Opkomen voor Öcalan betekent vrijheid beschermen – DEEL 1 & 2

  • Zuid-Koerdistan

Cemil Bayik, medevoorzitter van KCK, sprak met ANF Nieuwsagentschap over de laatste ontwikkelingen in Koerdistan, het Midden-Oosten en de wereld, waaronder het belang van Abdullah Öcalan voor de politiek in Turkije, de directe hulp van de NAVO bij het Turkse gebruik van verboden wapens in Zuid-Koerdistan /Noord-Irak, het succes van moderne guerrilla-tactieken tegen het Turkse leger, de resultaten van de laatste NAVO-top en de verergering van de crisis in Irak. Het interview werd gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap en luidt als volgt:

De leider van het Koerdische volk, Abdullah Öcalan, wordt nog steeds zwaar geïsoleerd op het Turkse gevangeniseiland Imrali. Desondanks draait de agenda in Turkije om hem. Hoe beoordeelt u deze situatie?

De wake in Straatsburg voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo [Abdullah Ocalan] gaat door, net als de campagne die werd gelanceerd door vakbonden in het VK. Onlangs hebben honderden intellectuelen en schrijvers verklaringen afgelegd. Ik zou graag van deze gelegenheid gebruik willen maken om iedereen te begroeten en te respecteren die zich verzet tegen de genocidale politiek van de Turkse staat en strijdt voor de fysieke vrijheid van Önderlik [Abdullah Öcalan]. Ze voeren een zeer belangrijke strijd. Omdat het verdedigen van Rêber Apo [Abdullah Öcalan] betekent het verdedigen van vrijheid, democratie, de volkeren van de wereld en menselijke waarden. Er zijn veel redenen waarom het isolement tegen Önderlik zo ernstig is geworden. Allereerst zijn ze bang voor Rêber Apo. Ze willen niet dat zijn stem de volkeren bereikt. Omdat ze heel goed weten hoeveel dit mensen raakt.

Een andere reden voor het toenemende isolement is dat de leiding al 24 jaar in de gevangenis zit en het 25e jaar op het punt staat te beginnen. Volgens de Europese wet moet de Turkse staat de aan Önderlik opgelegde straf heroverwegen. In feite moet Rêber Apo uit de gevangenis worden vrijgelaten. Maar Turkije wil hem tot het einde in de gevangenis houden en hem vernietigen. Daarom maken ze vanuit juridisch oogpunt valse beschuldigingen. Ze zeggen bijvoorbeeld “hij heeft een disciplinaire overtreding begaan”. De Turkse staat moet uiterlijk in september een officieel antwoord aan Europa voorleggen. De Turkse staat wil met deze valse disciplinaire straffen de vrijlating van Rêber Apo voorkomen. Onze mensen, vooral de advocaten, moeten dit heel goed begrijpen en serieus nemen. Ze moeten de juridische fraude van de Turkse staat verslaan.

Wat de Turkse staat ook doet, hij kan de band van Önderlik met het Koerdische volk, de PKK, de volkeren van de wereld en de mensheid niet verbreken. Dit is niet mogelijk. Tegenwoordig heeft Rêber Apo een plaats in de harten van alle mensen, vooral vrouwen. Het is niet mogelijk voor de Turkse staat om dit te veranderen. Daarom houdt het zichzelf alleen maar voor de gek. De ideeën en filosofie van Rêber Apo verspreiden zich met de dag. Degenen die strijden voor vrijheid, democratie en socialisme omarmen Rêber Apo elke dag meer en meer. Rêber Apo zei: “Ik ben waar mijn verdedigingsgeschriften zijn.” De verdedigingsgeschriften van Rêber Apo zijn nu overal. Iedereen die Rêber Apo leest en begrijpt omarmt hem. Dat is de reden waarom de kaders van deze beweging, meer dan wie ook, ervoor moeten zorgen dat de ideeën van Rêber Apo nog meer verspreid worden. Rêber Apo steunen betekent het Koerdische volk steunen en opstaan tegen AKP-MHP-fascisme en genocide.

De aanvallen van het genocidale Turkse leger op de gebieden Zap, Avaşîn en Metîna in Zuid-Koerdistan/Noord-Irak gaan door. De guerrilla’s bieden een episch verzet tegen deze aanvallen. Recente verklaringen van de HPG [Volksverdedigingstroepen] laten zien dat het Turkse leger alleen al dit jaar meer dan 1500 chemische wapens in Zuid-Koerdistan heeft. De Turkse staat heeft onlangs ook een video gepubliceerd waaruit blijkt dat het chemische wapens gebruikt. Desondanks kunnen ze het guerrillaverzet niet breken. In welk stadium bevinden het guerrillaverzet en de oorlog zich nu?

Rêber Apo heeft gezegd dat de grootste van alle technologie de mens zelf is. Omdat het de mens is die technologie kan gebruiken. Tegenwoordig kunnen we dit heel duidelijk zien in Zap, Avaşîn en Metîna. De Turkse staat gebruikt allerlei nucleaire, fosfor, thermobare en chemische wapens. Verkenningsvliegtuigen vliegen dagelijks tientallen keren over de gebieden. Ze gebruiken tanks, artillerie, raketten, gewoon alles wat ze hebben. De NAVO steunt hen, Barzani helpt hen op alle mogelijke manieren en ze maken ook gebruik van bendes [islamistische proxy-troepen]. Maar ze hebben nog steeds geen resultaat kunnen boeken. Hieruit blijkt dat de guerrilla’s zich hebben voorbereid op alle technieken van de Turkse staat. Daarom brengt het zware klappen toe aan de Turkse staat. De vijand had getracht deze gebieden binnen enkele weken te bezetten en de guerrilla’s uit te schakelen.

