5 juni is sinds 1972 de Internationale Dag van het Milieu. Een lid van het ecologiecomité van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK) legt in een interview met ANF Nieuwsagentschap de ecologische benadering van de Koerdische vrijheidsbeweging uit. Het interview gaat over de klimaatcrisis, waar die vandaan komt en wie er verantwoordelijk voor is. Daarnaast wordt een zelfkritische analyse gemaakt van de tekortkomingen in de strijd voor een ecologische oplossing tot nu toe en de vooruitzichten voor de toekomst.
Het klimaatprobleem vormt een ernstige bedreiging voor de natuurlijke omgeving. Hoe heeft de kapitalistische moderniteit hieraan bijgedragen? Wat zijn volgens jou de desastreuze gevolgen van de ecologische catastrofe in de kapitalistische moderniteit en hoe schat je die in?
De heersende krachten van de kapitalistische moderniteit zijn verantwoordelijk voor de huidige ecologische catastrofe, naast de oorlogen en talloze andere kwaden die de mensheid teisteren. Ecologische vernietiging is altijd een machtig wapen geweest. De natuur is meedogenloos uitgebuit en vernietigd in naam van de macht. Na elke militaire invasie wordt de natuur geplunderd. De bomen die in de legende van Gilgamesj worden geveld, weerspiegelen deze mentaliteit, die tot op de dag van vandaag voortduurt. De Assyriërs vernietigden de bossen in de gebieden die ze bezetten en de VS volgden dezelfde mentaliteit in de Vietnamoorlog en deden dat op een nog destructievere manier door misbruik te maken van technologie. De meest recente voorbeelden van deze mentaliteit zien we vandaag de dag in de praktijken van de Turkse staat in Koerdistan.
Het grootste probleem in de klimaatcrisis is het meedogenloze gedrag van de verantwoordelijke soevereine machten en de heersers van de natiestaten en hun onwil om hun belangen op te geven. Onze toekomst wordt opgeofferd aan de belangen van deze machten, die een minderheid van de wereldbevolking vertegenwoordigen, en de paar bedrijven die hen steunen. De klimaatrapporten die de afgelopen jaren zijn gepubliceerd laten dit duidelijk zien. Het hele ecosysteem wordt vernietigd voor de belangen en het welzijn van één procent. De ecologische vernietiging vindt plaats in naam van “ontwikkeling” zoals gepropageerd door de kapitalistische moderniteit. Maar wat het kapitalistische systeem ontwikkeling noemt, is in wezen het plunderen en vernietigen van de natuur om de consumptie in stand te houden die het systeem in leven houdt. Het enige dat deze ontwikkeling de mensheid heeft gebracht is de ontkoppeling van de mens en de natuur. Het heeft armoede, ontheemding, wreedheid en ziekte gebracht, opgelegd aan de natuur en de mensen. In de steden lijkt wat arbeid wordt genoemd op slavenarbeid.
In Koerdistan, Turkije en de landen van het Midden-Oosten hebben we de gevolgen van de monopolistische praktijken van het kapitalistische systeem de laatste jaren het sterkst gevoeld. De ecologische vernietiging die we nu meemaken is al getest in andere delen van de wereld. Het is niet moeilijk om het sombere beeld te zien dat ons te wachten staat als we kijken naar andere landen waar hetzelfde beleid is geïmplementeerd. Met de steun van wetten die ecologische overexploitatie bevorderen, monopoliseren een paar grote bedrijven markten over de hele wereld, en deze bedrijven worden zelfs gesteund door de staatskas. Deze usurpatie ontneemt de mensen wat hen rechtens toekomt. Ze hebben zich land en water toegeëigend en het einde van de landbouw bewerkstelligd. Droogte, dorst, ellende en migratie zijn de volgende fasen. In het licht van deze instabiliteit moeten mensen samenwerken om onafhankelijk van het kapitalistische systeem te overleven.
Welke stappen moeten er volgens jou genomen worden om de ecologische crisis te overwinnen en deze situatie te verbeteren?
