- Rojava/Noord-en Oost-Syrië
Het Turkse leger valt Rojava al vier dagen onafgebroken aan. Er wordt gebruik gemaakt van jachtbommenwerpers, artillerie en drones. De aanvallen zijn niet alleen gericht op de strijdkrachten, maar vooral op civiele infrastructuur zoals ziekenhuizen, scholen en de levering van water, elektriciteit en gas. In een interview met ANF Nieuwsagentschap geeft Emine Osê, plaatsvervangend medevoorzitter van het Autonome Bestuur van Noord- en Oost-Syrië (AANES), commentaar op de aanvallen en de verwachtingen van het zelfbestuur.
Sinds 19 november vindt er een intensieve golf van Turkse aanvallen plaats in Noord- en Oost-Syrië. Wat zit erachter?
De Turkse staat bereidt zich al een jaar voor op deze oorlog. Om de regio te destabiliseren en te voorkomen dat mensen hun eigen leven organiseren en om een constante staat van crisis en chaos te creëren, valt de Turkse staat al geruime tijd Noord- en Oost-Syrië aan. De hele wereld weet dat wanneer er ergens luchtaanvallen worden uitgevoerd, het doel is om mensen te doden en te verdrijven. Daarna komt de bezetting en als er een plan is om de demografische structuur te veranderen, dan zal dat worden uitgevoerd. Dit is precies waarop de planning van de Turkse staat is gebaseerd. Hij heeft aan de hele wereld verklaard dat hij de bevolkingsstructuur van de regio zal veranderen. Om dat te bereiken zal hij natuurlijk eerst aanvallen, afslachten en verdrijven, en dan moeten de aanvallen worden gelegitimeerd onder het voorwendsel dat een miljoen vluchtelingen uit Syrië die in Turkije zijn daar worden hervestigd. Op deze manier is het Turkse publiek ervan overtuigd dat hiermee het migratieprobleem wordt opgelost. Dit zou dan ook de andere staten ten goede komen, aangezien Turkije deze situatie herhaaldelijk tegen hen heeft gebruikt.
‘Zonder steun zou de Turkse staat niet hebben aangevallen’
De aanvalsgolf die op 19 november werd gelanceerd, heeft dus niet alleen betrekking op de Turkse staat. Als de Turkse staat geen groen licht had gekregen, had het niet zo’n aanslag op de infrastructuur en het hele sociale leven durven plegen. In die zin zijn deze aanvallen niet alleen gericht op militaire middelen en de strijdkrachten. Ze zijn gericht tegen de samenleving en tegen de bronnen van leven die de samenleving in stand houden. Daarom zijn ziekenhuizen, graanopslagplaatsen, appartementsgebouwen en energiecentrales het doelwit. Deze aanvallen gaan door tot op de dag van vandaag en al het zelfbestuur, de strijdkrachten en de veiligheidstroepen zijn doelwitten gebleken. Door deze situatie zullen duizenden mensen midden in de winter hun dorpen en huizen moeten verlaten.
In de kampen in Noord- en Oost-Syrië, waar duizenden IS-gezinnen verblijven, is het doel IS-leden de ruimte te geven om te handelen en zo IS ademruimte te geven. Er zijn ook gevangenissen waar duizenden IS-huurlingen worden vastgehouden. Elke aanval van de Turkse staat versterkt IS.
‘Onze verwachtingen zijn niet gericht op de internationale mogendheden’
In de regio zijn er krachten als Rusland en de internationale coalitie. Tot nu toe hebben deze mogendheden niet serieus gereageerd op de aanvallen. Hoe interpreteer je dat?
Het stilzwijgen van de internationale mogendheden over deze aanvallen toont aan dat er samenwerking en overeenstemming tussen hen is. Het is duidelijk dat ze zijn overeengekomen om het project van zelfbestuur van Noord- en Oost-Syrië te ontbinden. Het grootste gevaar is dat het democratische project dat in het noordoosten van Syrië is geïmplementeerd, wordt geliquideerd, waardoor de Syrische crisis wordt verergerd, die de volkeren van Syrië opnieuw in grote chaos zal storten. Wie zal het meest profiteren van deze puinhoop? Natuurlijk de Turkse staat, die voor zichzelf een groot gevaar ziet in het democratische project, en Rusland, dat de oude regering in Damascus weer aan de macht wil brengen, evenals de internationale coalitie, die tot op de dag van vandaag alleen heeft gehandeld in eigen belang handelde en zweeg over alle aanslagen. De zwakke reacties van de internationale coalitie zijn op geen enkele manier voldoende om deze aanvallen te stoppen. Mensen praten over de gevaren van de aanvallen, maar niemand praat over hoe deze aanvallen te stoppen. In die zin spreek ik niet tot de internationale mogendheden, maar tot de internationale samenleving. Ze zou Rojava vandaag moeten steunen, net zoals ze Rojava steunde tijdens de IS-aanval en hielp in de strijd om Kobanê.
