- Rojava/Noord-en Oost-Syrië
Er is een mogelijkheid dat de oorlog in Gaza zich uitbreidt en overslaat naar andere staten. Het is niet duidelijk waar deze oorlog zal eindigen. Maar alle verhoudingen in het Midden-Oosten zullen veranderen, zegt PYD-voorzitter Salih Muslim.
Salih Muslim, medevoorzitter van de Democratische Unie Partij (PYD), heeft in een interview met ANF Nieuwsagentschap de veranderde politieke situatie in het Midden-Oosten geanalyseerd. De Koerdische politicus zegt dat het zelfbestuur in het noordoosten van Syrië niet kan worden genegeerd. Turkije stevent af op een ineenstorting die alleen kan worden gestopt door een oplossing voor de Koerdische kwestie. We publiceren het eerste deel van het interview in Nederlandse vertaling:
Erdoğan gebruikt de geostrategische positie van Turkije voor zijn eigen belangen. Alle staten benaderen Turkije dienovereenkomstig. Hoe beoordeelt u dit in de huidige fase?
Turkije heeft een belangrijke geografische positie. De geostrategische positie van Turkije was vooral belangrijk toen in 1952 de NAVO werd opgericht. In die tijd onderhield de Turkse staat betrekkingen met Azië en Europa. Het had ook een groot grondgebied en stond tegenover Sovjet-Rusland en veel socialistische landen. Dit maakte het land nog belangrijker voor de NAVO. Ze vestigden bases in Turkije, zoals de militaire basis Incirlik. In die zin had Turkije een plaats verworven in de NAVO. Er werden veel overeenkomsten gesloten en Turkije had veel baat bij deze overeenkomsten. Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie verloor Turkije echter grotendeels zijn geostrategische belang. Met de ontwikkeling van de technologie, de opkomst van satellieten, het internet en de ontwikkeling van het luchttransport is de situatie voor Turkije verder verslechterd. Tijdens de Koude Oorlog was Turkije bijzonder belangrijk. Hij werd gebruikt vanwege de bases in Turkije en als barrière tegen de echte socialistische staten. Met het uiteenvallen van de Sovjet-Unie en de technologische ontwikkeling heeft Turkije deze belangrijke geostrategische positie grotendeels verloren.
Deze keer kwam het kapitaal in het spel. Als het mondiale kapitaal zich op een bepaalde plek wil ontwikkelen, wil het daar stabiliteit. Na 1990 werden pogingen ondernomen om stabiliteit in Turkije te waarborgen. De toenmalige president Turgut Özal nam initiatieven om voor stabiliteit te zorgen en de handel in Turkije te stimuleren. Om dit te bereiken moest echter de Koerdische kwestie worden opgelost. Daartoe moest de Koerdische kwestie binnen Turkije worden opgelost, maar dat lukte niet. Hierdoor verloor Turkije geleidelijk zijn geostrategisch belang. Als Turkije interne stabiliteit had bereikt, waren veel ontwikkelingen mogelijk geweest. Energievoorziening, handel en vele andere zaken zouden verbeterd zijn. Maar Turkije slaagde daar niet in. De belangrijkste reden was dat het geen oplossing mogelijk maakte voor de Koerdische kwestie, het grootste probleem van Turkije. Het was niet in staat om voor stabiliteit te zorgen of om de fundamentele problemen aan te pakken die opgelost moeten worden. Daarom wordt Turkije met de dag minder belangrijk.
Erdoğan denkt nog steeds in de oude mentaliteit. Hij gelooft dat Turkije nog steeds zijn vroegere belang behoudt en dat hij daarom iedereen zijn wil kan opleggen. Zo wil hij zijn neo-Ottomaanse dromen en het door hem gewenste beleid in het Midden-Oosten opleggen. Met de dag verliest Turkije echter zowel zijn geostrategische positie als zijn mondiale kapitaal. Met deze mentaliteit kan Turkije alleen maar verliezen. Met zijn chauvinistische en neo-Ottomaanse dromen verliest de Turkse staat niet alleen zichzelf, maar schaadt hij de hele bevolking en de Koerden in het bijzonder. Helaas blijft deze mentaliteit een groot probleem voor iedereen. Door dit beleid nemen ook de hegemonische machten steeds meer afstand. Zolang Turkije vasthoudt aan dit beleid, zal het verliezen. Want dit beleid is niet langer acceptabel.
