In dit interview van ANF Nieuwsagentschap roept Mustafa Karasu, lid van de Uitvoerende Raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), alle Koerden op om vandaag de straat op te gaan voor de viering van de Dag van de Arbeid op 1 mei. Hij wenste ook Sirri Sureyya Önder, parlementslid voor de DEM-partij en lid van de Imrali-delegatie, een spoedig herstel toe en sprak over het belang van het huidige proces waarbij Abdullah Öcalan, de Turkse regering, de guerrillastrijders en alle sociale en politieke partijen in Turkije betrokken zijn.
Sirri Sureyya Önder, lid van de Imrali-delegatie en een van de hoofdrolspelers in de lopende gesprekken, is in het ziekenhuis opgenomen vanwege een ernstige hartkwaal. Het is al een paar dagen geleden, maar iedereen wacht nog steeds op positief nieuws over de verbetering van zijn gezondheid. Wat kunt of wilt u hier vooral over zeggen?
In de eerste plaats wens ik onze goede vriend Sirri Sureyya Önder een spoedig herstel toe. We zijn hier allemaal bezorgd over zijn toestand. Hij vervulde een belangrijke taak en deed dat heel goed. Na zijn operatie heeft de hele samenleving in Turkije en Koerdistan hem omarmd. Dit is veelzeggend. In zekere zin is deze omhelzing een ondersteuning van de ‘Oproep voor Vrede en Democratische Samenleving’ waartoe Rêber Apo [Abdullah Öcalan] het initiatief nam. Met andere woorden, de reden voor deze steun zijn zijn inspanningen voor vrede en een democratische samenleving.
Sirri Sureyya Önder is een goede artiest, filmmaker, regisseur en schrijver die heel goed weet hoe hij zijn taal moet gebruiken. Zijn toespraken hebben een overeenkomstige impact. Hij kan op veel manieren worden beschreven; hij is een revolutionair, een democraat en een politicus met een volwassen persoonlijkheid die weet hoe hij elk deel van de samenleving moet aanspreken als hij een toespraak houdt. Hij is een veelzijdig persoon. Sinds 2013 maakt hij deel uit van de Imrali-gesprekken en heeft hij belangrijke dialogen gevoerd met Rêber Apo. Een of twee keer, toen hij tegen Rêber zei dat hij zelf “niet erg van politiek hield”, bekritiseerde Rêber Apo Sirri Sureyya Önder. Ja, kunst maken is belangrijk, maar politiek is ook belangrijk in Turkije. Gezien de realiteit van Turkije, zonder een democratisch Turkije, zonder een Turkije waar vrij gedacht wordt, kan er geen goede kunst zijn; in dit opzicht moedigde Rêber Apo hem aan om in de politiek te blijven. Sirri Sureyya Önder waardeert de woorden van Rêber Apo en heeft veel respect voor hem. Hij is een vriend van ons die altijd zegt dat de gedachten van Rêber Apo hem veel verbeterd hebben en zijn horizon verbreed hebben.
Een goede zoon van de volkeren van Turkije en een zeer goede vriend van de Koerden lijdt momenteel aan een ernstige ziekte. Hij heeft veel bijgedragen aan de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk. Onze hoop en verwachting is dat hij weer gezond wordt en zijn politieke strijd voor de democratisering van Turkije en de oplossing van het Koerdische vraagstuk hervat. Wij geloven dat hij met de oplossing van dit probleem ook sterke bijdragen zal leveren aan de kunst en literatuur in Turkije.
De wereldwijde strijd en de internationale campagne voor de fysieke vrijheid van volksleider Abdullah Öcalan gaan door, en op basis hiervan werd onlangs een indrukwekkende conferentie gehouden in de Italiaanse hoofdstad. Hoe beoordeelt u de huidige inspanningen en ontwikkelingen in deze context?