Vandaag, meer dan 4 maanden na het begin van de aanvallen van dit jaar, kunnen ze nog steeds geen stap voorwaarts doen, ze zitten vast tegen de guerrilla’s. Ze hebben veel problemen. Ze bombarderen zelfs de lijken van hun eigen soldaten zodat niemand ze kan vinden. Tegelijkertijd verspreidden ze allerlei propaganda onder het volk. Ze zeggen dat ze een slag slaan tegen de guerrilla’s en zo een bijzondere oorlog voeren. Veel van hun soldaten sterven hier, maar ze publiceren de meeste van hun identiteiten niet. Ze kondigen er maar een paar aan. Op deze manier wil de Turkse staat het geloof van de mensen levend houden. En ze gebruiken dit om hun eigen politiek na te streven. De guerrilla’s zijn in het bezit van de lichamen van talrijke soldaten en hebben hun namen gepubliceerd. De guerrilla’s hebben zelfs de dogtags van de soldaat aangekondigd, zodat iedereen ze kan geloven. Ze hebben ook de families opgeroepen om de lichamen te komen halen. Dus de reden waarom de Turkse staat zoveel verboden wapens en chemische wapens gebruikt, is omdat het verliest van de guerrillastrijders.

Ik feliciteer de HPG- en YJA Star-guerrillastrijders. Ze verdedigen de eer van het Koerdische volk en de mensheid. Ze offeren hiervoor hun leven op. Ze zijn loyaal aan Rêber Apo, de guerrilla’s en de şehits [martelaren], ze zijn gebaseerd op de filosofie en ideologie van Rêber Apo, ze houden van de mensen, vrijheid, democratie en hun land. Ze boden heldhaftig verzet. Daarom zijn ze niet alleen helden van het Koerdische volk, maar ook van de mensheid. Omdat ze strijden tegen fascisme en genocide en daarvoor hun leven geven. Daarom zou iedereen zich rond de guerrilla’s moeten verenigen en hun protesten moeten vergroten. Alle lasten mogen niet op de schouders worden gelegd van de guerrillastrijders die hun plichten al vervullen. Iedereen zou overal moeten strijden met dezelfde spirit als het guerrillaverzet. De afgelopen tijd zijn er wat protesten geweest, maar die zijn niet genoeg. Er moeten meer protesten komen.

Onze vrienden in Zap, Avaşîn en Metîna worstelen met grote moeilijkheden. Misschien eten ze dagenlang niet, misschien kunnen ze maandenlang niet in bad, hebben ze een wapen in hun handen en verzetten ze zich dag en nacht tegen de techniek van de vijand. Ze brengen grote klappen toe aan de Turkse staat. Dit moet iedereen zien. De volgende houding zou verkeerd zijn: ‘Laat de guerrilla strijd voeren onder deze omstandigheden en laten we gewoon zeggen: ‘Wij zijn hun kameraden, we zijn loyaal aan hen’, maar laten we onze plichten niet vervullen.’

De tactiek die de guerrilla’s gebruiken is een nieuwe tactiek. Daarom brengen ze de Turkse staat grote klappen toe. Dit wordt niet alleen door ons gezegd, maar ook door degenen die lid waren van de speciale troepen van de Turkse staat. Ze geven toe dat de guerrilla zichzelf heeft vernieuwd, dat ze erg sterk is geworden. En ze geven toe dat ze geen resultaat kunnen boeken tegen de guerrilla. Misschien vinden sommigen wat wij zeggen overdreven, maar de vijand geeft zelf toe dat dit het geval is. Dus er is hier geen overdrijving, we zeggen dat het gewoon de waarheid is. Iedereen moet dit zien en zijn steentje bijdragen. Nogmaals wil ik de HPG- en YJA Star-guerrillastrijders feliciteren. Ze doen grote heldendaden. Ze zijn een voorbeeld voor de hele wereld. Daar haalt iedereen kracht uit.

De guerrilla gebruikt momenteel tunnel- en teamtactieken. Omdat deze elkaar aanvullen, krijgt de Turkse staat zware klappen en boekt hij ondanks zijn moderne technologie en tactieken geen resultaten. Daarom zitten ze vast. Ze weten niet hoe ze uit hun huidige situatie moeten komen. Daarom willen ze de oorlog op sommige plaatsen laten escaleren. Maar ook daar kunnen ze geen resultaten uit halen. Waar ze ook proberen uit te komen, ze komen gewoon nog meer vast te zitten. Ze krijgen steeds meer klappen. Daarom wordt er een grote oorlog gevoerd. Deze oorlog zal het einde betekenen van AKP-MHP. De krachten die strijden tegen het fascisme moeten deze ontwikkelingen zeer serieus nemen. Ze moeten de strijd van de guerrilla als hun eigen strijd beschouwen en hun plichten vervullen.

U sprak over hoe zwaar de oorlog in Zuid-Koerdistan/Noord-Irak was. Onlangs publiceerde de guerrilla ook de balans van de oorlog van dit jaar die nu al 4 maanden aan de gang is. Volgens de balans zijn 1871 indringers gedood en zijn 84 guerrillastrijders omgekomen. Tactische nucleaire en chemische wapens zijn 1532 keer gebruikt door de Turkse staat. Hoe evalueer je de meest recente fase van de oorlog?

Ons hoofdkantoor publiceerde regelmatig balansen. Deze balansen laten duidelijk de omvang van de oorlog zien. De Turkse staat heeft enorme klappen gekregen in deze oorlog. De guerrilla heeft ook martelaren. Maar als we het vergelijken, zijn de verliezen van de guerrilla niet zozeer vergeleken met de omvang van de oorlog die wordt gevoerd. Dit is het resultaat van de strijd van de guerrilla tegen de technologie van de vijand. De guerrilla lijdt niet alleen weinig slachtoffers, maar brengt ook grote slagen toe aan de vijand en verslaat zijn technologie. De volkeren die strijden voor vrijheid over de hele wereld kunnen veel conclusies trekken uit het huidige verzet in Zap, Avaşîn en Metîna. Ze moeten niet strijden zoals vroeger, omdat ze op die manier geen resultaten kunnen behalen. Maar als ze conclusies trekken uit het verzet in Zap, Avaşîn en Metîna, als ze zichzelf dienovereenkomstig trainen, kunnen ze hun strijd voor democratie en vrijheid gemakkelijk voortzetten.

