Waar gaan we het vandaag over hebben?
Even dit, vanochtend was ik in een knap pissige bui opgestaan. Er was maar weinig voor nodig om aan te slaan op een meezinger uit de eighties die net even voorbij kwam:
“… I’m just a soul whose intentions are good…”
– Ja okay, motherfucker, dacht ik, maar wat zet je neer!?
“Oh Lord!…”
– Wow, gaan we die er ook even bij halen?
“ Please, don’t let me be mis-under-stood…”
– Ja pfff!! Bleh!! Zeikerd! Fuck off!
Afijn, tot zover dat jeuk-momentje. Sorry. Jah sor-ry! Ik heb nog wel wat te leren ja.
Parole parole… Make believe… Gelul en mooie beloftes… ik ga er persoonlijk heel slecht op. Hoe zit dat bij jou? Mooie schijn en illusies… Ik heb wat dat betreft al genoeg aan mezelf… Oh ja? Zo zo!… De nieuwe Victor Mids ofzo??… Dat dan weer niet. Nou, wat dan wel? Gewoon, hoe dat zit, in mijn leven… Niet dat mijn leven nou zo fucking boeiend is. Zeker niet. Ik bedoelde alleen te zeggen, dat ‘Make believe’ in ieders leven een prominente plaats inneemt… Of is dát nou juist weer super arrogant van mij? Best wel ja. Ander onderwerp? Afijn, zal ik het weer eens hebben over ‘De Mens’?… Oh jeeh! Nou, vooruit dan maar… De mens is behalve een vrolijk masturberende apensoort ook een ‘zich spiegelende’ diersoort. We kijken graag de kunst af van elkaar. Zowel in het groot, als in heel subtiele dingetjes. En voor je het weet pompen we rond wat ooit es werd beweerd, en verkopen we het aan onszelf als ‘diepe waarheid’.
Dealen met de realiteit is een lastig dingetje. Je kan dat totaal ontkennen of optillen tot ongrijpbare, metafysische hoogte. Dat is natuurlijk een optie. Prima. Maar voor de meesten blijft het toch een nogal complexe aangelegenheid. Met veel losse eindjes. De rode draad is wel dit: Iedereen is overtuigd van z’n eigen ‘realisme’. In de praktijk is die eigen versie van de realiteit doorgaans het product is van ontelbaar veel incidenten, harde ingrepen en sjoemel momentjes… zoals een afgeronde rivierkei een “realistische” versie is van de rotssplinter die het ooit was – lang geleden, helemaal aan het begin van z’n reis.
Als je maar lang genoeg doorrolt wordt alles tandeloos.
In de tussentijd worstelen we met onze eigenheid.
Wat dat betreft kan je stellen: ‘Zoveel mensen, zoveel smaken’…
‘Iedereen heeft realiteitszin, maar niet iedereen heeft zin in dezelfde realiteit’.
Dat schreef Martin Appelo. En daar moeten we het dan mee doen. We delen wel samen één wereld. Maar wat zegt dat?
‘We don’t see the things as they are. We see them as we are.’ Dat las ik laatst, en dat raakte me. Want dat alleen al een beetje door hebben, dat vind ik al heel wat.
De notie dat we samen één realiteit delen, houdt dus niet in dat we ook samen één realiteit zien. Denk even aan dat bekende plaatje uit de psychologie: de een ziet er twee zwarte figuren in. De ander juist alleen de zwarte vaas ertussen. De zelfde situatie geeft aanleiding voor twee contrasterende conclusies. Val je voor het ene beeld, dan is het verdomd moeilijk nog te switchen.
Wat de een ziet als hol, is voor de ander bol. Of wat leeg lijkt, juist vol… De vraag is sowieso: ‘Vol met wat?’ Vol met lege praat? Hoe dan ook… woorden hebben een zeer beperkte houdbaarheid. De geschiedenis staat bol van gebroken beloftes. Maar zelfs als afspraken naar de letter worden nageleefd, dan nog kan die praktijk juist het tegenovergestelde beogen.
Wat kunnen we met zekerheid zeggen? Voor zo ver we het hebben over de waarneembare wereld, kort gezegd: niets. Er is altijd een marge – soms ver achter de komma – van ‘niet weten’… Dat biedt ook kansen! Voor de aanstormende ondernemer (“Fake it till you make it”), als ook voor de door de wol geverfde demagoog (“Islam’s in danger!!”), of de politicus die zich wentelt in een wolk van ‘alternative facts’ ( “Immigrants are rapists!”)
Illusies zijn de smeerolie van het leven. Je kan denken: Dit is wel een fijn opstapje voor veel moois, maar ik ben van mening dat het rondpompen van troep niet erg veel oplost: “Garbage in, garbage out!”… En als je niet uitkijkt raak je nog hooked aan die stuff.
Bedrog loont. Zeker! In Turkije is dat tot een kunst verheven. Meebuigen met de westerse alliantie. Top. Maar wel big business maken met Russische olie… Endogan, chapeau! Illusionisme van de bovenste plank!! De eigen oppositie opsluiten. Maar wel een forum leiden tegen onderdrukking. Een meesterlijke zet! De terreur omarmen, maar toch jezelf etaleren als hoeksteen van de oplossing… Briljant!…
Niet vreemd dat het treiteren van de Koerdische gemeenschap tot in de haarvaten van die samenleving is gekropen. Ga je als Koerd naar je geliefde Koerdische voetbalcluppie ‘Amed Spor’ met de kleuren groen geel in je kleding, kijk dan maar uit, want de lokale politie kan dat zien als een groot vergrijp. Kijk er niet van op dat het wordt aangegrepen om je buiten de boeken om even stevig af te rossen. Dat zal je leren! Deze overheid die zoveel angst zaait wordt toch door een substantieel deel van de bevolking gezien als de stabiliserende factor. Want waar zou je blijven als dat land zich niet zou bedienen van de dagelijkse terreur tegen haar Koerdische burgers?
Waarom heeft Turkije hoog ingezet om in Brussel de verslaggeving van haar daden uit te schakelen? Denk aan de ontruiming van de Medya News studio’s, 22 april dit jaar! Waarom? Ja, dat valt wel te beantwoorden: het komt haar niet slecht uit… Maar waarom heeft de Belgische overheid haar oren ernaar laten hangen? Vrije nieuwsgaring staat hoog in ons vaandel toch? Tja, dat is te zeggen… Dat is waar, zolang het onze vermeende belangen niet schaadt… Zweden moest vorig jaar haar toetreden in NAVO veilig stellen. In ruil daarvoor moest Zweden wel enkele Koerdische activisten met een rot smoes aan Turkije uitgeleveren – zonder enige garantie over hun veiligheid.
Met de zwarte bladzijde van de westerse medewerking aan de uitlevering van Öcalan in gedachte stelt me dat niet gerust. Dat resulteerde in vijfentwintig jaar eenzame opsluiting. Dat zou toch wel te denken moeten geven…
Wat is het spel dat zich heeft voltrokken achter de schermen? Of beter: wat zijn de consequenties van deze inval in Brusselse studio’s? Antwoorden daarop zijn niet met zekerheid te geven, maar laten we wel wakker blijven, en met enige regelmaat het even checken hoe het er voor staat. Deal?
Auteur: Paul Terlunen
Met dank aan Thoreau Redcrow.
Graag verwijs ik naar zijn stuk over de Turkse situatie en over Amedspor: