- Rojava/Noord-en Oost-Syrië
Salih Muslim, medevoorzitter van de Democratische Unie Partij (PYD), analyseerde de veranderende politieke omstandigheden in het Midden-Oosten in een diepte-interview met ANF Nieuwsagentschap.
In het eerste deel van het interview benadrukte de Koerdische politicus dat de politieke, economische en sociale ineenstorting van Turkije alleen gestopt kan worden door de Koerdische kwestie op te lossen.
In het tweede deel van het interview beschreef Muslim de betrokkenheid van de staat bij de drugshandel en de invloed van de zogenaamde “Bende van Vijf” op de politiek in Turkije: De vijf bedrijven Cengiz, Limak, Kolin, Kalyon en Makyol controleren verdeeld een groot deel van de economie in Turkije en ontvangen het merendeel van de staatscontracten, waarvoor troepen naar het buitenland worden gestuurd en jihadisten worden gerekruteerd als huurlingen in Syrië.
De Koerden hebben ondertussen gestreden voor een plaats in het Midden-Oosten. Salih Muslim zei dat wereldmachten nog steeds niet weten hoe ze moeten reageren op het coëxistentieproject dat in Noord- en Oost-Syrië wordt uitgevoerd.
De afgelopen jaren heeft de Turkse staat ingegrepen in Azerbeidzjan, Irak, Syrië, Libië, de Russisch-Oekraïense oorlog en veel Afrikaanse landen. Welk doel streeft Turkije hiermee na?
Voor zijn neo-Ottomaanse project moet de Turkse staat veranderingen teweegbrengen in binnen- en buitenland. Het wilde iets veranderen met zijn eigen methoden en nu ligt het lot van Turkije in de handen van het kapitaal. Vijf bedrijven in Turkije hebben alles in handen. Zij controleren het buitenlands beleid. Een elitegroep bestuurt nu de Turkse politiek en ze staan allemaal in dienst van Erdoğan.
Naast deze bedrijven zijn er nog andere organisaties. Dat zijn onder andere de MHP en Ergenekon. Zij zijn verantwoordelijk voor de hele drugshandel in Turkije en hebben relaties met maffiabendes verspreid over de hele wereld. Tonnen drugs uit Latijns-Amerika worden via Turkije naar Europa vervoerd. De situatie in Turkije is erg chaotisch en vertegenwoordigers van de staat zijn betrokken bij deze criminele netwerken. Er is een onderzoek gestart, maar dat is niet afgerond omdat dat te ver zou gaan.
Vijf Turkse bedrijven wilden overal bij betrokken raken
Deze vijf bedrijven wilden zich overal mee bemoeien om hun imperium nog verder uit te breiden. Bijvoorbeeld in Libië. In de jaren 1970 en 1980 onderhielden ze betrekkingen met Libië over de oliekwestie. Toen de situatie in Libië veranderde, werden er troepen ingezet. En toen hun eigen soldaten een probleem werden, rekruteerden ze huurlingen in Syrië en stuurden ze die daarheen. Om een handelscorridor vanuit Armenië te openen, richtten ze hun aandacht op Azerbeidzjan. Ze spraken zelfs over Azerbeidzjan als een natie die in twee staten leeft. Na een tijdje moesten ze stoppen omdat dat zou betekenen dat ze met Iran of andere giganten moesten onderhandelen.
Hun investeringen in Afrika, in Soedan, in Nigeria, in Kenia, betroffen miljoenenprojecten die allemaal failliet gingen. Ze handelden zeer ongecontroleerd. Hun neo-Ottomaanse dromen brokkelden dag na dag af. Hun eigen politiek keerde zich tegen hen. Dit leidde tot een groot economisch probleem in Turkije. Waar zijn alle miljoenen dollars gebleven die in Afrikaanse landen zijn geïnvesteerd? Deze vraag is nog steeds niet opgelost. Waarom zijn er troepen naar Somalië gestuurd? Niets van dit alles is duidelijk.
