Mustafa Karasu van de Uitvoerende Raad van de KCK ( Unie der Koerdische Gemeenschappen ) beoordeelde de huidige situatie tegen de achtergrond van de huidige escalatie van de oorlog door de Turkse staat. In dit interview met ANF Nieuwsagentschap ging hij in op de regionale en geopolitieke context van de aanslagen.
De chaos in Irak, veroorzaakt door een politiek vacuüm, is verdiept. Hoe verhoudt dit zich tot de aanvallen op Shengal en de Medya-verdedigingsgebieden?
De chaos en het politieke vacuüm in Irak zijn groter geworden. Door de zwakte van het democratisch bewustzijn in Irak kan politieke stabiliteit op basis van een democratische politieke mentaliteit zich niet ontwikkelen. De nationalistische en sektarische benaderingen verdiepen de politieke fragmentatie. Het feit dat Irak een slagveld is geworden voor veel buitenlandse mogendheden, is een belangrijke factor aan de basis van deze situatie. Nu er geen vastberaden en effectieve democratische politieke kracht opkomt, hebben mensen het vertrouwen in de politiek verloren. In feite stemt bijna 80 procent van de mensen niet. Dit is niet alleen het geval in Irak, maar ook in Zuid-Koerdistan. De KDP (Koerdische Democratische Partij), die de meeste zetels in het parlement in Zuid-Koerdistan won, kreeg feitelijk slechts 15 procent van de stemmen van de bevolking van Zuid-Koerdistan. De huidige regering in Irak vertegenwoordigt niet de wil van het volk en is dus erg zwak.
De Turkse staat maakt gebruik van de zwakte die Irak ervaart. Het gebruikte de KDP en de KDP gebruikte het als hefboom in Irak. Irak voert zijn huidige beleid onder bedreigingen en chantage van de Turkse staat en de KDP. Om deze reden verheft Irak zijn stem niet tegen de Turkse invasie van de Medya-verdedigingsgebieden en onderneemt het stappen in Shengal om Turkije en de KDP te plezieren.
Turkije en de KDP profiteren ook van de Amerikaanse zorgen over Iran en krijgen steun voor hun Irak-beleid. Onder invloed van de VS zwijgt de Iraakse premier Mustafa al-Kadhimi over de Turkse aanvallen en stuurt op verzoek van de KDP en Turkije zijn troepen naar Shengal om het zelfbestuur op te heffen. Kortom, de situatie in Irak biedt een gunstig klimaat voor Turkse bezetting en KDP-samenwerking. De KDP voert haar beleid in ieder geval niet op basis van relaties met Irak, maar met Turkije.
Er zijn misschien enkele beloften gedaan aan de KDP, maar de vijandigheid van de KDP jegens de PKK gaat net zo diep als de vijandigheid van de Turkse staat jegens de PKK (Koerdische Arbeiderspartij). Net als de AKP-MHP-regering ziet de KDP haar toekomst gekoppeld aan de afschaffing van de Koerdische vrijheidsstrijd. De KDP is nu een formatie die alleen in het belang van één familie handelt. Er is geen Koerdisch iets voor hen; het is een kracht geworden die de Koerden alleen ziet als een middel tot zijn eigen voordeel. Voor hen is de Koerdische identiteit een politiek onderhandelingsmiddel geworden. Koloniaal Turkije staat sinds de jaren zestig in contact met de KDP om de Koerden onder controle te houden.
Hoe meer de Turkse staat onder druk komt te staan, hoe meer de KDP deelneemt aan de oorlog. Het verhindert de stroom van munitie en voedsel naar guerrillagebieden. Het verspert de paden tussen de guerrillastrijders, beperkt de bewegingsvrijheid en verhindert hulp. De KDP gaat nu nog verder en probeert de belegeringsring aan te scherpen en enkele guerrillagebieden voor Turkije te veroveren.
De huidige situatie is er een van wereldherconfiguratie en energieoorlogen. Dus waar gaat dit over?
De VS, Groot-Brittannië en de NAVO steunen de Turkse staat bij de eliminatie van de PKK. Het feit dat er een geldelijke beloning werd opgelegd voor informatie over onze kameraden Cemil Bayık, Murat Karayılan en Duran Kalkan, toont aan dat deze moorden op de een of andere manier bedoeld waren als de volgende stap van de internationale samenzwering. Degenen die het moordbevel tegen deze drie vrienden hebben uitgevaardigd, zullen natuurlijk hun volledige steun geven aan de Turkse staat.