De opwarming van de aarde werd al in 1824 voorspeld, in 1979 werd de eerste klimaatconferentie gehouden en daarna volgden talloze internationale bijeenkomsten. Het aantal conferenties van de partijen (COP’s) dat tot nu toe is georganiseerd, bedroeg vorig jaar 28, maar de beloften zijn niet nagekomen. De resoluties worden niet in praktijk gebracht, vooral niet door de VS en rechtse regeringen. De onverschilligheid van degenen die deze crisis hebben veroorzaakt, heeft tot nieuwe problemen geleid. Daarom ondervinden we nu de gevolgen van een klimaatcrisis die twee eeuwen geleden al voorspeld was. Er is bijna geen actie ondernomen. De meeste klimaatbesprekingen tot nu toe zijn georganiseerd door de VN, waaraan vertegenwoordigers van natiestaten deelnemen. Daarom is de VN, als hoogste instantie waar ecologische problemen worden besproken, net zo verantwoordelijk voor de klimaatcrisis en de gevolgen ervan als voor het vinden van een oplossing.
Met de snel om zich heen grijpende Derde Wereldoorlog, de bouw van kerncentrales, de exponentieel toenemende wapenproductie en de ongekende milieumoord ten voordele van door de overheid gesteunde gigantische bedrijven, wordt de maatschappij aangewezen als de hoofdschuldige van de klimaatcrisis. Dit wordt gedaan om het publiek te misleiden en de verantwoordelijkheid te ontlopen. Zelfs als we nu kunnen praten over hoe we het probleem moeten aanpakken, kunnen we binnen een paar jaar een onomkeerbare fase bereiken als dit bloedbad doorgaat. We staan op het punt de kans om een oplossing te vinden te verliezen.
Zijn we ons voldoende bewust van het gevaar dat ons te wachten staat? Hoe schat je het niveau van sociale verantwoordelijkheid, ecologisch bewustzijn en strijd in?
Ecologie is verbonden met alle levensgebieden en takken van wetenschap. Het bestrijkt een breed gebied. Het gaat verder dan de algemene perceptie van milieubescherming. Rêber Apo [Abdullah Öcalan] definieert ecologisch bewustzijn als een basisvorm van ideologisch bewustzijn. Ecologische bewegingen in de wereld hebben een lange geschiedenis die teruggaat tot de jaren 1960. In de afgelopen jaren, toen de gevolgen van de crisis steeds meer voelbaar werden, is de ecologische gevoeligheid toegenomen. Maar omdat de realiteit van de kapitalistische beschaving en het systeem van natiestaten niet voldoende is onderzocht, heeft zich geen alternatieve strijd ontwikkeld die in staat is het probleem te overwinnen. Aangezien het kapitalistische systeem primair verantwoordelijk is voor de ecologische vernietiging, is het ondenkbaar dat een marginale, elitaire strijd binnen de grenzen van het systeem een oplossing voor deze problemen kan brengen. We zijn allemaal het slachtoffer van ecologische overexploitatie, die tegen onze wil wordt uitgevoerd en waarbij alle mogelijke beslissingen in ons nadeel worden genomen. Daarom kan de ecologische strijd niet gevoerd worden binnen de enge grenzen van ecologische bewegingen. Dit is een van de grootste misverstanden die ooit heeft bestaan. Dit geldt ook voor de strijd in Koerdistan, waar precies dit begrip een rol speelde in het verlies van Hasankeyf.
De ecologische strijd moet gevoerd worden als een strijd van het volk. De mensen die het meest blootgesteld zijn aan ecocide zijn zij die hun bossen, velden, weilanden en beken waaruit ze water drinken verloren hebben. Net als in veel andere landen in de wereld, moet de ecologische strijd in Turkije en Koerdistan massaal zijn en vanuit het volk komen. Als dit lukt, kunnen er vruchtbare stappen worden gezet in de ecologische strijd. De protesten tegen de afslachting van de natuur in Turkije in de afgelopen jaren en de recente actie in het dorp Marinos in Colemêrg zijn zeer waardevolle eerste stappen in deze strijd. Maar deze reactie moet zich overal ontwikkelen waar de natuur en het leven worden aangevallen. Omdat deze overexploitatie overal plaatsvindt, moet iedereen de natuur verdedigen om zijn leven te verdedigen. Niemand in Turkije of Koerdistan mag zwijgen over deze plundering.
