- Noord-Koerdistan
De Vrije Vrouwenbeweging (Tevgera Jinên Azad-TJA) houdt dit weekend een conferentie getiteld ‘Keten van Stilte: Het doorbreken van de muren rond vrouwelijke politieke gevangenen’ in Amed (Diyarbakır). De conferentie met internationale deelnemers wordt gehouden in een hotel in het centrale district Sur.
Een spandoek met de tekst “Op weg naar vrijheid met Jin Jiyan Azadi” en foto’s van vermoorde Koerdische vrouwelijke politici werden in de hal opgehangen en er werd een tentoonstelling van foto’s van gevangenen geopend.
Çiğdem Kılıçgün Uçar, medevoorzitter van de Partij voor Democratische Regio’s (DBP), medevoorzitter Canan Yüce van de Socialistische Heroprichtingspartij (SYKP), vertegenwoordigers van politieke partijen en parlementsleden, feministische activistes uit verschillende landen, vrouwen die uit de gevangenis zijn ontslagen, activistes van de gerechtigheidswake en Vredesmoeders, journalisten, schrijvers en vertegenwoordigers van maatschappelijke organisaties wonen de tweedaagse conferentie bij.
TJA-activist Kader Uzun hield de openingstoespraak van de conferentie. Kader Uzun begroette de deelnemers in vele talen en noemde voorbeelden van vrouwen die zich verzetten in gevangenissen en hun verzet en verklaarde dat vrouwen zich overal blijven verzetten.
Daarna sprak TJA-activiste Hacer Özdemir de deelnemers aan de conferentie toe. Hacer Özdemir begon haar toespraak met het herdenken van de vrouwen die hun leven verloren tijdens het verzet in gevangenissen, veroordeelde de isolatie van Abdullah Öcalan en zijn medegevangenen in de Imrali-gevangenis en eiste dat er zo snel mogelijk een einde komt aan de isolatie in Imrali en andere gevangenissen.
“Het bestaan, de geografie, de taal en de cultuur van het Koerdische volk worden niet erkend”, zei Hacer Özdemir, die opmerkte dat Koerden al jaren strijden voor de erkenning van hun bestaan in de vier delen van hun land. Özdemir vervolgde: “Koerdische vrouwen verzetten zich al jaren in gevangenissen voor deze zaak. Jullie weten allemaal van de ramp in de Amed gevangenis na de staatsgreep van 12 september. Daar was groot verzet. In dit verzet werd Mazlum Doğan het symbool van de Amed gevangenis en Sakine Cansız en haar kameraden werden het symbool van de Koerdische vrouwen en de vrouwen van de wereld met het niveau van hun strijd.”
Hacer Özdemir merkte op dat de deelname van de Koerdische vrouwen aan de strijd toenam naarmate de strijd groeide, ondanks de toename van repressie en arrestaties, en voegde eraan toe: “De deelname van Koerdische vrouwen aan de revolutie bracht ook enkele moeilijkheden met zich mee. In 1990 werden onze kameraden onderworpen aan de ergste martelingen, pesterijen en verkrachtingen. In de Koerdische geschiedenis zijn kerkers altijd de gebieden van verzet geweest en werd er een grote strijd gevoerd.We zien dat er bijna geen activist van de Koerdische vrouwenbeweging is die niet in de gevangenis heeft gezeten, of de meeste activisten zitten in de gevangenis.” Özdemir benadrukte dat toen vrouwen in het verleden werden vastgehouden, deze situatie niet werd verwelkomd in de samenleving, maar vrouwen vernietigden ook dergelijke percepties met hun verzet:
“In vier delen van Koerdistan werd grote strijd geleverd in kerkers. De plaats van Leyla Qasim is bekend. Toen Leyla Qasim geëxecuteerd werd, zei ze: ‘Vlecht mijn haar, maak er een vlag van Koerdistan van en hang hem overal op. Ze zullen mij executeren, maar duizenden Koerden zullen in opstand komen en deze vlag overal ophangen’. Toen Şirin Elemholi geëxecuteerd werd, zei ze: ‘Ik verzet me als Koerdische vrouw. Ik hoop dat het Koerdische volk zich ook niet zal onderwerpen. Hoewel Sakine Cansız zwaar gemarteld werd in de kerker van Amed, verzette ze zich hevig en zuchtte zelfs niet in het gezicht van haar beulen. Met andere woorden, hoe meer arrestaties en martelingen, hoe meer verzet. Dit verzet blijft zich verspreiden met de filosofie van Jin, Jiyan, Azadî (Vrouw, Leven, Vrijheid).”
Özdemir verklaarde ook dat niet alleen Koerdische vrouwen zich verzetten in gevangenissen. Ze zei dat ze met deze conferentie een basis willen creëren die het vrouwenverzet in gevangenissen verder verenigt en zei: “Deze conferentie zal leiden tot een toename in relaties en delen en tot een gemeenschappelijke basis voor toekomstig groot werk en internationaal werk. Dit zal ook heel goed zijn voor de internationale solidariteit. Vrouwen bestaan en zullen bestaan. We willen een stem zijn voor het verzet en hun stem laten horen. Ik hoop dat deze conferentie hiertoe en voor de internationale solidariteit zal bijdragen. We hopen dat onze discussies tot een conclusie zullen komen en tot goede resultaten zullen leiden. Als Koerdische vrouwen dragen we deze conferentie op aan Şirin Elemholi, Leyla Qasim, Sakine Cansız, Sema en hun naasten. Ook doen we de groeten aan Sabahat Tuncel, Leyla Güven, Figen Yüksekdağ, die niet bij ons zijn, maar in koude cellen zitten. Als resultaat van de uitwisseling van ideeën gedurende twee dagen, zullen de relaties die hier tot stand gebracht zullen worden een impact hebben op alle kerkers. Het succes zal zijn voor vrouwen en degenen die zich verzetten in gevangenissen.”
Na de openingstoespraak werden boodschappen van vrouwelijke gevangenen voorgelezen.