PKK- en PAJK-gevangenen in Turkije gaan in hongerstaking

  • Turkije

Leden van de PKK (Koerdische Arbeiderspartij) en PAJK (Partij van Vrije Vrouwen in Koerdistan) die in Turkije gevangen zitten, zijn op 27 november in hongerstaking gegaan ter ondersteuning van de internationale campagne “Vrijheid voor Öcalan, een politieke oplossing voor het Koerdische vraagstuk”. Volgens de aankondiging van de gevangenenvertegenwoordiger Deniz Kaya zal de hongerstaking van 27 november tot 15 februari in wisselende groepen worden uitgevoerd. Zieke en bejaarde gevangenen en gevangenen die nog maar minder dan twee jaar van hun straf moeten uitzitten zullen niet deelnemen aan de actie.

Deniz Kaya kondigde aan dat de gevangenen ook bekendheid zullen geven aan de eisen van de actie door brieven te schrijven naar buitenlandse vertegenwoordigingen, mensenrechteninstellingen, de media, politieke partijen en niet-gouvernementele organisaties, en dat ze regelmatig vragen zullen stellen aan het Turkse ministerie van Justitie over de isolatie van Abdullah Öcalan op het gevangeniseiland Imrali. Daarnaast zullen ze het Comité ter Voorkoming van Foltering (CPT) van de Raad van Europa wijzen op zijn verwaarloosde verantwoordelijkheid. De lopende rechtszaak zal worden gebruikt om de isolatie in de openbare ruimte aan de kaak te stellen en het bewustzijn erover te vergroten, zei Deniz Kaya en riep de gevangenen op om collectief te handelen en af te zien van individuele vormen van actie.

In de verklaring die Deniz Kaya namens de gevangenen van de PKK en PAJK heeft vrijgegeven, staat onder andere het volgende:

“We wensen succes aan onze vrienden, kameraden en volkeren die deelnemen aan deze campagne met creatieve methoden, met hun geest en hart, met pennen, kunst, gebeden en allerlei verzetsacties overal, en we willen verklaren dat we met heel ons wezen bij hen zijn, ook al zijn we fysiek opgesloten onder strikte isolatieomstandigheden.

We hebben al drie jaar geen nieuws van leider Apo [Abdullah Öcalan]. Zijn voortdurende isolatie duurt al sinds de eerste dag van zijn gevangenschap bijna 25 jaar geleden. Als er niets van Imrali wordt gehoord, is alles denkbaar in negatieve zin. Deze veronderstelling is gebaseerd op de traditie van de Republiek Turkije en op wat we vandaag de dag nog steeds meemaken. Imrali is waar de echte strijd wordt uitgevochten. Sinds de poorten van Imrali in 2015 werden gesloten voor het publiek, is het concept van totale oorlog gerealiseerd. Het geweld van de slachtingen en het intimidatiebeleid buiten is een indicatie dat de strijd op Imrali met dezelfde intensiteit wordt gevoerd.

De realiteit van İmralı werd gecreëerd als gevolg van een internationale alliantie en wordt geprobeerd te worden uitgevoerd met dezelfde alliantie. Om deze reden, zolang de isolatie en Imrali gevangenschap voortduurt, zullen we weten dat de interstatelijke samenzwering voortduurt. Het feit dat er een strategische stap richting het Midden-Oosten werd gezet met de gevangenneming van leider Apo wordt veel duidelijker als we kijken naar de praktijk van de afgelopen 25 jaar. Hoewel de Koerden het meest geleden hebben, was de aanval op leider Apo eigenlijk een aanval op het democratische ideaal van het Midden-Oosten. Terwijl de hele regio opnieuw werd vormgegeven, wilde men een sterk potentieel dat van deze kans ten gunste van de volkeren zou kunnen profiteren, bij het allereerste begin neutraliseren. De wereldmachten en hun collaborateurs, die hun politieke berekeningen baseerden op de afgeleiden van nationalisme en religie, wilden geen discours of actie die indruiste tegen de status quo die ze hadden gecreëerd.