De conferentie in Rome was het resultaat van de voortdurende wereldwijde campagne voor Rêber Apo. Er zijn veel van dit soort bijeenkomsten, conferenties en bijvoorbeeld concerten geweest en er zullen er in de toekomst nog meer volgen. In dit opzicht is de campagne voor de vrijheid van Rêber Apo vandaag een strijd en een inspanning geworden van alle volkeren, democraten en socialisten van de wereld. Vooral de vakbonden in het Verenigd Koninkrijk hebben een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van deze strijd op dit niveau, en één van de mensen die hiervoor verantwoordelijk is, de geachte Directeur Internationaal van UNITE the Union, Simon Dubbins, heeft echt grote inspanningen geleverd. We waarderen en prijzen hun inspanningen.
De conferentie in Rome was belangrijk. Daar werden de resultaten van de tot dan toe gevoerde campagne geëvalueerd. Er werd een grote wil en vastberadenheid geuit om de campagne voor Rêber Apo verder te ontwikkelen en er werd zelfs gesproken over de nominatie van Rêber Apo voor de Nobelprijs voor de Vrede. We groeten iedereen die heeft bijgedragen aan deze campagne. Het zijn echt heel waardevolle vrienden, mensen met principes en waarden. Ze steunen zo’n revolutionair, omdat ze weten wat voor socialist en socialist Rêber Apo is, hoe hij de strijd voor vrouwenemancipatie en de ecologische strijd steunt, en hoe hij vecht voor de vrijheid en democratie, niet alleen van de Koerden maar van alle volkeren in het Midden-Oosten. Zij steunen zo’n revolutionair.
We zien hoe het verantwoordelijkheidsgevoel van de bevolking voor Rêber Apo in de internationale arena is gegroeid – het komt voort uit het feit dat Rêber Apo een leider van alle volkeren en een pionier van democratie en vrijheid is geworden – maar het moet blijven groeien en effectiever worden uitgedrukt. Mede door de voortdurende druk van de Turkse staat, die de vrijheidsstrijd voortdurend afschildert als een terroristische beweging en er voortdurend druk op uitoefent, aarzelen verschillende kringen – tot op zekere hoogte – om de strijd openlijker te steunen.We zien hoezeer de mensen verantwoordelijk zijn voor Anders, de huidige gedachten van Rêber Apo zijn een idee, een paradigma dat echt moet worden geëvalueerd en besproken op internationaal niveau.Vooral de linkse krachten in Turkije en de democraten in Turkije schieten in dit opzicht tekort.Ze moeten het paradigma van Rêber Apo beter lezen, begrijpen en evalueren. Er is een paradigma, een ideologie naar voren gebracht door een Koerdische leider. Bepaalde kringen tonen niet de nodige en voldoende interesse omwille van het feit dat hij een Koerdische leider is. Ik uit dit als een duidelijke kritiek. Terwijl hij zoveel aandacht trekt over de hele wereld en in het Midden-Oosten, is deze zwakte van links en de democraten in Turkije eigenlijk een gevolg van de onvolledige visie van de Turkse staat of van de Koerden in Turkije. Hetzelfde is niet het geval op wereldschaal. Overal ter wereld, van Europa en Amerika in het Noorden tot Afrika en Azië in het Zuiden, omarmen zij die het paradigma van Rêber Apo leren kennen. Degenen in de verste uithoeken proberen het te leren en te omarmen. Alle gevangenisgeschriften van Rêber Apo zijn in het Turks. Zij die Turks kennen, kunnen het paradigma beter en gemakkelijker leren dan wie ook.
Wanneer we dit soort conferenties evalueren, zien we ze als etappes om het paradigma van Rêber Apo te verspreiden. Wij zien deze conferenties als een belangrijke methode om inspanningen in die richting te leveren over de hele wereld. Bij deze gelegenheid groet ik nogmaals met respect degenen die deze conferentie hebben voorbereid, degenen die ze hebben omarmd en degenen die eraan hebben deelgenomen.
Hoe beoordeelt u de laatste bijeenkomst over Imrali die plaatsvond op 21 april, evenals de bijeenkomst met de minister van Justitie, die beide plaatsvonden terwijl het isolement van volksleider Abdullah Ocalan nog steeds voortduurt?
