- Zuid-Koerdistan
De Gemlik-mars is tegen genocidaal kolonialisme en fascisme, zei KCK-bestuurslid Mustafa Karasu in een interview met ANF, en voegde eraan toe dat democratische krachten in Turkije hier ook aan mee zouden moeten doen. Het interview werd gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap en luidt als volgt:
Gemlik is een havenplaats aan de Zee van Marmara in West-Turkije. In de zee van Marmara ligt het Gevangeniseiland Imrali, waar Abdullah Öcalan en drie andere Koerden gevangen worden gehouden.
Mustafa Karasu, lid van de Uitvoerende Raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), zei dat democratische krachten in Turkije ook deel zouden moeten uitmaken van de Gemlik-mars op 19 november en voegde eraan toe: “Ongetwijfeld zal de Turkse staat dit verhinderen of proberen te verhinderen. Het is een fascistische regering, maar we kunnen niet toegeven aan het fascisme. Dit fascisme kan niet worden vernietigd zonder een prijs te betalen.”
Allereerst willen we de situatie van Abdullah Öcalan bekijken; zijn voortdurende verzet in Imrali, evenals uw evaluatie van de campagne met als doel Öcalans fysieke vrijheid en een status voor Koerdistan, die werd aangekondigd in oktober.
De isolatie van Imrali wordt uitgevoerd in lijn met de genocide politiek van de Turkse staat. Net nu het Koerdische volk zwaar onderdrukt wordt, wordt een intens isolement opgelegd en wil men de stem van het volk het zwijgen opleggen. Ook Rêber Apo [Abdullah Öcalan] probeert men het zwijgen op te leggen als leider van het Koerdische volk. Op deze basis wordt isolatie onder valse voorwendselen opgelegd. In dit opzicht kan benadrukt worden dat isolatie een weerspiegeling is van het beleid in Turkije. Door daar te kijken, kunnen we begrijpen wat het beleid in Turkije is tegen zowel het Koerdische volk als de democratische krachten.
Zowel advocaten als families vragen om ontmoetingen, maar ze mogen de gevangenen op Imrali niet zien. Er is geen rechtvaardiging voor deze houding van de staat. De onuitgesproken rechtvaardiging is de politiek van genocide tegen het Koerdische volk. Als onderdeel van de genocidepolitiek wordt Rêber Apo in afzondering gehouden, tot zwijgen gebracht en mag hij niet spreken. Op dezelfde manier wordt het Koerdische volk onder druk gezet, het wordt het zwijgen opgelegd, het mag niet spreken en dit is hoe de genocidepolitiek tegen het Koerdische volk wordt uitgevoerd. De connectie van de AKP met de Koerdische politiek en de genocide politiek is duidelijk. Het gaat er niet om dat een gevangene of veroordeelde zijn familie ontmoet of zijn advocaten spreekt. Het gaat over het beleid van de Turkse staat tegenover het Koerdische volk.
Er is een strijd tegen dit beleid. Deze strijd begon toen de internationale samenzwering [9 oktober 1998, toen Rêber Apo werd gedwongen het Midden-Oosten te verlaten. De volgende odyssee eindigde op 15 februari 1999, toen Rêber Apo werd ontvoerd en naar het gevangeniseiland Imrali werd gebracht] tegen Rêber Apo. De strijd tegen de internationale samenzwering werd begonnen onder het motto: “Jullie kunnen onze zon niet verduisteren”. Sindsdien is er een strijd geweest tegen zowel de samenzwering als het isolement. Deze strijd is geleidelijk veranderd in een strijd voor het Koerdische volk in het algemeen en voor de democratische krachten over de hele wereld. Want het beleid en de aanvallen tegen Rêber Apo zijn aanvallen tegen het Koerdische volk en de mensheid.
Vandaag heeft de strijd van het Koerdische volk een internationale dimensie bereikt. De volkeren van de wereld zien Rêber Apo als hun leider, de democratische krachten, intellectuelen en socialisten doen hetzelfde. In dit opzicht kunnen we zeggen dat 25 jaar verzet van Rêber Apo en het verzet tegen genocide en samenzwering in de Turkse Republiek de strijd tegen de internationale samenzwering en isolatie een nieuwe dimensie hebben gegeven. Het heeft een zeer belangrijk punt bereikt. De strijd van de volkeren en democratische krachten van de wereld tegen de samenzwering in de vorm van de onlangs aangekondigde campagne op 10 oktober toont duidelijk het niveau dat de strijd van het Koerdische volk voor vrijheid en voor de vrijheid van Rêber Apo in de toekomst zal bereiken.