De Koerdische kwestie is als een zwart gat
Erdoğan heeft de politiek in dienst gesteld van deze vijf bedrijven en dacht zo een nieuw Ottomaans Rijk te kunnen creëren. Nu staat Turkije op de rand van bankroet en kan het zijn eigen problemen niet oplossen. De Koerdische kwestie is als een zwart gat. Hoewel de cijfers niet officieel zijn, wordt er gezegd dat er een triljoen dollar is uitgegeven aan de Koerdische kwestie. Er wordt ook gezegd dat er tot nu toe 110.000 mensen zijn omgekomen in de oorlog tegen de Koerden. De oorlog gaat door en het is niet duidelijk hoe ver hij zal gaan.
Het bewind van Erdoğan is niet alleen een grote bedreiging voor de mensen in Turkije en de regio, maar ook voor Europa. Kijk naar wie de Turkse staat onder zijn hoede heeft genomen. Er zijn terroristen van over de hele wereld in Turkije en de gebieden die het bezet in Noord-Syrië. De emirs van ISIS, Jabhat al-Nusra, de aan Al Qaeda gelieerde organisatie Hayat Tahrir al-Sham, ze zijn er allemaal. Erdoğan heeft deze jihadistische bendes om zich heen verzameld en gebruikt ze als een bedreiging voor de wereld. Het hele beleid van de Turkse staat is gebaseerd op chantage. Met dit inzicht kan de Turkse staat geen binnenlands of buitenlands beleid voeren. Daarom ziet het einde van Turkije er erg somber uit.
De Koerdische kwestie en de nieuwe vorm van het Midden-Oosten
We mogen één feit niet vergeten: lange tijd bestonden de Koerden gewoon niet in de internationale politiek. Na 1923, na het Verdrag van Lausanne, maakten ze geen deel meer uit van het globale machtsevenwicht. Pas met het imperialistische project om het Midden-Oosten opnieuw vorm te geven, werden ze geleidelijk weer in de berekeningen opgenomen. Een van de resultaten is het autonome systeem dat in Zuid-Koerdistan werd gecreëerd en dat beantwoordt aan de normen van dit project. De Koerden zijn echter niet beperkt tot deze regio. Er zijn 50 miljoen Koerden in de wereld. Als ze zich zouden verenigen en een gemeenschappelijk beleid zouden voeren, dan zouden ze een grote invloed hebben op de wereldpolitiek.
Zo’n systeem zou niet alleen in Irak moeten worden gecreëerd, maar ook in Syrië. Er was de Rojava-revolutie, waardoor de autonome regio Noord- en Oost-Syrië ontstond. Mensen hebben zich verzet en verdedigd. De Koerden maken nu deel uit van de vergelijking. Er is hier echter een nieuwe situatie ontstaan. Het loutere bestaan van de Koerden werd misschien aanvaard, maar de Koerden hebben ook hun eigen projecten. En dat is een project van broederschap en eenheid van volkeren. Onlangs werd een nieuw sociaal contract afgekondigd.
De wereldmachten hebben nog geen besluit genomen
Dit project geldt niet alleen voor Noord- en Oost-Syrië, maar voor heel Syrië en het Midden-Oosten. Iedereen heeft dit erkend, inclusief de wereldmachten, Turkije en de regionale krachten. Iedereen vroeg zich af wat te doen in het licht van dit feit. Sommigen van hen, zoals Turkije, Iran en Syrië, zijn vijanden geworden van dit project. Ze willen de Koerden nog steeds onderwerpen. Aan de andere kant zijn er wereldmachten die alleen maar toekijken en zich afvragen of ze het moeten erkennen of niet. Het is een heel ander project dan dat van haar en dat leidt tot haar besluiteloosheid. Ze hebben nog geen beslissing genomen. Turkije is tegen dit project, maar ze hebben nog geen besluit genomen.