Het Turkse leger gebruikt alle NAVO-middelen. In die zin is onze oorlog in zekere zin een oorlog tegen de NAVO. De kritiek van de Turkse staat op de VS en de NAVO van tijd tot tijd is uitsluitend bedoeld om de indruk te wekken dat de oorlog op eigen kracht wordt gevoerd. De Turkse staat wil eigenlijk dat deze troepen deelnemen aan de oorlog tegen het Koerdische volk, de PKK en de guerrillastrijders. Als de Turkse staat geen steun van de NAVO en de VS zou krijgen, zou het deze oorlog niet kunnen voortzetten en in korte tijd worden verslagen. Zonder deze steun zal het Turkse regime instorten. Het regime kon geen verzet bieden tegen de democratische krachten en de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk.
Kortom, Turkije blijft van groot belang voor internationale mogendheden, zij het niet zoals tijdens de Koude Oorlog. Hoewel de belangen van de VS, de NAVO en het VK in het Midden-Oosten niet zo sterk zijn als vroeger, worden de betrekkingen met Turkije nog steeds belangrijk geacht en wordt de Turkse staat gesteund. Van kapitalistische moderniteit mag niet worden verwacht dat ze correct, gewetensvol en rechtvaardig is in haar politiek. We moeten niet klagen over dit gedrag, in plaats daarvan moeten we hard strijdem en deze vuile allianties laten mislukken. Aangezien de omstandigheden van de Derde Wereldoorlog niet overeenkomen met het tijdperk van de Koude Oorlog, zullen de Koerden succesvol zijn in hun strijd. Dit zal gebeuren, ongeacht de steun die de Turkse staat krijgt. De Koerden kunnen een vrij Koerdistan en een democratisch Midden-Oosten creëren. Het is ook duidelijk dat de Koerden aanzienlijke vooruitgang hebben geboekt en de steun hebben gekregen van de volkeren van Europa en de wereld. Deze steun maakt het de Turkse staat moeilijk en heeft grote problemen om al zijn wensen van Europa en de NAVO te krijgen.
Turkije wil een wederzijds akkoord gebruiken om de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk de kop in te drukken. Europa doet concessies aan Turkije om zijn eisen voor een pijpleiding te krijgen. Een concessie zou Turkije nog meer invloed geven. Ook wij volgen dit proces; we moeten deze vuile deals blootleggen. Iedereen moet weten dat het duidelijk is dat zo’n pijpleiding, gericht tegen de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk, niet veilig zal zijn.
Erdoğan herhaalde zijn dreigementen om Rojava binnen te vallen. Waarom wil de AKP-MHP-regering een nieuwe invasieaanval lanceren?
De fascistische AKP-MHP-regering ziet de vrijheid van de Koerden in Rojava als een bedreiging voor hun koloniale systeem. Het regime vreest dat als de Koerden een vrij en democratisch leven leiden in Syrië, het een voorbeeld zou kunnen zijn voor Noord-Koerdistan. Dit is de enige reden voor de aanval. Er bestaat niet zoiets als een beveiligingsprobleem. Rojava bedreigt de veiligheid van Turkije niet. Turkije bedreigt de veiligheid van Rojava en Syrië, niet andersom. Het is ook verantwoordelijk voor het feit dat de problemen in Syrië nog steeds niet zijn opgelost. Het AKP-MHP-regime bedreigt de politieke stabiliteit, niet alleen in Syrië en Rojava, maar in het hele Midden-Oosten. Rojava is een bedreiging voor het fascisme, niet voor de veiligheid van Turkije.
Het is beschamend om de NAVO, de VS en Europa te horen zeggen dat ze de veiligheidszorgen van Turkije begrijpen. De hele wereld ziet dat Turkije de veiligheid en het leven van hele volkeren vernietigt door Rojava en Syrië aan te vallen. Honderdduizenden mensen zijn hun land ontvlucht door de aanvallen van Turkije. Turkije verandert de demografische structuur; het pleegt genocide. In plaats van deze dingen te zien en zich tegen Turkije te verzetten, legitimeren en moedigen de VS, de NAVO, Europa en Rusland de invasie aan door te zeggen dat ze het veiligheidsprobleem van Turkije begrijpen. Ze doen dit alleen omdat ze uit zijn op hun eigen politieke voordeel. De handlangers van deze aanvallen waren voornamelijk de VS, Europa en de NAVO. Toen Afrin bezet was, waren het vooral de Russen. De VS en Rusland zijn zich bewust van de zwakte van Turkije ten opzichte van Rojava en Koerdistan, dus proberen ze hun interesse in politiek over de rug van het Koerdische volk uit te dragen.