Door de ontwikkeling van deze nieuwe fase van de strijd is het niet langer mogelijk om Rêber Apo in gevangenschap te houden. Wat ze ook doen, ze kunnen het slot niet langer op die deuren houden. Deze deuren zullen geopend worden en Rêber Apo zal zijn vrijheid terugkrijgen. Dit is onze strijd, evenals de strijd van de volkeren van Turkije, evenals de strijd van de wereld voor democratie. De strijd om Rêber Apo vrij te krijgen is de strijd tegen het isolement en de strijd voor democratie in Turkije. In dit verband willen we onze internationale vrienden en ons volk feliciteren met hun succesvolle strijd. Ze hebben een zeer belangrijke stap gezet. Nog steeds nemen in vele delen van de wereld volkeren, democratische krachten, vrijheidskrachten, vrouwen en jongeren deel aan de campagne voor de vrijheid van Rêber Apo en zij breiden deze campagne voortdurend uit. Op deze manier strijden ze niet alleen voor de bevrijding van Rêber Apo; ze strijden ook voor de verspreiding van zijn paradigma over de hele wereld en voor de ontwikkeling van de vrijheidsstrijd van de volkeren. Hoe meer de volkeren van de wereld Rêber Apo leren kennen, hoe meer ze zullen strijden voor de vrijheid, hoe doeltreffender ze zullen strijden voor de democratie, hoe krachtiger ze zullen strijden voor het socialisme. De strijd voor de vrijheid van Rêber Apo is zowel een ideologische als een politieke strijd geworden, een strijd voor de vrijheid van de volkeren, van de onderdrukten en van de vrouwen. Dit feit moet gezien worden.
Deze veelzijdige strijd is ontstaan rond Rêber Apo. Dit komt niet alleen door zijn persoonlijkheid, maar ook door het paradigma dat hij naar voren heeft gebracht. Het is geen paradigma dat alleen voor de Koerden geldt, het gaat over de hele mensheid. Aangezien hij verbonden is met alle democratische en vrijheidskrachten, is de strijd om Rêber Apo te bevrijden een strijd voor de mensheid geworden, een strijd voor democratie, vrijheid en socialisme. Deze strijd zal groeien als een lawine, omdat hij zo’n karakter, zo’n aard heeft. De 25-jarige strijd tegen de internationale samenzwering, de strijd tegen het isolement, had in die fase zeer belangrijke resultaten. Geen enkele strijd is tot nu toe tevergeefs geweest.
De vrijheidsstrijd van Rêber Apo heeft inderdaad grote resultaten gehad. Dit wordt vandaag misschien niet voldoende begrepen, maar hoe meer de strijd rond hem evolueert, hoe meer dit begrip groeit. Zoals ik al zei, is het een strijd om de hele mensheid naar een vrij leven, een democratisch leven te brengen. Vooral volgend jaar zal dit nog meer toenemen. Ik wil degenen die de campagne op deze basis zijn begonnen nogmaals begroeten. Ik wens hen allen, iedereen die zich voor deze campagne heeft ingezet, succes met hun werk.
Binnenkort is er de mars naar Gemlik [Oorspronkelijk een rally in juni 2022 met als doel Gemlik, de stad van waaruit schepen vertrekken naar het gevangeniseiland Imrali. De rally werd verboden en verschillende mensen werden gearresteerd]. Je hebt de mensen al eerder opgeroepen om deel te nemen aan deze mars. Wat kun je ons vertellen over deze mars en de betekenis ervan?
De mars naar Gemlik is belangrijk. Het is een mars voor Rêber Apo, een mars voor de strijd tegen het isolement. In feite is het een mars van strijd tegen genocide. Daarom is ze zo belangrijk. Het Koerdische volk eist zijn leider op. Een volk dat zijn leider niet kan opeisen, als het zijn organisatie niet kan opeisen, hoe zal het dan bevrijd worden? Volkeren strijden voor vrijheid met hun leiders en organisaties. Zonder leiderschap, zonder organisatie, kan er geen strijd zijn. Vooral als dit leiderschap de ziel van het hele volk en de hele organisatie is geworden, hoe kan er dan een strijd gevoerd worden zonder zo’n leiderschap? Noch de organisatie kan een strijd voeren, noch het volk kan een strijd voeren. In dit opzicht beschermen onze beweging en ons volk Rêber Apo natuurlijk al 25 jaar op het hoogste niveau en dat zullen ze blijven doen.