De VS kunnen de gevangenneming van leider Apo nooit alleen ten gunste van Turkije hebben georganiseerd. De Turkse staatsgeest was niet in staat om dit te herkennen, en dit onvermogen bestaat nog steeds, ondanks de afgelopen 25 jaar. Van een regering die haar ziel en denken heeft laten vervormen door vijandigheid tegenover de Koerden, kon niet worden verwacht dat ze het heden of de toekomst correct zou lezen. Ze vonden het niet nodig om intellectuele of politieke maatregelen te nemen die het fictieve spel konden dwarsbomen. Ze zagen niet dat het vuur dat in het Midden-Oosten was aangestoken geleidelijk zou groeien en uitgroeien tot een vuurzee. Saddam zag dit niet en betaalde hiervoor met zijn leven. Irak werd opnieuw ingericht. Libië, Egypte, Soedan en Jemen ondergingen verschillende versies van dit proces. De situatie in Syrië is duidelijk. Leider Apo heeft met zijn historische en actuele analyses vaak gewaarschuwd en oplossingen geboden voor wat er zou kunnen gebeuren. Hij analyseerde de impasse waarin nationalistische, religieuze en seksistische plagen de mensheid met al haar dimensies hebben meegesleurd. Hij probeerde een frisse wind te zijn, niet alleen voor de volkeren van het Midden-Oosten, maar voor alle volkeren van de wereld, de onderdrukten, vrouwen en de natuur. Hij deed dit in zijn benauwde cel, waar hij ademloos achterbleef.

Samenlevingen zijn buiten adem geraakt, gefragmenteerd, verdeeld, machteloos, hulpeloos en kwetsbaar geworden voor interventie vanwege de wederzijdse nationalistische en religieuze provocaties en de seksistische belegering die nog steeds wordt geprobeerd in stand te houden. Elke praktijk die deze situatie uitlokt en voedt, ondersteunt de crisis en het heersende machtsbegrip en heeft de volkeren geen toekomst te bieden. Het huidige Israëlisch-Palestijnse conflict is de meest recente voorbode van deze mentaliteit. Ongeacht de uitkomst is het nu al zeker dat er geen oplossing komt voor dit conflict ten gunste van de volkeren. Het zal niet mogelijk zijn om uit deze vicieuze cirkel te komen zonder de religieuze en nationalistische zaden uit te roeien die jarenlang in deze landen zijn gezaaid door het doelbewuste beleid van de hegemoniale machten en de regeringen op hun as. Het is een toestand van eindeloze conflicten, van onvermogen om een oplossing te vinden, van de devaluatie van het leven en het geleidelijke verlies van zijn kleuren.

Leider Apo’s idee van de democratische natie en democratisch confederalisme komt overeen met de hoop en de praktijk van het herscheppen van leven. Het is een sterke interventie in de machtsspelletjes die worden gespeeld. Welke mannelijke despoot kan bestaan in een Midden-Oosten waar verschillen samenleven, waar geloofsgemeenschappen elkaar voeden in plaats van vernietigen, en waar vrouwen vrij en gelijkwaardig deelnemen aan het leven? Welke hegemoniale macht kan zich naar believen bewegen in een Midden-Oosten dat zijn eigen innerlijke vrede heeft bereikt en zijn energie wijdt aan het versterken van het vrije leven?

De logica van het stevig gesloten houden van de deuren van Imrali in dit proces, waarin de interventie om de hele regio opnieuw vorm te geven in een stroomversnelling raakt, is duidelijk. Het absolute isolement van Imrali wordt niet alleen in stand gehouden door de wil van het Turkse staatsapparaat, dat belast is met de bewakingstaak, maar ook door de gemeenschappelijke wil van de machten die de internationale samenzwering hebben ondertekend. Het isolement van leider Apo is gericht tegen alle volkeren en de alternatieve optie van een vrij leven, en het vuur groeit en wordt heter. De waanideeën van degenen die zichzelf denken te kunnen beschermen met nog meer nationalisme en religieus fanatisme gieten olie op het vuur.

De volkeren, democratische geloofsgemeenschappen en vrouwen moeten meer dan ooit betrokken raken. Het huidige politieke toneel, inclusief Turkije, is volledig veranderd in een interessegebied voor gespecialiseerde groepen. Veel gebieden zijn in de greep van een misselijkmakende hypocrisie. Het is duidelijk dat een comfortabele conformistische oppositie tot geen ander resultaat kan leiden dan de reproductie van het bestaande systeem. Alle sociale groepen in Turkije spreken van verval, onrecht, verarming en crisis. Dit zijn allemaal resultaten. In Turkije praten mensen over de resultaten, maar ze willen de redenen en oorzaken niet zien, die worden over het hoofd gezien.

