Demonstraties georganiseerd door de Koerdische Vrouwenbeweging in Europa (TJK-E) zullen zaterdag plaatsvinden in Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Nederland en België. De TJK-E heeft een overzicht van de geplande acties gepubliceerd en stelt:
“Het is elf jaar geleden sinds de massamoorden op Sara (Sakine Cansız), een van de eerste metgezellen van ons leiderschap, een van de oprichters van de PKK, een van de pioniers van de Koerdische Vrouwenbeweging, Rojbîn (Fidan Doğan), de vertolker van de strijd van een ontkend volk, en Ronahî (Leyla Şaylemez), een strijder van een beweging die er altijd in geslaagd is jong te blijven. Terwijl onze woede over dit bloedbad en onze belofte om de massamoordenaars voor het gerecht te brengen nog leefden, werden precies een jaar geleden Evîn Goyî (Emine Kara), een van de pioniers van de Koerdische vrouwenbeweging, artiest Mîr Perwer (Mehmet Şirin Aydın) en onze dierbare patriot Abdurrahman Kızıl in Parijs vermoord.”
Tegen wie waren deze aanslagen gericht?
De verklaring gaat verder: “Gezien het tijdstip en de plaats van de twee bloedbaden, het profiel van de schutters, de vertegenwoordiging en zelfs het aantal van onze geviseerde vriendinnen, is het een onbetwistbaar feit dat de Turkse staat de dader is in de ogen van het Koerdische publiek. Net zoals drie generaties pioniers van de Koerdische vrijheids- en vrouwenbeweging in 2013 het doelwit waren, werd onze vriendin Evîn Goyî, een andere pionier van de Koerdische vrouwenbeweging, op 23 december 2022 doodgeschoten. In een tijd waarin de slogan Jin-Jiyan-Azadî (Vrouwen, Leven, Vrijheid) universeel werd, werd Evîn Goyî vermoord, een vrijheidsstrijder die deze slogan met gevaar voor eigen leven naar de vrouwen van de wereld bracht door de confrontatie aan te gaan met de duisternis van ISIS. Net als Sara, Rojbîn, Ronahî, Sêvê, Fatma, Pakize, Hevrîn Helef en Nagihan Akarsel … Net zoals de Koerdische diplomatie werd aangevallen met Rojbîn in 2013 en de jeugd, het meest dynamische deel van de samenleving, met Ronahî, werd de Koerdische cultuur en kunst, het levensbloed van het verzet tegen de genocide, het doelwit in 2022 met de muzikant Mîr Perwer. En met Abdurrahman Kızıl werden het patriottisme en de gemeenschap van Koerdistan, die deze strijd heeft gedragen, een doelwit.
“De Koerdische lente moet veranderen in een winter”
Net zoals in 2013 het Koerdistan Informatiekantoor in Parijs werd gekozen als de plek van het bloedbad, werd in 2022 de schutter losgelaten op de straat voor het Koerdische culturele centrum Ahmet Kaya, de plek van de Koerdische gemeenschap in Parijs. En opnieuw, op een ijskoude dag, wilden ze de Koerdische lente in winter veranderen. Ze wilden het ontwaken verhinderen dat al een halve eeuw plaatsvindt onder leiding van Koerdische vrouwen; ze wilden de hele samenleving afslachten, van diplomatie tot jeugd, van cultuur tot de diepste patriottische banden, en de genocide voortzetten.”
Frans staatsgeheim
Het doel van de twee aanslagen was volgens TJK-E duidelijk en voor de hand liggend. Het eerste bloedbad in Parijs was door het Koerdische publiek opgehelderd door aan de Franse justitie het bewijs te presenteren dat de drievoudige moord was georganiseerd door het MIT en dat de Turkse staat de dader was. “Het zou de plicht van de Franse staat zijn geweest om een houding aan te nemen die in overeenstemming is met de termen die het uitdraagt als zijn eigen waardeoordeel, om de feiten openbaar te maken en de Turkse staat te berechten. In plaats daarvan werd de eis van het Koerdische volk om gerechtigheid tien jaar lang genegeerd. Het feit dat de zaak werd gecategoriseerd als staatsgeheim heeft de weg vrijgemaakt voor een nieuw bloedbad.”
Niet gezien als politieke aanval
“Een jaar na de moorden op Evîn Goyî, Mîr Perwer en Abdurrahman Kızıl worden we geconfronteerd met een soortgelijke houding. Sterker nog, het bloedbad wordt niet eens gezien als een politieke moord, maar als een persoonlijke aanval van een gewone, racistische, zieke Fransman. De schutter heeft, net als in de eerste zaak, een heel specifiek profiel, met internationale connecties die wachten om ontmaskerd te worden. Wat wordt verhuld door de term ‘staatsgeheim’ is de verhouding van belangen tussen staten. De Franse staat en de rechterlijke macht zouden daarom onmiddellijk de sluier van staatsgeheim over de eerste Parijse massamoord moeten oplichten en de daden van de tweede Parijse massamoord moeten categoriseren als politieke moorden en overdragen aan het antiterroristische parket.