Aan de andere kant hebben ze al sinds 1952 overeenkomsten met Turkije. Tot op de dag van vandaag hebben ze gemeenschappelijke belangen. Het wordt echter met de dag duidelijker of ze dit project zullen accepteren of niet. Maar het is nog steeds niet beslist, dus blijven ze stil tegenover de Turkse staat. En Turkije zweept de zweep op tegen iedereen die een dialoog met het land wil. Ze hebben zeventig jaar lang veel overeenkomsten met elkaar gesloten. Natuurlijk zullen ze ons project niet zo gemakkelijk accepteren, omdat ze hun eigen belangen niet willen opgeven. Natuurlijk hebben we daarom ook moeilijkheden. Aan de ene kant de vijandige staten die barbaars tegen ons optreden en aan de andere kant de aarzeling van de mogendheden die zogenaamd bevriend met ons zijn om ons project al dan niet te erkennen. Dit betekent dat de situatie onduidelijk blijft. Ik geloof echter dat we dankzij het verzet van ons volk deel zijn gaan uitmaken van het Midden-Oosten. Niemand kan ons uit het Midden-Oosten weglaten. Als ze stabiliteit willen, moeten ze hun eigen beleid heroverwegen en het autonome bestuur erkennen. Maar als ze blijven vasthouden aan hun oude beleid, zullen ze geen stabiliteit bereiken.
Er bestaat een mogelijkheid dat de oorlog tussen Hamas en de Israëlische staat zich uitbreidt naar andere landen. Wat moet het beleid van de regering in Damascus in dit proces zijn?
Sinds de Baathisten in 1963 aan de macht kwamen, heeft de politiek in Damascus zich nooit beziggehouden met interne problemen. Damascus heeft zich altijd gericht op buitenlands beleid en hield zich bezig met kwesties als de Palestijnse kwestie en de Arabische Liga. Er is geen democratische ontwikkeling in Syrië en de bevolking is ontevreden. Daarom moet Damascus zijn beleid veranderen en de problemen van de Koerden, Syrische en andere bevolkingsgroepen binnen Syrië oplossen. Zolang de interne problemen niet zijn opgelost, kan Syrië extern niets doen. Als je de mensen in je eigen land niet tevreden kunt stellen, kun je geen vooruitgang boeken. Verschillende krachten profiteren van de incompetentie in Damascus. De Moslim Broederschap speelde eerder geen rol, maar is in deze onrust in Syrië op de voorgrond getreden. Syrië is nog nooit zo dicht bij een oplossing geweest, maar het is nog niet te laat, het kan nog steeds. Als het hele Syrische volk bij elkaar zou komen, hun eigen problemen zou bespreken en tot een akkoord zou komen, dan zouden we niets anders te zeggen hebben. Er is vandaag een bloedbad in Palestina waar burgers en kinderen worden vermoord.
Maar hoe kan ik hem helpen als ik geen eenheid in mezelf kan bereiken? Allereerst zal ik oplossingen en mogelijkheden in mezelf ontwikkelen, zodat ik degenen buiten mezelf kan helpen. Maar vandaag is de situatie in Syrië niet goed. Vandaag zal er autonoom bestuur zijn binnen Syrië, er zullen anderen zijn. We moeten samen een oplossing vinden. De oplossing voor het Palestijnse probleem is niet mogelijk met Hamas en Netanyahu. De oplossing is dat het Joodse en het Palestijnse volk, die deel uitmaken van het Midden-Oosten, samenkomen en een manier vinden om samen te leven. Ze moeten beslissen. Als ze twee bevriende staten willen blijven, kunnen ze dat doen. Als de een de ander met vernietiging bedreigt, dan komt dat voort uit een fascistische en chauvinistische opvatting van de natiestaat. En dit begrip is niet geschikt voor het Midden-Oosten.
Zolang de regering in Damascus vasthoudt aan de macht, kan ze geen oplossing bewerkstelligen omdat de mensen niet aan hun kant staan en hun positie niet accepteren. De oplossing ligt in de handen van het Syrische volk. Allereerst moet de Koerdische kwestie worden opgelost. Zonder dit kan het probleem in Syrië niet worden opgelost.