De politieke situatie kan veranderen
De autonome regio Noord- en Oost-Syrië ligt ook op een strategisch gunstige locatie. Veel hegemonische machten en regionale staten hebben hier plannen. Hoe denk je dat de voortdurende oorlog tussen Israël en Hamas Syrië en Rojava zal beïnvloeden? In het bijzonder, in welke mate beïnvloedt het het huidige beleid van Erdoğan?
Veel analyses suggereren dat de Israëlisch-Palestijnse oorlog het resultaat is van het falen van de kapitalistische machten om tot een overeenkomst te komen. Ze wilden de oude zijderoute naar Europa openen via Turkije en Iran. Zowel Iran als Turkije wilden dit. Maar op de G20-top in India wilden ze deze route veranderen en door de Golfstaten leiden, door Saoedi-Arabië, door de Middellandse Zee en vandaar naar Griekenland, en zowel Turkije als Iran werden gemarginaliseerd. Nu wordt er gezegd dat Turkije deze oorlog is begonnen om de realisatie van dit project te voorkomen. In veel evaluaties die nu worden gemaakt, wordt gezegd dat Turkije Hamas het bevel gaf om aan te vallen. Het doel is om de chaos in het Midden-Oosten te vergroten en Turkije is bij deze oorlog betrokken.
De kans is groot dat het conflict zich uitbreidt. In dat geval zullen Libanon, Jordanië en Syrië ook betrokken raken bij de oorlog, alles zal door elkaar lopen. We weten niet wie waar zal zijn. De positie van Syrië is echter heel belangrijk.Bij het eerste project dat ik noemde, werd Syrië bijvoorbeeld buitengesloten.Het eerder geplande gaspijpleidingproject in het noorden en oosten van Syrië werd niet gerealiseerd, ook al wilden Qatar en andere landen het. Als hun andere project ook niet doorgaat, komen ze terug naar het noorden en oosten van Syrië. Maar we weten niet in hoeverre ze het eens kunnen worden over dit project. Bovendien is er één ding waar ze geen rekening mee hebben gehouden: het Koerdische volk. Er is een bestuur opgericht in Noord- en Oost-Syrië, en dit bestuur is een systeem. Vandaag kunnen het Westen en alle hegemonische machten dit systeem aanvaarden. Het zal een oplossing brengen. De regionale staten Turkije, Syrië en Iran accepteren het echter niet. Daarom zijn we nog steeds in oorlog. Onze strijd heeft zijn belang niet verloren. En we hopen dat het stabiliteit zal brengen, zowel voor ons als voor onze buurlanden. Naar mijn mening zal de kwestie Gaza echter veel dingen veranderen. Er is een mogelijkheid dat de oorlog zich uitbreidt en overslaat naar andere staten. Libanon kan erbij betrokken raken, Egypte en Jordanië kunnen erbij betrokken raken. Het is niet duidelijk waar deze oorlog zal eindigen. Maar alle verhoudingen in het Midden-Oosten zullen veranderen.
Erdoğan wil uitgeroepen worden tot kalief
Veel landen in de wereld zijn pioniers van de kapitalistische moderniteit, in het Midden-Oosten is dat Turkije. In hoeverre denkt u dat Turkije deze rol speelt?
Van 2002 tot 2013 accepteerde Erdoğan de projecten van de hegemonische machten. Maar toen kwam Eurazië in beeld. Eurazië wilde de Turkse staten verenigen in een groot Ottomaans Rijk, vergelijkbaar met de manier waarop alle Arabische staten zich verenigden in de Arabische Liga. Al deze projecten mislukten echter. In 2013 nam de diepe staat Erdoğan volledig over. Sindsdien is zijn beleid volledig veranderd. Alle projecten waren gericht op Erdoğan. Erdogan begon echter alles volgens zijn eigen ideeën te doen. Hij maakte gebruik van de geostrategische positie van Turkije. Aan de ene kant maakte Erdogan zich niet los van de NAVO, aan de andere kant breidde hij de betrekkingen met Rusland uit.
