen beslist niet verlaten. Sommige families hebben gezegd dat ze hun land niet zullen verlaten. Dit is zeer waar, dat zouden ze niet moeten doen. Ze kunnen een leven opbouwen waarin rampen zoals aardbevingen hen niet zullen doden. Ze kunnen op een betere manier een gemeenschapsleven opbouwen op basis van solidariteit. Met andere woorden, al die gepolijste dingen van het kapitalisme zijn geen leven. Dit soort dingen moeten we niet zoeken. Onze samenleving moet veerkrachtig zijn. We roepen daarom alle revolutionaire democratische krachten en democratische politieke kringen op om in deze kwestie het voortouw te nemen, de samenleving bewust te maken en zich krachtig in te spannen om de wonden van de samenleving te helen zonder vast te houden aan de obstakels of verboden die zijn ingevoerd door de AKP-MHP. Ik wil nogmaals zeggen dat we de pijn van onze mensen delen. Maar ik denk dat als we het probleem op deze manier benaderen, we de pijn sneller zullen overwinnen.”