Het in gang gezette proces is cruciaal. Het gaat om de toekomst van Turkije. Het gaat om de toekomst van het Midden-Oosten. Ze wezen zelf op het belang ervan: “Laat hem naar het parlement komen en spreken. Dan komt het recht op hoop om de hoek kijken.” Dat is wat ze zeiden. Ze zeiden dat zodra Rêber Apo zegt dat hij de organisatie zal ontbinden en de gewapende strijd zal opgeven, het zogenaamde ‘Recht op Hoop’ geactiveerd zal worden. Met andere woorden, ze hebben in dit opzicht een belofte gedaan. Dit is niet alleen de belofte van Devlet Bahceli; dit is een belofte van de regering. Want ook de regering steunde en omarmde het standpunt van Devlet Bahceli. Het was een oproep die was gepland en voorbereid door zowel Bahceli als Erdogan. Rêber Apo gaf in korte tijd het nodige antwoord. Hij zei: “Als je me de kans geeft, kan ik het proces naar wettelijke en politieke gronden verplaatsen.”
Het sleutelwoord hier is natuurlijk legaal en politiek. Dit is hoe Rêber Apo dit proces opvat. Hij begrijpt de oproep tot het staken van de gewapende strijd als het verplaatsen ervan naar het juridische en politieke proces, het naar dat proces brengen. Dat is wat hij duidelijk heeft benadrukt, en dus heeft Rêber Apo op 27 februari de “Oproep voor Vrede en Democratische Samenleving” gedaan. Rêber Apo heeft gezegd wat hij wilde zeggen. Als direct antwoord heeft de PKK onmiddellijk daarna ook duidelijk gemaakt dat ze aan de eisen van deze oproep van Rêber Apo zou voldoen. Het zei en accepteerde dat het zou voldoen aan de eisen van die oproep zonder enige aarzeling of interpretatie. Vervolgens verklaarde de HPG ook dat het de oproep tot een staakt-het-vuren in de praktijk zou brengen. Wat moest er nu gedaan worden met het oog op deze situatie? De regering moest de isolatie van Rêber Apo onmiddellijk opheffen. Maar wat gebeurde er? Na meer dan een maand, veertig dagen, was er een vergadering. De Imrali-delegatie heeft een ontmoeting gehad met Rêber Apo. Zo’n belangrijk proces, zo’n belangrijke discussie, maar de samenleving wordt in de wacht gezet. Hoe kan het dat de vergadering pas na 40 dagen plaatsvindt? Dit toont de inadequate aanpak en aarzeling van de regering in deze kwestie. In hoeverre gaan ze echt het politieke en juridische proces in? Zullen ze de weg bereiden voor de oplossing van dit probleem op basis van een politiek en juridisch proces? De publieke opinie, met name ons volk en de democratische krachten, uiten ernstige twijfels over de aanpak van de regering. Aan de andere kant zijn de burgemeester van Istanbul en veel mensen gearresteerd. Wat voor proces zal zich ontwikkelen met zoveel arrestaties en zoveel druk? In zo’n situatie uiten mensen natuurlijk en terecht hun zorgen en twijfels.
Maar uiteindelijk was er toch een ontmoeting, ook al duurde het lang. Er was al een bijeenkomst met de president. En zoals je al zei, was er onlangs een bijeenkomst met het ministerie van Justitie. Dit laat zien dat er tenminste iets wordt gedaan. Maar er is nog steeds geen praktijk. Het enige dat doorgaat is het praten in de zeldzame bijeenkomsten, zonder dat er enige praktische verandering in hun aanpak komt. Het is nog steeds niet bekend wat de uitkomst zal zijn van de bijeenkomst met het Ministerie van Justitie. Ze zeiden alleen: “We zullen ernaar kijken.” Gulistan Kocyigit heeft er onlangs zelfs op gewezen dat er niet te veel betekenis aan deze bijeenkomst moet worden gegeven, door te zeggen: “Het was een begin”. Ook zij twijfelen of de regering en de minister van Justitie stappen zullen ondernemen. En er werd gesuggereerd om de observatiecommissies een nieuwe vorm te geven. Wij vinden dat niet juist. Noch op 12 maart, noch op 12 september, noch op enig ander moment tijdens de meest fascistische militaire dictaturen in Turkije, was er sprake van een dergelijke praktijk. De rechtbanken spraken een vonnis uit; of het nu 15 jaar was of hoe lang hij ook zou zitten, ze lieten hem vrij zodra hij zijn tijd had uitgezeten. Als er al een proces was, pasten ze indien nodig goed gedrag toe, of ze pasten goed gedrag niet toe. De rechtbanken evalueerden dit volgens zichzelf al tijdens het proces.