Hij deed dit allemaal om zijn macht te behouden. Hij gebruikte zijn internationale relaties ook voor binnenlandse politieke doeleinden. Wat is zijn binnenlands beleid? De vernietiging van de Koerden. De Koerdische kwestie wordt niet opgelost, hij wil over alles heersen en een Moslim Broederschap staat creëren. Hij is dus volledig veranderd. Maar de kapitalistische krachten en vele andere kringen willen stabiliteit en democratie in Turkije. Erdoğan is echter niet bereid tot democratie of een oplossing. Hij heeft alles in dienst gesteld van zijn eigen macht. Erdoğan wil uitgeroepen worden tot kalief. Erdoğan tot kalief of sultan uitroepen is in lijn met het beleid van de deep state. Dit beleid heeft Turkije failliet gemaakt. Economisch stort het land met de dag in. Het geld heeft geen waarde meer. Het is failliet op diplomatiek niveau, en dat geldt ook voor de politiek. Hoezeer Erdoğan ook heeft geprobeerd te bemiddelen in de Gaza-oorlog, hij heeft zich steeds verder verwijderd. Hij heeft de geostrategische positie en het internationale kapitaal van Turkije verloren voor zijn eigen persoonlijke macht. Hij heeft ze allemaal opgeofferd voor zijn eigen belangen. Hij is nog steeds aan het verliezen en het is niet duidelijk hoe lang dit nog zal duren. Turkije verwijdert zich elke dag verder van de democratie en respecteert zelfs zijn eigen grondwet niet. Ik bedoel, we zien het elke dag: journalisten worden gearresteerd, politici worden gearresteerd. Er is geen rechtssysteem meer, uitspraken van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens worden genegeerd. Maar dit alles bereidt de ineenstorting van Turkije voor. We weten niet hoe lang het zal duren, maar dit beleid zal uiteindelijk leiden tot de ondergang van Turkije.
Turkije verliest door de onopgeloste Koerdische kwestie
De kapitalistische moderniteit heeft nergens een vaste plaats. Het gebruikt landen als Engeland, Frankrijk en de VS voor zichzelf, maar het is overal. Een van de landen die het gebruikt is Turkije. Het Grote Midden-Oosten Project, dat vooral na de jaren 1990 werd ontwikkeld, was een project van de kapitalistische moderniteit. Het wilde het Midden-Oosten naar zijn eigen maatstaven vormen. Daarbij vertrouwde het op Turkije. Turkije was zowel een regionale staat als lid van de NAVO en beschikte over militaire troepen die het op elk moment kon inzetten. In die zin speelde Turkije een belangrijke rol. De rol van Turkije als actor was echter niet die van politicus, maar die van ontvanger en uitvoerder van instructies. Erdoğan zei destijds zelfs openlijk: “Ik ben de president van dit project.”
De Turkse staat heeft zijn eigen pathologische aard echter niet opgegeven. De Koerdische kwestie staat hierin centraal. De eigenaars van dit project wilden de Koerdische kwestie binnen Turkije oplossen, wat de Turkse staat niet accepteerde. Er werden stappen ondernomen zoals de gesprekken in Oslo, er waren gesprekken met de Koerdische vertegenwoordiger op Imrali. Abdullah Öcalan wilde dit probleem echt oplossen. De Turkse staat veranderde echter zijn beleid en vernietigde alle oplossingen. Desondanks hebben de krachten van de globale, kapitalistische moderniteit hun project niet opgegeven. Ze willen stukje bij beetje van Turkije af. De NAVO heeft sinds 1952 veel overeenkomsten gesloten met Turkije. Ze rekende op Turkije in het Grote Midden-Oostenproject. Natuurlijk heeft Turkije ook veel voordeel gehad van deze situatie. Maar vandaag proberen ze zich te ontdoen van Turkije, omdat de Turkse staat ook voor hen een last is. Het is een obstakel voor hun projecten. Toen ze samen het grote Midden-Oostenproject oprichtten, waren er wederzijdse beloften. In die tijd wilde de Turkse staat niet dat de Koerden er deel van uitmaakten. Er leven 50 miljoen Koerden in het Midden-Oosten, hoe kunnen zij erbuiten worden gelaten? Ze hebben hun bestaan bewezen door hun strijd en zijn dus deel gaan uitmaken van dit project. En Erdoğan wil nog steeds zeggen dat er geen Koerden zijn. Met dit verkeerde beleid heeft hij zowel Turkije als de hele regio op achterstand gezet. Hij heeft ook de vooruitgang verhinderd van het Grote Midden-Oostenproject dat door de hegemonische machten, de krachten van de kapitalistische moderniteit, is gecreëerd. Tot nu toe heeft het alleen maar obstakels opgeworpen. Daarom kan niet langer worden gezegd dat de Turkse staat deel uitmaakt van het project dat door deze machten is gecreëerd. Integendeel, hij is nu een groot probleem voor hen geworden.