De situatie is niet dezelfde als voorheen. Het kapitalistische systeem heeft zijn technologie en tactiek veranderd, vooral tegen de guerrillastrijders. Zodat de guerrilla ophoudt een kracht voor vrijheid te zijn. De HPG- en YJA Star-guerrilla’s strijden ook tegen de vijand met nieuwe tactieken. Daarom kan de Turkse staat ondanks de hulp van de NAVO, Barzani en het gebruik van chemische wapens geen resultaten boeken. De vrienden die strijden in de Medya-verdedigingszones [gebieden in Zuid-Koerdistan die onder conrole staat van de guerrilla] zijn niet alleen een voorbeeld voor onze beweging of het Koerdische volk, maar voor de hele mensheid. Misschien voeren de guerrillastrijders deze strijd onder zeer moeilijke omstandigheden, maar ze voeren hun strijd bewust. Met andere woorden, ze weten wat ze doen voor de PKK, voor de mensen, voor de mensheid. Als ze niet bewust waren, als er geen sterke wil was, geen sterke kameraadschap, zou er geen sterke strijd zijn. Niemand zou zelfs maar één dag in die gebieden kunnen wonen.

De guerrilla’s voeren al meer dan 4 maanden een meedogenloos verzet [tegen de aanvallen van de Turkse staat op Zuid-Koerdistan]. De filosofie en ideologie van Rêber Apo vormen de basis voor dit epische verzet onder zulke moeilijke omstandigheden. De guerrilla vervult heldhaftig haar plicht. Wat van iedereen wordt verlangd, is de strijd van de guerrilla onder die omstandigheden te begrijpen en op basis daarvan hun plicht te vervullen. We weten onder welke moeilijke omstandigheden de guerrillastrijders vechten. Daarom denken we constant na over hoe we die vrienden waardig kunnen zijn, hoe we de strijd kunnen vergroten. We hebben geen ander doel dan dat. Wat we ook voor die vrienden doen, we kunnen onze schuld niet terugbetalen. Omdat ze een historische plicht vervullen voor ons, voor ons volk, voor de mensheid.

Als de guerrilla’s zich onder die omstandigheden heldhaftig verzetten, moeten we meer met die geest en wil strijden buiten [ van de bergen]. We moeten die vrienden waardig zijn. De vrienden [in de guerrilla] moeten weten dat wat er ook gebeurt, we onze schuld aan hen zullen betalen en op deze basis zullen vechten. De vrienden moeten ook weten dat hoeveel propaganda de vijand ook maakt, de Turkse staat heeft verloren van de guerrilla en nog meer zal verliezen. Op basis hiervan wil ik nogmaals de YJA Star en HPG-guerrilla’s feliciteren en mijn dankbaarheid uiten.

Na de recente NAVO-bijeenkomst in Madrid vond een ontmoeting plaats tussen Erdogan en Poetin. Direct daarna namen de aanvallen op de Koerden toe. Hoe evalueert u deze bijeenkomsten en de plannen en het beleid van de hegemonische mogendheden?

Op de NAVO-bijeenkomst in Spanje werden nieuwe NAVO-leden aangenomen. Om deze leden te accepteren, voldeden ze aan de eisen van de Turkse staat. Wat zijn de eisen van de Turkse staat? Het zegt dat de NAVO Turkije moet helpen, dat het de oorlog tegen de PKK moet steunen en niet tegenwerken, en dat het wapens moet leveren. Met andere woorden, de Turkse staat eist dat niemand zich ertegen zou verzetten, wat hij ook doet. De Turkse staat heeft niet de macht om tegen de PKK te vechten en genocide te plegen. Dit genocidebeleid is ontwikkeld in Lausanne en de Turkse staat voert dit beleid gewoon uit. De NAVO staat achter het aandringen van de Turkse staat op de politiek van genocide en liquidatie. Daarom zou ik de volgende oproep aan de NAVO willen doen: Wees geen partner in de genocidepolitiek van de Turkse staat. Ze mogen geen politiek voeren met Turkije tegen de Koerden. Koerden zijn niet meer zoals vroeger, ze hebben de beslissing genomen om vrijheid te bereiken en hebben hiervoor een prijs betaald. Daarom zal niemand kunnen profiteren van de genocide op de Koerden.

Onlangs vond een bijeenkomst plaats in Teheran. Daar vroeg Turkije zowel Rusland als Iran om zijn eisen te accepteren. Wat zijn de eisen van Turkije? De liquidatie van de PKK, de genocide op het Koerdische volk. Vooral de bezetting van nieuwe gebieden in Rojava. Ze willen de status van Rojava volledig elimineren. AKP-MHP eiste dit in Teheran, maar hun eisen werden niet ingewilligd. Maar dit betekent niet dat er niets werd aangenomen op deze vergadering. Er werden zelfs enkele beslissingen genomen over het herstel van de betrekkingen met Syrië door Turkije, het aan de macht komen van het Syrische regime in Rojava en de uitwisseling van inlichtingen. Maar dit zijn niet de eisen van Erdogan. Daarom ging hij kort daarna naar Sochi en ontmoette hij Poetin. Daar eiste hij meer van Poetin. Bij zijn terugkeer naar Turkije zei Erdoğan: “We zullen ons met Poetin concentreren op Noord- en Oost-Syrië, we zullen samenwerken.” Deze verklaring laat alles zien.

In Sotsji heeft Rusland duidelijk beloftes gedaan. Ze beloofden het luchtruim [in Noord- en Oost-Syrië] niet te sluiten. In de praktijk is dit duidelijk te zien. Omdat ze hun stem niet verheffen tegen de luchtaanvallen van de Turkse staat. Er is ook het delen van inlichtingen. Daarom heeft de Turkse staat na de bijeenkomst in Sochi zijn aanvallen op Noord- en Oost-Syrië opgevoerd. De bezetting en aanvallen op Noord- en Oost-Syrië gaan ononderbroken door. Als Rusland niet de weg had vrijgemaakt voor deze aanvallen, zou de Turkse staat niet hebben kunnen aanvallen. De Turkse staat vermoordt elke dag kinderen, vrouwen en ouderen.