Vergeleken met het bewustzijn van de strijd voor vrijheid en de ontwikkeling in de strijd voor vrijheid van vrouwen, is de ecologische strijd onvoldoende. Om ons leven te beschermen moeten we bewustzijn creëren en actie ondernemen om verdere vernietiging te voorkomen. Het creëren van dit bewustzijn betekent het tonen van een gemeenschappelijke reflex overal waar ecocide wordt gepland, het organiseren van de strijd en het niet toestaan van deze aanvallen. Tot nu toe zijn deze stappen niet genomen in Koerdistan. Zelfs niet voor onze historische sites zoals Hasankeyf, Zeugma en Geliyê Godernê.
Wat zijn de ecologische gevolgen van het beleid onder AKP-regering?
Onder de AKP-regering werd op het hoogste niveau aan milieuvernietiging gedaan. De fascistische en vijandige mentaliteit van de AKP, die gericht is op genocide tegen de Koerden, wordt weerspiegeld in haar beleid tegen de hele geografie van Koerdistan. Er is letterlijk sprake van een staatsgreep op ecologisch gebied. Vooral na de verkiezingen van 2023 heeft dit nog meer facetten gekregen. Na de verkiezingsnederlaag van 2024 wil de regering doorgaan met ecologische vernietiging in de haast dat de komende vier jaar haar laatste zouden kunnen zijn. Dit wordt toegegeven in de verklaringen van de regering. Met de nieuwe publiekelijk aangekondigde regels voor water, mijnbouw, bossen en energiecentrales is het duidelijk dat deze vernietiging volledig wordt ondersteund. Deze nieuwe regels hebben zelfs schoonwaterbekkens opengesteld voor het gebruik van mijnbouwlocaties, industrieterreinen en massawoningbouw. Alle wijzigingen in de regelgeving zijn doorgevoerd ten nadele van de bevolking en ten gunste van de monopolies.
In feite tonen de gegevens over mijnbouw duidelijk de ecologische vernietiging tijdens het ACS-tijdperk. Bijvoorbeeld, terwijl er van 1923 tot 2002 slechts 1.186 mijnbouwvergunningen werden afgegeven, overschreed dit aantal de 386.000 in de 15 jaar tussen 2008 en 2023, d.w.z. tijdens de AKP-regering. 60 procent van het land in Koerdistan en Turkije werd tijdens de AKP-regering aangewezen als mijnbouwgebied. In de eerste drie maanden van 2024 werden 372 mijnbouwprojecten goedgekeurd, de meeste in Koerdistan. Deze gegevens alleen al volstaan om de omvang van de ecocide onder het AKP-bewind aan te tonen.
De meeste ecologische overexploitatie vindt plaats onder het mom van “algemeen belang”. Geen enkele mijn is zo waardevol als bomen en bossen. Wat is er belangrijker dan bossen, vooral nu we geconfronteerd worden met een ecologische crisis? Kunnen goud- en steenkoolmijnen, waarvoor veel bossen worden verspild in de voorbeelden van Cûdî, Akbelen, Karadeniz en Ilic, onze toekomst redden? Bovendien is er genoeg goud om 250 jaar lang in de behoeften van de industrie te voorzien en worden er tonnen goud gebruikt als juwelen.
Onlangs zijn er veel zonne- en windenergiecentrales gebouwd onder het mom van hernieuwbare energie. Zijn deze centrales zo ecologisch als ze beweren? Waarom worden ze voornamelijk in Koerdistan gebouwd? Wat is de prijs voor de Koerdische bevolking en de ecologie?