Nu hebben deze onderhandelingen plaatsgevonden. We wachten op het resultaat van deze onderhandelingen. Het hele publiek wacht en vraagt zich af. Wat belangrijk is voor ons en voor ons volk, is dat er een praktische stap wordt gezet. Dit moet gebeuren zonder het over zo’n lange periode uit te smeren. Rêber Apo heeft gezegd wat hij op dit moment wilde zeggen. De organisatie heeft ook gezegd wat ze op dit moment wil. Ook de publieke opinie omarmt dit proces. De grootste oppositiepartij van Turkije, de CHP, zelfs de grootste partij bij de laatste verkiezingen, omarmt dit proces openlijk; ze zeggen dat ze het zullen steunen en dat de kwestie naar het parlement moet worden gebracht. Het moet naar het parlement worden gebracht. In dit opzicht, als de Koerdische kwestie of om het even welke andere kwestie opgelost moet worden, dan moet het naar het parlement gebracht worden. Als de grootste oppositiepartij en andere partijen dit eisen, dan moet de regering dit doen. Maar tot nu toe hebben we dit nog niet gezien.
Nu we aan het einde van ons gesprek zijn gekomen, wat zou je willen zeggen over de komende 1 mei, de dag van de arbeidersstrijd?
Voordat ik 1 mei evalueer, herdenk ik met dankbaarheid en respect alle martelaren die zijn omgekomen tijdens 1 mei-vieringen en arbeidersstrijd sinds de executie van de vier revolutionaire arbeiders in de VS, die de bron is van 1 mei. In Turkije werden 34 revolutionairen en patriotten afgeslacht op 1 mei 1977. Ik herdenk hen met respect en dankbaarheid. Ik was zelf ook bij die botsing. Ik zat die dag midden in de actie. We stopten veel gewonden en martelaren in taxi’s en pick-up trucks en probeerden ze naar ziekenhuizen te brengen. Ik ben daar een levende getuige van.
Het belang van 1 mei, het feit dat het elk jaar zo sterk gevierd wordt, komt natuurlijk voort uit de arbeiders die streden en degenen die in deze strijd gemarteld werden. Het is noodzakelijk om hun herinneringen levend te houden. Terwijl ik de martelaren op 1 mei herdenk, denk ik ook aan het martelaarschap van Ibrahim Bilgin en Mehmet Karasungur, die op 2 mei hun leven gaven. Ik gedenk hen met respect en dankbaarheid.
1 mei is belangrijk voor ons. We zien 1 mei niet langer alleen als een dag van de arbeiders. Ja, het is een dag van solidariteit voor arbeiders. Maar het is ook een dag van het socialisme. Je moet het zo zien. 1 mei is de dag van het socialisme. Als we het hebben over de dag van de solidariteit met de arbeiders, dan is de strijd van de arbeiders, de strijd die tot 1 mei heeft geleid, allemaal socialistisch. Omdat ze socialistisch gezind waren, waren ze pioniers in deze arbeidersstrijd en zijn ze gemarteld.