Zowel Amerika als Rusland zijn verantwoordelijk voor deze slachtingen. Onze mensen in Rojava zeggen dit ook, en  deinzen niet terug bij aanvallen. Ze zeggen: “Wat het ook kost, we zullen ons land niet opgeven, we zullen ons verzetten tot het einde.” Dit is het juiste om te doen. Er is geen andere manier voor ons volk dan weerstand. Ze kunnen alleen leven door weerstand te bieden. Deze machten hebben ons volk niets anders gegeven dan bloedbaden, ballingschap, migratie en demografische verandering. Zolang er geen verandering komt in het genocidebeleid dat deze bevoegdheden in Lausanne hebben ontwikkeld, zullen de slachtingen tegen de Koerden doorgaan. Dat moeten onze mensen goed weten. Eerst en vooral moeten onze mensen in zichzelf geloven. Ze mogen van niemand iets verwachten.

Turkije wil relaties aanknopen met het Syrische regime, maar dat zal niet gemakkelijk zijn. Er zijn enorme problemen. In Idlib is er een regering die wordt ondersteund door de Turkse staat, en de Turkse staat heeft veel plaatsen bezet en een nepleger gecreëerd dat bestaat uit duizenden bendeleden [islamistische proxies]. Hoe zal dit werken? Een ander belangrijk punt is dat onlangs een vrouwelijke minister van Erdogan publiekelijk zei: “We hebben het Syrische volk opzettelijk naar Turkije gelokt. We hadden een doel. Daarom hebben we miljoenen mensen hierheen gehaald om ons doel te bereiken. We maakten misbruik van hen, we ontvingen geld van de EU, we maakten enorme winsten door ze goedkoop in dienst te nemen in Turkije, we brachten alle fabrieken in Syrië naar Turkije, we vormden een leger van de bendes onder hen en we gebruikten ze overal. En nu willen we ze hervestigen in Syrië en in de Koerdische gebieden.” Ze zei dit allemaal openlijk. De EU en de VS betalen al jaren de Turkse staat voor deze vluchtelingen. Met andere woorden, ze hebben het genocidebeleid van Turkije gesteund.

De mensen en strijders van Rojava hebben tegen ISIS gestreden en hebben deze bendes een grote slag toegebracht. Ze hebben de mensheid gered van een grote plaag. Daarom is de mensheid dank verschuldigd aan Rojava en het Koerdische volk. Maar de Turkse staat vermoordt deze mensen elke dag. Meest recentelijk hebben ze op een school kinderen gedood van degenen die tegen ISIS streden. De EU en de VS moeten dit erkennen. In die zin mogen ze de Turkse staat geen materiële en morele steun geven en mogen ze geen partner zijn in dit genocidebeleid. Onze mensen moeten weten dat er een zeer vuil beleid tegen hen wordt gevoerd. De Turkse staat wil de dorpen [in Rojava/Noord- en Oost-Syrië] evacueren en de mensen dwingen te vluchten. Daarom vallen ze dorpen aan. Wat het ook kost, niemand mag zijn dorp verlaten. Als de mensen vertrekken, zal de Turkse staat zijn doel bereiken.

De Turkse staat wil ook de beweging verzwakken door de kaders en het leiderschap te elimineren. Dit is het soort tactiek dat ze nu volgen. Met andere woorden, ze willen zowel het volk als de strijdkrachten verzwakken. De Turkse staat wil dat Erdogan aan de macht blijft door Koerden af te slachten. Onze mensen moeten dit onthouden en zich op alle mogelijke manieren voorbereiden. Ze moeten strijden tegen iedereen die hen vijandig gezind is.

Deel 2

In het tweede deel van het interview sprak Cemil Bayik, medevoorzitter van KCK, over de algemene verkiezingen die gepland zijn voor 2023, evenals de rol van de HDP en de Turkse plundering van het milieu in Koerdistan.

Nu we het verkiezingsproces ingaan, kan de rol van de Koerden niet langer worden genegeerd. Degenen die tijdens de Newroz-vieringen van dit jaar de wil en de eis van miljoenen Koerden – inclusief de pers die zichzelf oppositioneel noemt – niet zagen, organiseren nu bijeenkomsten in Koerdistan, zogenaamd om te luisteren naar de eisen van het volk. HDP heeft daarentegen een duidelijk standpunt ingenomen door te zeggen ‘wij zijn de kracht van oplossingen’. Wat kunt u zeggen over deze tegenstrijdige situatie?

Het standpunt van HDP is passend, het moet zichzelf begrijpen als de kracht van oplossingen. Het moet zeggen: ‘Wij zijn degenen die alle problemen in Turkije moeten oplossen’. Met dit doel moeten ze hun programma aankondigen en dienovereenkomstig politiek bedrijven. Dit zal zowel de HDP als de socialistische krachten van democratie en vrijheid versterken, evenals Turkije als geheel. Dit is het juiste om te doen. Ondanks de spectaculaire Newroz-vieringen die dit jaar plaatsvonden, negeerden politici en de pers in Turkije hen. Dit betekent niet dat ze het niet zagen, sterker nog, ze zagen dit heel goed. Dat is de reden van hun angst. Omdat ze beweerden: ‘We hebben een einde gemaakt aan de PKK, de HDP kan niet meer de straat op, het Koerdische volk staat nu tot onze dienst’. Dit is wat ze dachten. Maar tijdens Newroz van dit jaar zagen ze dat dit niet het geval was en dat in feite het tegenovergestelde waar was. Daarom probeerden ze dit feit te verbergen. Maar daarmee bereiken ze niets. Dit zal alleen maar leiden tot hun einde.

Iedereen zegt dat de Koerden de sleutelrol spelen bij de komende verkiezingen. Dit is waar. De belangrijkste partijen handelen echter niet naar de juiste dingen die ze zeggen. Ze naderen opnieuw met de oude geest, de oude politiek; ze zijn aan het berekenen hoe ze de Koerden kunnen misleiden. Ze willen Koerdische stemmen winnen bij de verkiezingen om het bloedbad van de Koerden te voltooien. Maar vandaag is het Koerdische volk zich hiervan bewust. De Koerden worstelen en betalen al jaren de prijs. Niemand kan de Koerden zo bedriegen. Dat tijdperk is voorbij. Daarom moet iedereen de Koerden correct benaderen. Koerden willen antwoord op hun vragen van iedereen: hoe ga je Rêber Apo benaderen? Accepteert u het onrecht dat Rêber Apo heeft geleden of niet? Wat wilt u doen aan het Koerdische probleem? Ga je door met de Koerdische genocide, of verlaat je dit beleid en accepteer je de Koerden als volk en geef je ze hun rechten? Wat gaat u doen aan de democratie? Het Koerdische volk wacht op antwoorden op deze vragen. Niemand kan de Koerden behandelen zoals vroeger. De Koerden hebben hun eigen principes, doelen en waarden. Niemand kan steun krijgen van de Koerden met behulp van geld, bedrog, tactieken en leugens.