Het publiek wordt in deze kwestie enorm misleid. De HPP’s en SPP’s die worden aangeprezen als de “gouden eeuw van hernieuwbare en schone energie” worden gebouwd volgens de bezettingsplannen van de AKP-regering. Door de exploitatie op te voeren, vooral in Koerdistan, probeert de AKP-regering haar vuile plannen te verbergen. Deze bezettingsactie begon in Riha, Wêranşar, Wan en Amed en breidde zich uit naar Şirnex, Dersim, Xarpêt, Mêrdîn, Agirî, Meleti en Semsûr. Ze zijn van plan om dit uit te breiden naar heel Koerdistan, van Botan tot Serhat, van elk dorp tot elke stad. Deze invasie, die wordt uitgevoerd in naam van de SPP, is veel grootschaliger dan eerder werd gedacht. Het is een van de grootste bedreigingen voor de toekomst van Koerdistan. Volgens dit plunderingsplan zullen miljoenen zonnepanelen geïnstalleerd worden op miljoenen vierkante meters landbouwgrond. Dit plan is niet lokaal, maar wordt uitgevoerd als een nieuw bezettingsproject. Het beslaat duizenden en tienduizenden hectaren van de meest productieve landbouwgrond, waaronder weilanden, dorpen en nederzettingen. Er worden dammen gebouwd onder het mom van “veiligheid” met als doel de geografische integriteit van Koerdistan te verstoren en uit elkaar te halen. Elektriciteitscentrales worden gebouwd met dezelfde functie en hetzelfde doel, maar deze keer onder het mom van “schone energie”. Het plan is om de nederzettingen te verplaatsen en de bestaansmiddelen van de mensen te vernietigen. Daarom worden de vruchtbaarste landbouwgronden, weilanden en bossen bezet om energiecentrales te bouwen. Het doel is om nederzettingen en landbouwgebieden te bezetten die niet in de buurt van de dammen liggen, omdat ze beschermd zijn tegen vernietiging door het water van de dammen. Deze gebieden moeten worden bereikt door de SPP- en WPP-projecten, die aan het publiek worden verkocht in de naam van “schone energie”. We hebben te maken met een nieuwe, moderne versie van het Speciale Oorlogsplan dat in de jaren ’90 duizenden dorpen in Koerdistan in brand stak. We hebben te maken met een brandende, destructieve, vuile en verraderlijke plundering die nog erger is dan de fascistische praktijken waarbij de soldaten zelf de dorpen in brand staken… Het meest tragische is dat dit wordt aangeprezen als ecologisch. Deze energiecentrales brengen vernietiging voor de samenleving en de natuur. Elementen zoals lithium, die in SPP’s worden gebruikt, vereisen een vertienvoudiging van de mijnbouw. Naast de arbeid die het installeren van de centrales met zich meebrengt, zorgt de productie ervan ook voor ernstige vernietiging van de natuur. Ook al worden ze gebouwd onder het mom van energiebehoefte, in Turkije zijn ze niet nodig, aangezien slechts een derde van de geproduceerde elektriciteitscapaciteit wordt gebruikt. De energie die in deze centrales wordt opgewekt, wordt opgeslagen voor bedrijven die er winst uit willen halen. Ze willen zich de landbouwgrond van de bevolking toe-eigenen en de geografie van Koerdistan bezetten. Aangezien Koerdistan van binnenuit wordt belegerd, onbewoonbaar gemaakt en ontmenselijkt, is het misschien realistischer om dit een speciale oorlogsoperatie te noemen om Koerdistan te zuiveren van mensen, in plaats van ‘schone energie’.
Hoe kan deze verwoesting, die de toekomst van de hele wereld beïnvloedt, worden voorkomen? Welke rol zie je voor jezelf als beweging met een ecologisch paradigma in deze context?
Als Koerdische vrijheidsbeweging hebben we een verantwoordelijkheid tegenover de ecologische problemen. Op dit moment ervaren we de last van het niet voldoende kunnen vervullen hiervan. Zoals we reeds vermeld hebben, is het een feit dat we de praktische realisatie van de ecologische inhoud van ons paradigma missen. Ondanks de toenemende aantasting van het milieu in Koerdistan en de rest van de wereld, zijn gevoeligheid en ecologisch bewustzijn over deze kwestie nog niet voldoende ontwikkeld. Wij zijn ook verantwoordelijk om dit te ontwikkelen om onze strijd even ecologisch te maken als haar paradigma. We beseffen dat we sneller en effectiever moeten handelen om deze achterstand in te halen. Onze doelen voor oplossingen moeten hiermee in overeenstemming zijn. Als het bestaande potentieel wordt benut door de ideologische diepgang en de people power die ons paradigma biedt te combineren, kunnen we de alternatieve, radicale en sociale ecologische strijd ontwikkelen die we vandaag nodig hebben.Zoals altijd is de oplossing mogelijk door een georganiseerde, bewuste strijd. Omdat ecologische vernietiging een aanval is op het recht op leven, kan deze strijd niet alleen gevoerd worden door ecologen en ecologische bewegingen. In zijn eenvoudigste vorm, zelfs in zelfverdediging, moeten we ons leven verdedigen. Als alle individuen opstaan voor de bescherming van leven, land, water en lucht, kunnen we de huidige koers stoppen en slagen. Iedereen heeft een rol te spelen.
Bron: ANF