De aanvallen troffen ook veel overheidsfaciliteiten in Damascus. Maar het lijkt erop dat de regering in Damascus haar soldaten in de steek heeft gelaten. Ze heeft er op geen enkele manier mee te maken. Deze aanvallen zijn echter ook gericht op de integriteit van Syrië. Een staat die 24 uur per dag babbelt over zijn soevereiniteit zwijgt over alle aanvallen. Er zijn tientallen soldaten gedood, maar de regering zwijgt. Er zou een protest moeten zijn. Dit alles laat zien dat er ook hier sprake is van samenwerking.
Het doel is om de heerschappij van het regime te herstellen na de ontbinding van het zelfbestuur. Damascus denkt dit te kunnen doen met de hulp van Rusland. Als dit wordt geloofd, is er sprake van een zeer ernstig waanidee. Degenen die de geschiedenis van de Turkse staat niet kennen, zouden het slachtoffer kunnen worden van een dergelijk misverstand. De Turkse staat beschouwt elke plek waar het zijn troepen naartoe stuurt als zijn eigendom. Hij maakt plannen voor honderd jaar en berekent bij elke gelegenheid hoe hij dit land kan bezetten. Maar zelfs op het jubileum van het verdrag van Lausanne geldt, hoe meer Erdoğan zijn activiteiten in deze regio uitbreidt, hoe meer hij investeert in zijn toekomst. De Turkse staat is van plan om crisisgebieden als Irak en Syrië te bezetten. Dat wil hij op het honderdste jaar van Lausanne als een succes presenteren. Daartoe viel de Turkse staat op barbaarse wijze Shengal, Maxmur, Irak en alle bergen van Koerdistan aan, en vandaag valt het Rojava aan.
De komende dagen is er weer een bijeenkomst in Astana. Iran, de Turkse staat en Rusland bevinden zich nu in enigszins verschillende posities. Er is een grote volksopstand in Iran, terwijl Rusland en de Turkse staat andere belangen nastreven. Hoe interpreteer je deze situatie?
Geen van de bijeenkomsten in Genève, Astana en Sochi leverde een enkel democratisch model op voor het oplossen van de 11-jarige crisis in Syrië. Het waren zinloze sessies. Waarom waren ze zinloos? De echte vertegenwoordigers van de samenleving woonden deze vergaderingen niet bij. De Turkse staat heeft zich hier keer op keer tegen verzet.In plaats van een oplossing te vinden voor de Syrische crisis, gaan deze bijeenkomsten over het beschermen van elkaars belangen. De Turkse staat wil deze machten tot zijn partners maken om zijn invasieaanvallen te legitimeren. Iran is erg bang voor de situatie waarin het zich nu bevindt en Rusland wordt gesteund door deze mogendheden. Deze staten zijn de regionale supporters van Rusland in het Midden-Oosten. Daarom zijn deze gesprekken gevaarlijk. Ze zullen dezelfde dingen bespreken tijdens de komende Astana-bijeenkomst. In plaats van een oplossing, zullen ze bespreken hoe zowel de aanvallen op Noord- en Oost-Syrië als de volksopstanden in Iran en Rojhilat (Oost-Koerdistan) kunnen worden onderdrukt.
“Het belangrijkste is dat de volkeren in opstand komen”
Wat kun je zeggen over de houding van de volkeren in Noord- en Oost-Syrië en vooral de Koerden?
Natuurlijk is de eenheid van de volkeren van Noord- en Oost-Syrië erg belangrijk. In dit proces is het ook van groot belang dat zij hun eigen defensiekrachten bijstaan en ondersteunen. Onze mensen hebben inderdaad hun boodschap overgebracht. Als er echter wetten en mensenrechten waren, zou de hele wereld de boodschap van onze mensen hebben begrepen. Deze mensen zeggen: “Wat de aanvallen ook zijn, we zullen op ons land blijven, we zullen onszelf verdedigen en ons blijven verzetten.” Zodoende zal een hele samenleving zich verzetten tegen de invasie, niet slechts één militaire macht. Natuurlijk zullen de strijdkrachten hun werk doen. Maar de Turkse staat zal te maken krijgen met de samenleving als geheel. Als de Turkse staat in een oorlog terechtkomt die confrontatie met een samenleving riskeert, dan zitten daar zeer serieuze overeenkomsten achter. Deze mogendheden offeren een hele samenleving op voor bepaalde politieke belangen. De internationale machten hebben, in overeenstemming met de Turkse staat, de bevolking van Noord- en Oost-Syrië opgeofferd aan hun eigen belangen. Zo legitimeren ze deze oorlog. Het is belangrijk dat zowel de volkeren van Noord- en Oost-Syrië en het zelfbestuur met hun defensietroepen en instellingen als de volkeren van de wereld elkaar steunen en opletten. Want na elke luchtaanval is er altijd een plan voor een grondaanval. We hebben vertrouwen in onze mensen. Met de protesten die de afgelopen dagen hebben plaatsgevonden, laat het zien dat het nog meer weerstand zal bieden aan de vijand.
Bron: ANF