Bepaalde kringen in Turkije hebben zich gerealiseerd dat het AKP-MHP-tijdperk voorbij is en willen ze vervangen door iemand van de ‘Tafel van Zes’. Sommige mensen van de ‘Tafel van Zes’ hopen dat ze aan de macht komen. Daarom zeggen ze ‘we zullen vrede sluiten’. Ze leggen echter niet uit hoe ze dit gaan doen. Hiermee kunnen ze de Koerden niet voor de gek houden. U hebt zoveel bloedbaden en wreedheden begaan, en u zet dit nog steeds voort op Rêber Apo en het Koerdische volk. U staat achter het oorlogsbesluit, u steunt isolatie, u steunt de uitroeiing van de Koerden, hoe kunt u de Koerden in deze situatie bedriegen? Ze zeggen: ‘Vergeet wat er is gebeurd, laten we vrede sluiten en ons gewoon dienen’. Een dergelijke verzoening is niet mogelijk. Ze denken dat ze de Koerden kunnen bedriegen door opnieuw naar Roboski te gaan en te doen alsof ze vrienden van de Koerden zijn. Degenen die vrienden zijn van de Koerden moeten zich verzetten tegen isolement, zich verzetten tegen de oorlog, het Koerdische volk accepteren en de Koerden hun rechten geven. Als ze zeggen: ‘De politiek die we tot nu toe hebben gevoerd, was verkeerd, we waren vijandig tegenover het Koerdische volk, we willen het Koerdische volk accepteren en hun rechten geven’, dan kunnen ze vrede sluiten. Anders bedriegen ze zichzelf, maar ze kunnen de Koerden niet bedriegen. Koerden zouden openlijk moeten zeggen tegen degenen die dergelijke propaganda maken: ‘Bent u tegen de politiek van genocide? Hoe wil je het Koerdische probleem oplossen? Hoe wil je het isolement beëindigen? Hoe open je de deur naar de gevangenissen? Heb je besloten om dit allemaal te doen of niet? Zeg deze dingen openlijk.’ Zo moet er druk worden gecreëerd. Of ze moeten stappen ondernemen, of ze zullen doorgaan met het voeren van de politiek van genocide. Wij vinden het belangrijk dat iedereen dit begrijpt.

Een andere ontwikkeling die de laatste tijd echt pijn doet, is de politiek van vernietiging en plundering tegen de natuur van Koerdistan. Dit onderwerp staat op de agenda, vooral op sociale media. Wat kun je zeggen over de reactie tegen ecologische vernietiging en de hypocrisie die wordt getoond tegen de natuur van Koerdistan?

De Turkse staat is anti-Koerdisch, het wil alles elimineren wat Koerdistan of Koerdisch wordt genoemd. Het verbergt dit niet, maar zegt openlijk dat dit zijn doel is. Het is volledig op dit doel gericht en heeft er zijn lot aan verbonden. De Turkse staat zegt: ‘Of ik behoud mijn macht door de Koerden te vernietigen, of ik zal verdwijnen’. Degenen die in het verleden in Turkije aan de macht zijn gekomen, bleven op deze basis aan de macht. Degenen die voorstander waren van voortzetting van de Koerdische genocide kwamen aan de macht en bleven op deze basis aan de macht. Anders was het voor hen niet mogelijk geweest om aan de macht te blijven. De AKP-MHP beloofde de genocide voort te zetten. Maar ondanks het gebruik van alle middelen die ze tot hun beschikking hadden, slaagden ze er niet in om resultaten te boeken. Daarom komt er nu een einde aan hun macht. Dit is de reden voor de grenzeloze vijandschap die de AKP-MHP vertoont. Het is bomen kappen, overal bombarderen, dammen bouwen, mensen dwingen hun huizen te ontvluchten, arresteren en martelen, mensen doden in gevangenissen en er alles aan doen om de mogelijkheid van Koerdisch leven uit te sluiten.

Het kappen van bomen in Dersim en Botan [regio’s in Noord-Koerdistan/Oost-Turkije] kan niet eenvoudig worden verklaard door het feit dat deze bomen worden verkocht en er geld mee wordt verdiend. Dit is het resultaat van de politiek van genocide. Het is belangrijk dat iedereen dit begrijpt. De reden waarom ze de omgeving van Koerdistan aanvallen is omdat ze genocide willen plegen. Omdat het Koerdische volk kan overleven op basis van hun natuurlijke hulpbronnen. De natuur is de bron van het leven. Als je deze bron opdroogt, bestaat er niet zoiets als leven. Dit is een van de redenen waarom het Koerdische volk in een moeilijke situatie leeft en tegenwoordig met obstakels wordt geconfronteerd. Omdat er overal in Koerdistan vernietiging, dood en eliminatie is. Een volk dat in zo’n situatie leeft, zal natuurlijk moeilijkheden ondervinden. Onze mensen moeten deze moeilijkheden overwinnen, en de manier om dit te doen is door het beleid van de Turkse staat in Koerdistan te verwerpen en er moedig tegen op te treden. De Turkse staat kan doden, maar doet dit nu al elke dag. Het vernietigt de basis van het leven van het Koerdische volk. Het wil dus het hele Koerdische volk doden. Tegen hun politiek ingaan en de prijs betalen betekent genocide voorkomen. Dit geeft je je vaderland, je land, je waarden, je vrijheid en je identiteit. Er is stilte wanneer vrouwen worden gedood, stilte wanneer bossen worden gekapt, stilte wanneer overal wordt gebombardeerd, stilte wanneer dammen worden gebouwd, stilte wanneer mensen worden geëxecuteerd in gevangenissen. Maar dit is onaanvaardbaar. Er moet een einde komen aan deze stilte, onze mensen moeten “genoeg” zeggen. Het kappen van alle bomen is een rechtvaardiging voor een opstand, het doden van vrouwen is een rechtvaardiging voor een opstand, een poging om een ​​plaats te plunderen met het excuus mijnen te bouwen is een rechtvaardiging voor een opstand. Het plunderen van land mag niet worden toegestaan. Als iedereen samenkomt en de krachten bundelt, kan de Turkse staat al deze dingen niet doen. Als het deze dingen doet, doet het ze vanwege de stilte. Iedereen wacht op elkaar. Maar dit is fout. Niemand moet op elkaar wachten. Iedereen moet wat er wordt geplunderd als zijn eigen bezit zien en zich ertegen verzetten. Ze zouden de vermoorde vrouwen als hun eigen dochters en echtgenotes moeten zien en voor hen moeten opkomen. Ze zouden van al deze gebeurtenissen een reden voor een opstand moeten maken. Als ze dit doen, kan de vijand zijn politiek niet voortzetten.