Vandaag, als dag van solidariteit, is de sociale grond van 1 mei nog breder geworden. Want de kapitalistische moderniteit is de vijand van de hele samenleving geworden. Er is een realiteit van kapitalistische moderniteit die niet alleen arbeiders vernietigt en elimineert, maar de hele samenleving. Het verval en vernietiging van de samenleving, het verval van de cultuur en het ontbreken van menselijke en sociale waarden. De strijd tegen het kapitalisme is niet alleen de strijd van arbeiders, maar de strijd van alle mensen, in het bijzonder van vrouwen. Opnieuw is de strijd van degenen die een ecologische samenleving willen op het toneel gekomen. Bij het evalueren van 1 mei is het noodzakelijk om het te evalueren in een meer omvattende en bredere dimensie. Ze moet worden beschouwd als de strijd van de hele samenleving voor vrijheid, de strijd voor democratie, de democratische sociale strijd tegen de kapitalistische moderniteit. Het is niet genoeg om het te beperken tot een dag van solidariteit voor alleen arbeiders. Ja, het is een dag van solidariteit voor werkende mensen, dat is waar. Maar deze dag moet breder worden beoordeeld. Degenen die hun leven hebben gegeven opdat 1 mei zijn betekenis zou krijgen, hebben altijd gestreden om dit kwaad van het kapitalisme uit te bannen en een socialistischer wereld te creëren, een democratisch socialistische wereld.
1 mei is in Turkije altijd een dag van grote strijd geweest. Misschien is Turkije wel een van de landen ter wereld die 1 mei het meest omarmen. Als ik Turkije zeg, bedoel ik de Koerden en alle andere volkeren. Koerden hebben 1 mei altijd omarmd en hebben altijd deelgenomen aan de 1 mei-strijd. In dit opzicht zou 1 mei dit jaar meer betekenis moeten hebben. Het moet gezien worden als een strijd van een grote alliantie van volkeren, arbeiders en vrouwen tegen de kapitalistische moderniteit, als een strijd voor democratie. De strijd voor democratie is ook een strijd tegen de huidige macht. Het is een strijd voor een alliantie tegen de macht. Want de huidige regering verzet zich nog steeds tegen democratie. Ze hanteert ondemocratische benaderingen. Er zijn nieuwe arrestaties. Er zijn antidemocratische praktijken. 1 mei is ook een strijd tegen deze antidemocratische praktijken.
Aan de andere kant is het noodzakelijk om van 1 mei een dag te maken waarop ook de ‘Oproep voor Vrede en Democratische Samenleving’ van Rêber Apo aan de orde wordt gesteld. Want vrede en een democratische samenleving zijn niet iets dat alleen door de inspanningen van Koerden kan worden gerealiseerd. We kunnen een democratische samenleving creëren met de strijd van alle volkeren van Turkije, arbeiders en vrouwen. Een democratische samenleving betekent een democratisch Turkije. Het betekent een democratisch Turkije creëren op basis van een georganiseerde samenleving. Een georganiseerde samenleving betekent een worstelende samenleving. Het is het creëren van een alternatieve democratische samenleving tegen de kapitalistische moderniteit. Een van de meest fundamentele doelen van het creëren van een democratische samenleving is de strijd tegen de kapitalistische moderniteit. In dit opzicht zou het Koerdische volk overal sterk moeten deelnemen aan de 1 mei vieringen. In termen van het creëren van een democratische samenleving, zouden ze een gemeenschappelijke houding moeten tonen met de arbeiders en in het bijzonder de vrouwen in Turkije. Ze moeten een gemeenschappelijke houding tonen. Op deze manier moeten ze de oproep van Rêber Apo kracht bijzetten.
De ‘Oproep voor Vrede en Democratische Samenleving’ kan alleen versterkt worden en resultaten boeken met de inspanningen en steun van de democratische krachten. Het is verkeerd om alleen van de regering te verwachten. Het is noodzakelijk om de steun te krijgen van democratische krachten, socialisten en arbeiders om samen met hen de strijd voor een democratische samenleving te laten groeien en dit proces tot een succes te maken. In dit verband roep ik alle Koerden op om op 1 mei de straat op te gaan. Ik feliciteer iedereen op 1 mei en wens hen succes in hun strijd.
Bron: ANF