De Koerdische kwestie is een van de belangrijkste redenen voor deze resultaten. Men wil het niet oplossen omdat het meer oorlog betekent. Het is duidelijk dat dit grote militaire uitgaven en verarming van de bevolking met zich meebrengt. Het betekent ook wetteloosheid, illegaliteit, willekeur, kortom een speciale oorlog en de financiering ervan. Dit betekent zwart geld, drugshandel, maffia’s en bendes. Het ontbreken van een oplossing voor de Koerdische kwestie betekent vasthouden aan de onderdrukking van de tiran.

Leider Apo kent en definieert de politieke, economische, ecologische en genderspecifieke problemen in zijn samenleving en in de wereld en biedt echte oplossingen. Hij bouwt zijn leven op het vervullen van zijn plichten en verantwoordelijkheden om deze oplossingen te realiseren. Wanneer hij niet in staat is om de dingen te doen die volgens hem veranderd, gecorrigeerd en hersteld moeten worden, verandert hij zichzelf. Hoewel hij jarenlang in strikte afzondering is gehouden, staat hij niet toe dat zijn potentieel en zijn accumulatie hem worden ontnomen. Bij elke gelegenheid deelt hij de definities en oplossingsmethoden die hij heeft gekozen uit dit potentieel en deze accumulatie. Leider Apo verdedigt vrijheid, gelijkheid, rechtvaardigheid en democratie ten koste van alles en voorkomt dat het systeem van natiestaten deze waarden en behoeften opslokt en tot niets veroordeelt. Hij brengt de waarheid aan de mensen en presenteert uitstekende manieren en methoden om deze waarheid te begrijpen en uit te leggen. Hij is onderworpen aan zulke zware aanvallen omdat hij zorgt voor het welzijn en het menselijk leven van iedereen zonder te klagen of iets terug te verwachten. Hij is een leider die zijn beloften nakomt en slaagt in alles wat hij doet. Zijn belofte aan de volkeren om een revolutie te maken komt tot leven in Rojava en Shengal en verspreidt zich naar alle volkeren in de wereld samen met de Koerdische samenleving. Leider Apo slaagt erin onder alle omstandigheden te overleven door zich te richten op het goede, het mooie en het ware en deze samen te brengen met het leven en de mensen. Hij is een leider die vrije gedachten en theorieën naar voren brengt en oplossingen heeft voor elk probleem. Hij stelt het bewustzijn en de filosofie die hij op basis van deze waarden heeft gecreëerd in dienst van de mensheid door middel van zijn democratische, ecologische en vrouwenbevrijdende paradigma. Met dit paradigma bouwt hij zowel aan het heden als aan de toekomst.

In het destructieve isolatiesysteem van Imrali, waar hij al jaren vastzit, heeft Leider Apo zijn eigen houding bepaald, zijn eigen weg gekozen en groot succes geboekt. Om al deze redenen zijn de oplossing van de Koerdische kwestie en de fysieke vrijheid van leider Apo één en dezelfde, het ene kan en mag niet los gezien worden van het andere. Het is inderdaad met dit besef dat de campagne “Vrijheid voor Öcalan, een politieke oplossing voor de Koerdische kwestie” heet. Daarom is het zowel verheugend om te zien dat mensen van alle volkeren zich achter deze campagne scharen, als een uitdrukking van de vastberadenheid om het vuur van de hel te doven en samen het paradijs te creëren.

Leider Apo zegt: “Revolutie is de scheiding van wat ervaren moet worden en wat niet ervaren hoeft te worden.

Door zijn aanvallen legt het AKP/MHP fascisme ons allemaal op wat niet nodig is. Terwijl het fascistische regime ons en de guerrilla’s overgave oplegt, probeert het de democratische bevolking te veroordelen tot dagelijkse inspanningen die niet eens aan hun biologische behoeften kunnen voldoen. Als gevangenen van de PKK en de PAJK voelen we met ons hele wezen alle acties die worden uitgevoerd ondanks de dagelijkse verslechtering van de omstandigheden en isolatie. Waar we ook ademen, we zullen nooit ons aandringen op een vrij leven en ons geloof in de vrije en gelijke eenheid van onze volkeren opgeven. En we zullen proberen om leider Apo, die al deze idealen verenigt, waardig te zijn met een nog grotere vastberadenheid en praktische uitvoering.”