De politieke stijl van Erdoğan wordt beschouwd als de stijl van een jakhals. Hij handelt opportunistisch en op korte termijn. Dat kan soms werken. Maar zulke vormen van politiek, die niet gebaseerd zijn op een algemeen beleid en strategie, brengen altijd het gevaar met zich mee om in het tegenovergestelde te veranderen, en dat gebeurt vaak.
Het AKP-MHP-regime probeert zichzelf overeind te houden door een succes in het buitenland te creëren dat de Turkse samenleving en politiek in haar voordeel zal beïnvloeden. In 2021 viel de Turkse staat de Medya-verdedigingsgebieden aan, zonder succes. Gezien de dagelijkse Toen Erdoğan besefte dat hij niet kon slagen, besloot hij de crisis in Oekraïne te gebruiken om Rojava binnen te vallen. Hij is van plan de Koerdische verworvenheden in Rojava te elimineren en in eigen land te gebruiken. De AKP wil de nieuwe verkiezingen in met een bezetting van Rojava. De volkeren van Noordoost-Syrië zullen zich echter tot het uiterste verzetten op basis van de lessen die zijn getrokken uit de bezettingen van Afrin, Serêkaniyê en Girê Spî. Een nieuw offensief betekent een permanente, langdurige oorlog. De AKP-MHP-regering zal verliezen als gevolg van zo’n oorlog en de volkeren van Noordoost-Syrië, maar ook de volkeren van Turkije en het Midden-Oosten, zullen winst boeken. De Turkse bezetting zal ook worden weggeveegd uit de reeds bezette gebieden. Een nieuwe aanval zal zeker tot een dergelijk resultaat leiden.
Hoe zou u de ontwikkelingen in de NAVO beoordelen na het begin van de Oekraïne-crisis en de pogingen van Turkije om Finland en Zweden te chanteren?
De NAVO-toetreding van Zweden en Finland in deze periode zet Rusland onder druk. Rusland vormt geen bedreiging voor Zweden en Finland. Hoewel Rusland momenteel onder druk staat, is de toetreding van deze twee landen tot de NAVO op de agenda gekomen als gevolg van het beleid om heel Europa onder de NAVO-paraplu te brengen. In zekere zin wordt de NAVO omgevormd tot een Europese veiligheidsalliantie. Het lijkt erop dat deze vragen al van tevoren zijn besproken. Toen Ruslands interventie in Oekraïne plaatsvond, werd de toetreding van deze twee landen tot de NAVO versneld. Aangezien de toelating van een lid tot de NAVO bij consensus van alle landen moet gebeuren, probeert Erdoğan als politieke jakhals misbruik te maken van de situatie. Hoewel er regels zijn zoals consensus door alle leden, is er geen traditie van het afwijzen en blokkeren van de goedkeuring door de meerderheid. In een dergelijke situatie zou het niet meer dan normaal zijn dat dat lid uit de alliantie wordt gezet. Geen enkel bondgenootschap kan aan het oordeel van een land worden overgelaten.
Maar Turkije, dat gelooft dat het onmisbaar is, kan zijn toevlucht nemen tot dergelijke chantage. Het wil hier een paar dingen afdwingen. Maar het belangrijkste probleem is het wapenembargo in sommige Europese landen, waaronder Zweden. Sommige militaire uitrustingen worden niet aan Turkije verkocht. Aan de andere kant wil de Turkse staat betere camera’s en andere gevoelige apparatuur krijgen voor zijn drones, waar het zo trots op is. Dit is de belangrijkste reden waarom de Turkse regering Zweden en Finland tot onderwerp van een deal wil maken. Het wil Zweden en Finland, maar ook de Europese landen, de VS en Canada, niet dwingen het wapenembargo op te heffen. Het gaat ook over de F-16. Het blijkt dat mensen bereid zijn om hierin compromissen te sluiten. Er vinden inderdaad vuile deals plaats. Dit feit moet aan het licht worden gebracht en de democratische krachten in Europa, de VS en andere landen moeten worden gemobiliseerd. Europese landen en andere staten mogen de aanval van het AKP/MHP-regime op de democratie en genocide op het Koerdische volk niet steunen door wapens aan Turkije te leveren.
Bron: ANF