Er heerst chaos in Irak. Een van de redenen voor deze chaos waren natuurlijk de protesten die ontstonden na het bloedbad van de Turkse staat in het Zuid-Koerdische dorp Perex in het Zaxo-gebied. Hoe beoordeelt u de laatste situatie in Irak?

Toen het bloedbad in Perex plaatsvond, was er een sterke reactie onder het Iraakse volk, en het lijkt erop dat deze reactie alleen maar sterker zal worden. Dit zal gevolgen hebben voor het Koerdische volk, het Arabische volk in andere regio’s en zal een zeer sterke beweging tegen Turkije creëren. Bepaalde krachten zagen in dat het Koerdische volk baat zou hebben bij deze situatie en dat het concept tegen de Koerden en de PKK een zware slag zou worden toegebracht. Daarom kwamen ze tussenbeide en veranderden de agenda. Ze veranderden de reactie tegen de Turkse staat in een reactie tegen Iran, en haalden Turkije en het Perex-bloedbad van de agenda. Ze creëerden een heel andere agenda in Irak en het Midden-Oosten. Het bloedbad van Perex is echter niet een kwestie die zomaar van de agenda kan worden gehaald. Dit bloedbad moet voortdurend op de agenda worden gehouden. Dit was geen toevallig bloedbad. Hiermee wilden ze de bevolking van Zuid-Koerdistan, degenen die tegen Turkije zijn, bang maken om ervoor te zorgen dat niemand tegen Turkije is. Maar Turkije heeft duidelijke doelen: het wil Mosul, Kirkuk en heel Zuid-Koerdistan overnemen. Als ze deze plaatsen veroveren, betekent dat dat ze heel machtig worden in de politiek van Irak, zodat heel Irak in dienst staat van de Turkse staat. Om dit te bereiken proberen ze de lokale bevolking te dwingen te vluchten. Want om de bezetting te ontwikkelen en de macht in Irak te grijpen, willen ze daar niemand meer hebben die tegen hen is. De Turkse staat ziet dat Irak zwak is en niet de macht heeft om zich tegen hen te verzetten. Barzani staat ook aan hun kant, en zelfs sommige delen van Irak werken samen met de Turkse staat. Aangezien Turkije lid is van de NAVO, verzet de NAVO zich niet tegen dit beleid, maar steunt het zelfs.

Na de verkiezingen wilden ze een regering vormen met Barzani, Sadır en anderen. Ze dachten dat ze zowel het presidentschap als de regering van Irak zouden overnemen en waren van plan om op basis hiervan nieuwe stappen te ondernemen. Zelfs Erdogan zei zelf: ‘Na de verkiezingen zal er een nieuwe situatie ontstaan ​​in Irak’. Turkije, Barzani en de nieuwe regering zouden, met de steun van de NAVO, de PKK uitroeien en vervolgens de Koerdische genocide voltooien. Maar dit plan is mislukt. Degenen die bevriend zijn met Iran en de regering wilden overnemen, hebben hun plan gedwarsboomd. Kortom, de VS-gerelateerde tegenstellingen duren voort in Irak. Na de verkiezingen verliep het proces niet zoals gepland. Sinds dit plan niet is uitgekomen, is Irak steeds meer in de richting van een burgeroorlog geduwd. Het is nog niet duidelijk of er een burgeroorlog zal uitbreken. Degenen die geen voorstander zijn van een burgeroorlog, proberen een regering te vormen en zijn van plan om na een periode met deze regering verkiezingen te houden. Dit zal echter ook niet werken. Want bij de laatste verkiezingen zagen we dat 80 procent van de mensen niet heeft gestemd. Hieruit blijkt de onvrede van de mensen over de huidige partijen en dit soort politiek.

Het volk van Irak wil fundamentele veranderingen, en dat hebben ze al vaak gezegd. Daarom zal het vernieuwen van de verkiezingen de problemen waarmee Irak vandaag wordt geconfronteerd niet oplossen. Er is ook de mogelijkheid van een burgeroorlog. Als een dergelijke situatie zich in Irak voordoet, zal dit leiden tot de desintegratie van het land en tot grote gevaren. Turkije is voorstander van de instabiliteit van Irak. De belangrijkste reden voor het gebrek aan stabiliteit in Irak is Turkije. Het gebruikt zijn relaties met Barzani en enkele soennitische groepen. Irak is al zwak en Turkije zet Irak onder druk en verhindert een oplossing voor de huidige problemen. Turkije probeert zijn doel te realiseren, namelijk Mosul en Kirkuk innemen, door Irak zwak te houden. Ze werken al aan het bereiken van deze doelen in Irak.

Als Irak in een spiraal van burgeroorlog terechtkomt, kunnen ze Şengal en Maxmur samen met Barzani aanvallen en uitgebreidere aanvallen lanceren op de Medya-verdedigingszones. Dit alles is een mogelijkheid en iedereen dient dienovereenkomstig voorzorgsmaatregelen te nemen. Als er geen burgeroorlog plaatsvindt, betekent dit niet dat dit gevaar is verdwenen en de problemen zijn opgelost. De nieuw te vormen regering zal het beleid van Turkije, de KDP en de Barzanis voortzetten. Hierdoor ontstaan nieuwe problemen. Daarom is Irak een belangrijk veld voor iedereen. Iedereen heeft er zijn handen in. Dit veroorzaakt nieuwe gevaren voor zowel Irak als het Midden-Oosten. Het voorkomen van de desintegratie van het land en het ontwikkelen van een democratisch Irak zal ook gevolgen hebben voor het Midden-Oosten. Het is niet precies bekend hoe een van deze situaties zal evolueren. We willen ongetwijfeld dat de democratische krachten het uiteenvallen van Irak voorkomen en Irak naar democratisering leiden. Dit kan alleen worden gerealiseerd met het paradigma van Rêber Apo. Wat tot nu toe is ingevoerd, heeft de problemen van Irak niet opgelost, maar het maakt de problemen erger, vergroot de tegenstellingen en sleept Irak naar desintegratie. Het is belangrijk dat we iedereen deze realiteit laten begrijpen.