Maar het is niet alleen heel belangrijk voor de Koerden, maar ook voor de volkeren van Turkije en de democratische krachten van Turkije. Als het fascisme zoveel aanvallen uitvoert om de Koerden te genocideren, als het fascisme om deze reden geïnstitutionaliseerd is, als het zo willekeurig, zo roekeloos geworden is om de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk te onderdrukken, voor de genocide-politiek, dan zouden niet alleen Koerden, maar ook de democratische krachten in Turkije de Gemlik-mars moeten steunen. Zij zouden deel moeten uitmaken van deze mars.
De strijd voor democratie in Turkije kan niet gevoerd worden zonder de positie van de Rêber Apo te begrijpen, noch zonder de Koerdische realiteit te begrijpen. Hoe kan er gestreden worden voor democratie in Turkije zonder de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk en zijn leider te omarmen? Kan er democratie zijn zonder Koerden? Democratie kan zich niet ontwikkelen in Turkije als tegelijkertijd Koerden worden gedood. Dat is gewoon niet mogelijk. Bovendien wordt democratie tegengewerkt omdat elke democratische stap de Koerden ten goede komt. We hebben dit vaak benadrukt. De reden waarom er zo’n vijandigheid is tegen democratie in Turkije, is dat de Koerden niet profiteren van democratie. Telkens wanneer het kleinste democratische recht opduikt, wordt het onmiddellijk aangevallen zodat de Koerden er niet van kunnen profiteren. In dit opzicht moeten de jongeren en vrouwen van het Koerdische volk zich natuurlijk van overal aansluiten bij de Gemlik-mars. Er zou meer toestroom naar Gemlik moeten zijn vanuit de metropolen; vanuit Istanbul, Bursa, Izmir en nabijgelegen plaatsen. Er zou een toestroom moeten zijn vanuit heel Koerdistan. Alle belemmeringen moeten absoluut weggenomen worden. Zelfs een mars die enkel georganiseerd wordt om een houding te tonen in de hoop dat democratie en strijd zich zullen ontwikkelen, wordt zo aangevallen; dus hoe zal de vrijheid gewonnen worden? Hoe zal de vrijheid van het Koerdische volk gewonnen worden? In dit opzicht moet het Koerdische volk vastberaden en vasthoudend zijn in deze kwestie.
We zien de vasthoudendheid en vastberadenheid van de mensen. Overal zeggen mensen dat ze naar Gemlik zullen marcheren. Vrouwen en jongeren zeggen dat ze zullen marcheren in de democratische politieke sfeer. De democratische krachten omarmen het en zeggen dat ze zich bij de mars zullen aansluiten. Deze mars moet deel uitmaken van de strijd voor democratie.
Op dit moment staat er een slot, een barricade voor de democratie. Hoe kan democratisering zich ontwikkelen zonder dit te doorbreken? De Turkse staat verhindert marsen, demonstraties en bijeenkomsten. Alleen marsen en bijeenkomsten die de regering steunen zijn toegestaan, dus de institutionalisering van het fascisme gaat door. In dit opzicht is de mars naar Gemlik ook een mars tegen het genocidale kolonialisme en tegen het fascisme. Vorig jaar zou er een mars zijn, maar Corona en andere factoren zorgden ervoor dat de mars werd uitgesteld. Maar deze keer zal er een sterke omarming van Rêber Apo zijn. Vooral omdat de campagne zo vergevorderd is in de wereld, moet de mars van Gemlik beschouwd worden als een onderdeel van deze campagne. Daarom zal de Turkse staat ongetwijfeld proberen om het te voorkomen. Het is een fascistische macht, maar fascisme kan niet worden overgegeven, het moet worden bestreden, er moet een prijs worden betaald. Dit fascisme kan niet ten val worden gebracht zonder de prijs te betalen. Dus we kunnen ons niet overgeven. Zich overgeven aan dit fascisme betekent het einde van het Koerdische volk. In dit opzicht geloven we dat het Koerdische volk, de jongeren, die hun leider de afgelopen 25 jaar hebben omarmd, hun leider zullen omarmen en sterk zullen deelnemen aan deze mars. En natuurlijk moeten ook de democratische krachten van Turkije meedoen. Als zij zo onverschillig staan tegenover de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk, tegenover het beleid dat wordt gevoerd tegen de leider van het Koerdische volk, kan hun strijd voor democratie in Turkije niet geloofwaardig zijn. De strijd van degenen die onverschillig blijven, is geen strijd voor democratie. Zij misleiden de samenleving. In dit opzicht roep ik zowel het Koerdische volk als hun internationale vrienden, de strijd voor democratie in Turkije, op om krachtig deel te nemen aan deze mars.