- Turkije
Koerdische partijen en politieke kringen hielden een eenheidsconferentie in Qamishlo. Deze conferentie werd over het algemeen met tevredenheid ontvangen door de Koerden. Jarenlang heeft het Koerdische volk naar eenheid verlangd. Koerden hebben veel gestreden, zijn in opstand gekomen, hebben zware prijzen betaald, maar zijn er nooit in geslaagd om eenheid te bereiken. De redenen voor deze verdeeldheid zijn min of meer bekend. Koerdistan was verdeeld over vier staten. Deze machten hebben altijd gewerkt om Koerdische eenheid te verhinderen. Bovendien waren de Koerdische opstanden over het algemeen gefragmenteerd en lokaal. Er waren geen leiders of organisaties die in staat waren nationale eenheid te bereiken.
Verdeeldheid en verdeeldheid werden bijna gezien als het lot van de Koerden. Deze perceptie werd voor het eerst overwonnen onder het leiderschap van Öcalan. Hoewel de PKK ontstond in Noord Koerdistan, bleef ze niet regionaal. Ze organiseerde zich in alle delen van het noorden. Ze omvatte mensen van alle geloofsgroepen en verschillende stammen en verzamelde hen rond zich. Als socialistische beweging geleid door een verlichte jeugd, baseerde ze zich op de arbeidersklasse en de armen. Dankzij haar ideologische en op klassen gebaseerde keuzes omarmde ze de massa’s. Toen Öcalan naar Syrië verhuisde, werd de PKK geleidelijk aan de partij en de voorhoede van de vier delen van Koerdistan. Het wortelde ook onder de mensen daar. Als een kracht van ideeën, beïnvloedde het intellectuelen en jongeren. Hoewel partijen zoals de KDP, die de Koerdische elites vertegenwoordigen, de nationale eenheid bleven dwarsbomen, slaagde het Koerdische volk er grotendeels in zich te verenigen. Eenheid was bereikt aan de basis, onder het volk, maar sommige politieke partijen verzetten zich nog steeds tegen de eenwording.
In Rojava heeft het Koerdische volk grotendeels eenheid bereikt. In hun strijd tegen ISIS zorgden ze voor tienduizenden martelaren en gewonden. In de bevrijde regio’s werden autonome besturen opgericht. De mensen bestuurden zichzelf en zorgden voor hun eigen veiligheid. De enige macht in Rojava die zich niet aansloot bij deze eenheid en zich verzette tegen het autonome bestuur was ENKS. ENKS is eigenlijk gelieerd aan de KDP, de familie Barzani. ENKS vocht niet tegen ISIS. Het koos de kant van de bezettende Turkse staat. Ze sloten zich aan bij de zogenaamde “Coalitie” die door Turkije wordt gecontroleerd. Toen deze bendes Afrin en andere regio’s bezetten, maakte ENKS deel uit van hen. Het definieerde Turkije niet als bezetter. Het gaf voortdurend de PYD en PKK de schuld en voerde systematisch een propagandaoorlog tegen het autonome bestuur.
Toen het Baath-regime ineenstortte, bleef de ENKS in het ongewisse. Ook de coalitie werd ontbonden. Turkije had ENKS geen rechten of status te bieden. ENKS-leden gingen aanvankelijk naar Damascus, maar keerden met lege handen terug. Öcalans oproep “Vrede en Democratische Samenleving” op 27 februari had een positieve impact in Koerdistan en de rest van de wereld. Bovendien stuurde Öcalan een delegatie om met zuidelijke partijen te spreken, waaronder de KDP. Hij wilde hen bij het proces betrekken. Door de positieve sfeer die deze initiatieven creëerden en enkele inspanningen van bepaalde staten, stond de KDP toe dat ENKS deelnam aan de Eenheidsconferentie.
Dankzij de geduldige en constructieve aanpak van de Rojava-partijen werd de ENKS in het proces opgenomen. Deze eenheid was belangrijk voor de Koerden. Het was al lang gewenst, maar nooit gerealiseerd. Wat ooit als onmogelijk werd beschouwd, is gebeurd. Dit vergrootte de hoop van het Koerdische volk om eenheid te bereiken in heel Koerdistan.
Tijdens deze conferentie bespraken de Koerden het soort regime dat ze in Syrië wilden en hun eisen, waarbij ze tot gemeenschappelijke besluiten kwamen. Het Koerdische volk verwierp de oude status quo en ontkenning. Ze wilden de kans krijgen om zichzelf te besturen in een democratisch Syrië. Ze eisten geen aparte staat. Hun voorgestelde oplossing was om binnen Syrië te leven met hun identiteit, wil en cultuur.
Het feit dat een volk rechten opeist die voortkomen uit hun bestaan, werd opnieuw vijandig ontvangen door degenen die Turkije besturen. Turkse ambtenaren bestookten de Koerden en Rojava met dreigementen. Ahmet Şara verklaarde deze eisen onaanvaardbaar. Ze hebben geen boodschap aan democratie of een dergelijk wereldbeeld. Toch zeggen de Turkse machthebbers: “Laat Koerden en Turken broeders zijn, laat de PKK ontwapenen”, terwijl ze blijven zeggen: “Laat de Koerden lijden”. Hoe kunnen Koerden en Turken broeders zijn met deze mentaliteit? Hoe kan er een vertrouwensband tussen hen worden opgebouwd?
De Turkse staat, op een klein eiland als Cyprus, staat erop om een Turkse staat op te richten, ook al is de hele wereld daar tegen. Al vijftig jaar dringen ze aan op twee staten op dat eiland. Maar ze zijn zelfs tegen het idee dat Koerden zichzelf lokaal besturen. Als er nu Turken in Rojava zouden wonen in plaats van Koerden, zouden mensen als Erdoğan en Bahçeli dan dezelfde standpunten innemen en de Turken bedreigen? Natuurlijk niet. Maar als het om Koerden gaat, zijn er geen grenzen aan hun vijandigheid. Turkije verkiest zelfs de HTS, een groep die door de wereld met bezorgdheid en voorzichtigheid wordt bekeken, boven de Koerden. Ze willen de Koerden verpletteren onder HTS en de bendes waarmee het zich heeft geallieerd.
Weet iemand echt hoeveel ISIS-leden er in de HTS zitten? Natuurlijk niet. Maar het is duidelijk dat het er veel zijn. En Turkije verkiest deze duistere krachten boven de Koerden. Koerden en Turken moeten veel dieper nadenken over hoe ze echte broederschap tussen hen kunnen opbouwen!
Bron: Yeni Özgür Politika