Naast Irak zijn er de afgelopen dagen belangrijke ontwikkelingen geweest met betrekking tot Syrië. De Turkse staat kondigde aan dat het besprekingen zou beginnen met het regime in Damascus, dat scherp werd bekritiseerd door de met Turkije gelieerde islamitische proxy-troepen. Het Autonome Bestuur van Noord- en Oost-Syrië heeft ook de noodtoestand uitgeroepen tegen de Turkse aanvallen. Hoe ziet u deze nieuwe situatie in Syrië?

Ja, de regering van Rojava heeft de noodtoestand uitgeroepen. Ze hebben een dergelijk besluit niet zonder reden genomen. Want iedereen weet onder welke voorwaarden de noodtoestand in het algemeen wordt uitgeroepen in een land. Ze zagen dat er een groot gevaar dreigde en riepen de noodtoestand uit om dit te voorkomen, om hun territorium en hun verworvenheden te verdedigen. Dit was een goede beslissing. Omdat ze zagen dat er een beleid en een plan werd uitgevoerd. Ze namen een dergelijk besluit om te voorkomen dat dit plan zou worden gerealiseerd en om hun vrijheden te beschermen. Maar voor zover we kunnen zien, handelen ze niet volgens de beslissing die ze zelf hebben genomen. Er is bijvoorbeeld het recente martelaarschap van Jiyan en andere vrienden. Ze hebben de noodtoestand uitgeroepen, maar organiseren bijeenkomsten en conferenties alsof er niets is gebeurd, alsof ze in een normale fase zitten. Die vriendin had een bijeenkomst bijgewoond die voor iedereen toegankelijk was, had daar een toespraak gehouden en na het verlaten van de bijeenkomst werd ze aangevallen door een gewapende drone van de Turkse staat.

Omdat ze de noodtoestand hebben uitgeroepen, moeten ze dienovereenkomstig leven en voorzorgsmaatregelen nemen. In een dergelijk proces is er geen behoefte aan een openbare bijeenkomst met brede deelname. Als ze moeten vergaderen, moeten ze dat op een andere manier doen. Dit is wat leidt tot het betalen van een grote prijs. Ik denk dat ze een les hebben geleerd van deze recente gebeurtenissen. Ze moeten in volledige geheimhouding handelen en werken. Omdat daar een doodvonnis is uitgesproken tegen de kaderleden en kaderleden. En de Turkse staat voert dit vonnis uit en zal dat blijven doen. Daarom zouden leidinggevenden, kaderleden en patriotten die populair zijn onder de mensen niet moeten leven en handelen zoals voorheen. Ze moeten volledig ondergronds gaan, ze moeten ondergronds en in het geheim werken. Ze moeten ook de revolutionaire volksoorlog bekend maken onder het volk en deze strategie in de praktijk uitvoeren. Hiervoor moeten ze voortdurend al hun voorbereidingen herzien, waardoor fouten en tekortkomingen worden geëlimineerd. Ze moeten zich op alle mogelijke manieren voorbereiden op de oorlog van het revolutionaire volk. De Turkse staat gebruikt zijn technologie zeer effectief tegen hen en zal dat blijven doen. Daarom moeten ze zich tegen deze technologie beschermen. Er moeten ondergrondse voorbereidingen worden getroffen. In steden en dorpen moeten verdedigings- en ondergrondse voorbereidingen worden getroffen. Ze moeten een niveau bereiken waarop ze ondergrondse verbindingen kunnen maken. De Turkse staat sluit hun water af. Zij dienen hiervoor maatregelen te nemen, b.v. putten graven. Ze moeten voorraden en medicijnen opslaan. Ze moeten de mensen trainen in het gebruik van wapens en ze klaarmaken voor oorlog. De mensen moeten zich kunnen verdedigen, hiervoor moeten ze trainingen en oefeningen ondergaan. Zij moeten handelen met één enkele coördinatie. Ik denk dat ze lering hebben getrokken uit de ervaringen in Efrîn. Die fouten mogen niet worden herhaald. Voor zover we uit de verklaringen kunnen opmaken, treffen ze voorbereidingen voor de revolutionaire volksoorlog. Dit is een goede ontwikkeling, maar ze moeten ook snel de ontbrekende aspecten invullen. Heb het volste vertrouwen in jezelf, vecht met je eigen middelen, let niet op de buitenkant. Alle verschillende machten maken deel uit van de plannen tegen hen, ze zijn allemaal aan het berekenen hoe ze hen kunnen misleiden en hoe ze de controle over hen kunnen krijgen. Ze kunnen in contact staan met deze bevoegdheden, maar ze mogen niet handelen naar hun wensen. Luister altijd naar jezelf, stel jezelf voor hoe je de plannen om je vrijheid te behouden kunt verslaan en hoe je je revolutie kunt beschermen.