Een primeur in de geschiedenis van politieke moorden in Frankrijk
We zijn al elf jaar ter plaatse en onze strijd was een primeur in de geschiedenis van politieke moorden in Frankrijk. Zoals geen enkele andere politieke moordzaak werd deze zaak in de samenleving gezien en gepubliceerd, zowel wat betreft de gevolgen als de oorzaken. Met het tweede bloedbad in Parijs werd onze woede nog groter en onze wil om te vechten nog sterker.
Evîn Goyî: Jin-Jiyan-Azadî in hart en nieren en in de praktijk
Evîn Goyî bracht 34 jaar door in de bergen van Koerdistan, met een liefde voor haar eigen land en een onbaatzuchtig karakter dat typisch is voor haar geboortestreek Botan. Toen ze van de bergen naar de steden afdaalde, nam ze deze houding met zich mee. Ze was een eenvoudige en belangrijke revolutionair, een groot organisator, een pionier die haar stempel drukte op iedereen die ze aanraakte. De slogan Jin-Jiyan-Azadî lag niet op het puntje van haar tong, maar in haar hart en in haar praktijk.
Mîr Perwer: een brandende stem in de straten van Parijs
Mir Perwer was een echte artiest die verbonden was met zijn roots, die de Koerdische pijn, veerkracht en vastberadenheid van ‘We waren, we zijn, we zullen zijn’ uitte met zijn saz en melodie. Ondanks gevangenschap en ballingschap gaf hij zijn identiteit en traditie geen dag op. Mîr Perwer was de opvolger van Hozan Serhad, tegen wie hij altijd opkeek in het leven. Hij is een brandende stem in de straten van Parijs die de gelofte om niet te vergeten, om er niet aan te wennen en om verantwoording te eisen, altijd levend zal houden.
Abdurrahman Kızıl: Geen compromis over trouw aan zijn waarden
Abdurrahman Kızıl, de Xalo [oom] van Parijs, was een verhaal. Ook al had hij sinds de jaren tachtig geen voet meer in zijn dorp kunnen zetten, hij was een echte patriot die, net als Evîn en Mîr, de geur van zijn land nooit was kwijtgeraakt. Abdurrahman Kızıl belichaamde een zelfopofferend patriottisme dat geen compromissen sloot over de loyaliteit aan zijn waarden, zelfs toen hij werd verbannen en gemarteld uit zijn land en een onuitsprekelijke prijs moest betalen.
We zullen gerechtigheid niet aan uw genade overlaten
Vorig jaar namen we afscheid van onze vriend en vrienden met een grote serhildan [opstand] die hen waardig was. Als Koerden en vrouwen die de straten van Parijs vulden op de dag van haar moord, deden we een belofte. Net als bij de eerste Parijse massamoord zeiden we: we zullen het niet vergeten, we zullen er niet aan wennen, we zullen hen ter verantwoording roepen.
Als Koerden en Koerdische vrouwen hebben we een geschiedenis die getest is met moeilijkheden, getekend met pijn en met grote risico’s, dus we zullen gerechtigheid niet overlaten aan welke macht, wet of staatsrecht dan ook. We hebben dit geleerd van de rechte houding van Sara, die in het gezicht van de beul spuwde, van de ongehinderde en ademloze strijd van Evîn Goyî.
Verantwoording eisen
Op de eerste herdenking van de aanslag gaan we opnieuw de straat op met dezelfde vastberadenheid. Op 23 december zullen er onder leiding van de Koerdische Vrouwenbeweging in Europe (TJK-E) acties gehouden worden in alle Europese landen waar we georganiseerd zijn, in het bijzonder in Parijs, onder het motto ‘Van 2013 tot 2024 ligt Parijs in duisternis, waar is de gerechtigheid? We zullen de Turkse staat toeschreeuwen dat de politiek van genocide, hoe hoog de prijs ook is, geen resultaten zal opleveren, en dat wij als Koerdische mensen en Koerdische vrouwen nooit en te nimmer van ons standpunt zullen afwijken. We zullen nogmaals beloven dat we de filosofie van Jin-Jiyan-Azadî en de leer van onze martelaren universeel zullen verspreiden ondanks de Turkse staat en alle heersende vrouwenhaters en misantropen.
Onze wraak zal de vrouwenrevolutie zijn
We herhalen onze belofte om Sara en Evîn ter verantwoording te roepen en zeggen: Onze wraak zal de vrouwenrevolutie zijn. We zijn ervan overtuigd dat het Koerdische volk en de Koerdische vrouwen vandaag net zo zullen opkomen voor hun martelaren als op die dag en dat ze hun strijd voor gerechtigheid zullen voortzetten totdat degenen die verantwoordelijk zijn voor het bloedbad voor het gerecht worden gebracht.We roepen onze vrienden, vooral het Koerdische volk en de Koerdische vrouwen, en alle vrouwenorganisaties en individuen die streven naar vrijheid, op om krachtig deel te nemen aan de acties die plaatsvinden.”