Nu proberen Rusland en Iran heel Syrië te domineren. Turkije wil de Koerden uitschakelen en probeert op basis hiervan de betrekkingen met Syrië te ontwikkelen. Deze pogingen worden openlijk uitgevoerd en worden al openlijk besproken in de pers. De betrekkingen tussen Turkije en Syrië kunnen echter niet zo gemakkelijk worden ontwikkeld, de problemen zijn niet eenvoudig en kunnen niet snel worden opgelost. Er zijn zeer grote problemen. De Turkse staat heeft miljoenen mensen uit Syrië gehaald, naar Turkije gebracht en onder hen georganiseerd. Nu probeert het hen in Syrië te vestigen en heel Syrië over te nemen. Ze bouwden bende [islamistische proxy-troepen] organisaties binnen hen, creëerden nep-legers en gebruikten ze overal. Ze gebruiken ze ook tegen Syrië. Opnieuw werd in Idlib een islamitische regering opgericht door de Turkse staat. Ze hebben veel delen van Syrië bezet en de demografie daar veranderd. Dit zijn grote problemen en niet eenvoudig op te lossen. Misschien heeft Rusland zowel Turkije als Syrië iets voorgeschoteld en wil het dat er stappen worden ondernomen. Maar het is twijfelachtig in hoeverre Turkije en Syrië het hiermee eens zijn. Syrië is zich terdege bewust van de praktijken en politiek van Turkije. Turkije geeft alles op en probeert bevriend te raken met Syrië en Syrië en accepteert het alsof er niets is gebeurd – dit is niet mogelijk. Turkije speelt politiek, probeert iedereen voor de gek te houden, maar het wil zijn eigen doelen bereiken. Ik denk dat iedereen dit weet en Syrië weet het ook. Ik denk niet dat Syrië de handen ineen zal slaan met Turkije en een vijand van de Koerden zal worden. Als het dat doet, zal Syrië verliezen, zal er geen Syrië meer over zijn. Als Syrië niet wil dat zijn land uiteenvalt en als het wil dat er een land komt dat Syrië heet, dan kan dat via vriendschap met de Koerden. Wanneer het het Koerdische vraagstuk oplost, kan het alle gevaren vermijden. Turkije weet dit en probeert vijandschap tussen Syrië en de Koerden aan te wakkeren om zijn doelen daar te bereiken. De enige situatie die Syrië kan beschermen en de plannen van Turkije kan verslaan, is vriendschap met de Koerden. Syrië zegt al: ‘We kunnen onze problemen oplossen als Turkije zich terugtrekt uit de gebieden die het bezet, de organisatie ontmantelt die het heeft gevormd uit bendes en geen wapens aan deze structuren geeft.’ De verklaring van Syrië dat het niet zal beginnen met het proces van betrekkingen met Turkije als niet aan deze voorwaarden wordt voldaan, is naar onze mening passend.

Kortom, de problemen in Syrië zullen voortduren. Daarom moeten onze mensen hun voorbereidingen voor oorlog voltooien om zichzelf op alle mogelijke manieren te verdedigen. Of Turkije nu alleen of samen met Syrië aanvalt, ons volk kan zichzelf verdedigen. Er is geen andere weg. Ze moeten hierin geloven en zich op elk aspect voorbereiden. Ze moeten dit een manier van leven voor zichzelf maken. Ze zullen hun leven in oorlog leven, ze zullen zichzelf kunnen verdedigen en ze zullen hun rechten krijgen. Niemand zal ze hun rechten geven, alleen zijzelf kunnen ze nemen.

In Koerdistan en Turkije zijn jeugdorganisaties met verschillende namen ontstaan ​​om te strijden tegen het AKP-MHP-fascisme. Ze voeren aanvallen uit tegen de politiek van genocide. Hoe ziet u deze organisaties en aanvallen?

Ja, er zijn aanslagen gepleegd. Ik groet en feliciteer degenen die deze aanvallen uitvoeren. Ze moeten nog sterkere aanvallen uitvoeren. Wat ze tot nu toe hebben gedaan, is niet genoeg. Er is een fascistische regering die een zware politiek van onderdrukking voert. Maar dit betekent niet dat er geen krachtige aanvallen op hen kunnen plaatsvinden. Hoeveel onrecht, onderdrukking, marteling, plundering, dood en onrecht er ook op een plek is, er moeten krachtige acties plaatsvinden. Dit is het juiste om te doen. Er zijn veel voorbeelden hiervan in de wereld. Hoe sterker het fascisme was, hoe sterker het verzet ertegen was dat uiteindelijk een einde maakte aan het fascisme. Dit wordt van democraten en socialisten verlangd. Degenen die tegen het fascisme zijn, moeten dit als uitgangspunt nemen. Iedereen kan naar eigen inzicht acties tegen het fascisme organiseren. Deze acties kunnen marsen en protesten zijn, of aanvallen op de overheid en staatsinstellingen, agenten en politie.

Niet alleen jonge mannen, maar ook jonge vrouwen plegen deze aanvallen. Ik groet en feliciteer ze. Ze moeten hun acties en aanvallen sterker maken. Ze zijn niet genoeg. Onze vrienden in Zap, Avaşîn en Metîna tonen grote heldenmoed onder zeer moeilijke omstandigheden. Deze jonge mannen en vrouwen hebben betere kansen en omstandigheden dan onze vrienden in Zap. Ze kunnen sterkere acties en aanvallen uitvoeren. Dit wordt van hen gevraagd. Ze mogen die helden niet met rust laten.

Dit regime staat op instorten, ze hebben niet meer de controle die ze vroeger hadden, ze worstelen onderling met veel problemen. Als men erover nadenkt, kan men zeer goede acties uitvoeren. Ook zijn bijna alle aanvallen tot nu toe vergelijkbaar met elkaar. Men kan nog veel meer verschillende acties en aanvallen uitvoeren. Hier zijn mogelijkheden voor. We willen dat ze acties en aanvallen uitvoeren zodat ze de guerrilla’s hiervoor kunnen bereiken. Als ze de guerrilla’s niet kunnen bereiken, moeten ze zich kunnen verdedigen. Maar ze kunnen het niveau van hun acties en aanvallen nog meer verhogen. De staat heeft informanten gepromoot, misschien zijn ze daarom bang. Het is echter mogelijk om voorzorgsmaatregelen te nemen. Er zijn mensen die elkaar goed kennen, die goede vrienden met elkaar zijn. Zo kunnen ze zichzelf beschermen tegen agenten en informanten. Wie elkaar goed kent, kan in kleine cellen in het geheim acties en aanvallen uitvoeren. Ze hoeven niet openlijk te zeggen ‘we hebben dit gedaan’ en daarmee zichzelf blootgeven. Het is voldoende als ze de pers informeren. Zo kunnen ze een enorme slag toebrengen aan de vijand. Agenten en informanten kunnen niet binnenkomen en hen aanklagen, en op deze manier kunnen ze zichzelf beschermen.