In het tweede deel van dit diepte-interview van ANF Nieuwsagentschap met Mustafa Karasu, lid van de Uitvoerende Raad van de KCK, zei Karasu dat Abdullah Öcalan actief en effectief zou moeten deelnemen aan het PKK-congres.
Het eerste deel van het interview vindt u hier.
U benadrukt dat de machthebbers geen duidelijke, praktische stappen ondernemen. In welke fase bevindt het proces zich volgens u?
Voor hen is het essentieel dat de PKK een congres bijeenroept en zichzelf opheft. Deze eis werd beantwoord. Rêber Apo [Abdullah Öcalan] heeft een oproep in die richting gedaan en wij hebben gezegd dat we aan de eisen zouden voldoen, maar er moeten voorwaarden worden gecreëerd om ervoor te zorgen dat dit congres op een gezonde manier wordt gehouden. We hebben al eerder gezegd dat de stichter van deze partij Rêber Apo is. De PKK kan dergelijke beslissingen niet nemen zonder een congres bijeen te roepen. Zelfs als het PKK-congres bijeenkomt, kan het dergelijke beslissingen niet nemen als Rêber Apo niet deelneemt. Hij moet in staat worden gesteld om actief deel te nemen. Dit congres zal geen congres zijn dat een dag of twee zal duren. Hij kan misschien niet rechtstreeks deelnemen, maar er zijn meer dan genoeg mogelijkheden om nu deel te nemen. De techniek is zo geavanceerd. Rêber Apo kan op verschillende manieren deelnemen aan zo’n congres.
Er is niets in de PKK, in de vrijheidsbeweging, dat tegen het houden van een congres is of het wil blokkeren. Het vindt niet alleen plaats omdat de regering niet aan de eisen heeft voldaan. Het hele publiek moet zich hiervan bewust zijn. Als Rêber Apo niet in staat wordt gesteld om actief en effectief deel te nemen, kan zo’n congres niet plaatsvinden. Met andere woorden, de beslissingen die Rêber Apo in de oproep heeft vermeld, kunnen niet worden genomen. Dat kan alleen gebeuren met zijn deelname.
Nu willen we natuurlijk nog steeds dat dit proces zich ontwikkelt en verdiept. Dit is ook de benadering van Rêber Apo. Er is niets in onze benadering, in de benadering van Rêber Apo, in de benadering van de publieke opinie, of in de benadering van de Koerdische samenleving dat het proces zou belemmeren. Integendeel, er is zeer sterke steun van alle democratische krachten, politieke partijen en de samenleving in het algemeen om dit proces naar wettelijke en politieke gronden te verschuiven. Zelfs internationale mogendheden, van Duitsland tot de VS, hebben hun steun betuigd voor een dergelijk proces. Zowel de interne als externe omstandigheden zijn gunstig. Dus, als de Koerdische kwestie, de kwestie van de democratisering van Turkije, niet naar een politieke en wettelijke basis wordt gebracht, als er geen beslissingen worden genomen om het naar een politieke en wettelijke basis te brengen, als het parlement niet geactiveerd wordt om het naar een politieke en wettelijke basis te brengen, dan is de regering daar natuurlijk verantwoordelijk voor.
Wil een dergelijk proces bepaalde fasen bereiken, wil het zich ontwikkelen, dan is het essentieel dat het parlement tussenbeide komt.
Hoe kan er iets gebeuren zonder tussenkomst van het parlement?Wat zal het woord van een minister, van wie dan ook, betekenen?Het parlement moet geactiveerd worden en de beslissingen moeten van daaruit komen.Een oplossing waarbij het parlement niet betrokken is, kan geen oplossing zijn.We hebben gezegd dat we de nodige stappen zullen ondernemen als aan de voorwaarden wordt voldaan.Er is wat dat betreft geen probleem. Het probleem is, welke stappen gaat deze regering nemen? Hoe gaat ze het parlement erbij betrekken en de politieke en wettelijke basis creëren? Dat is wat we moeten bespreken. Ze zeggen gewoon: “Houd een congres en stop de gewapende strijd”. Dit is niet de manier.
Aangezien Rêber Apo deze oproep heeft gedaan, moeten zij zelf doen wat nodig is. Na het voorlezen van de ‘Oproep voor Vrede en Democratische Samenleving’ van Rêber Apo, benadrukte onze dierbare vriend Sirri Sureyya Onder dat dit alles alleen kan worden gerealiseerd als er wettelijke en politieke gronden zijn. De staatsdelegatie in Imrali keurde deze verklaring ook goed. De regering moet voldoen aan haar eisen voor de ontwikkeling van dit proces.
Over een paar dagen is het afgekondigde en geïmplementeerde eenzijdige staakt-het-vuren twee maanden oud. Gedurende deze tijd is het Turkse leger doorgegaan met het aanvallen van de guerrillastrijders en de gebieden waarin het zich bevindt. In dit kader hebben de guerrillatroepen een aantal acties ondernomen die binnen het kader van legitieme zelfverdediging vallen. Wat is de boodschap van de guerrillastrijders?
Na de oproep tot een staakt-het-vuren moesten de aanvallen op de guerrilla’s stoppen. Dit is iets wat in 2013 werd benadrukt. Toen het proces in 2013 begon, waren de botsingen gestopt en de aanvallen gestopt. Nu wordt het proces naar een nieuw, verder gevorderd stadium gebracht. Waarom stoppen de aanvallen niet? Dit is de aanpak van sommige kringen die op zoek zijn naar een goedkope overwinning. Ze hebben zoveel jaren aangevallen. In 2017, 2018, 2019… zeiden ze altijd dat ze zo dicht bij de overwinning waren, maar wat was uiteindelijk altijd het resultaat? Ze hebben hun doelen niet bereikt. Nu gaan ze door met deze aanvallen om wat goedkope overwinningen te behalen. Ze roepen nog steeds vanuit helikopters en droppen folders vanuit vliegtuigen naar de guerrillagebieden om op te roepen tot overgave. Kijk naar deze schaamteloosheid! Waar is de oprechtheid? Alsof de guerrilla’s zich zouden overgeven. Ze vallen voor hun eigen mentaliteit die ze gedurende deze bijna vijftig jaar durende oorlog hebben gecreëerd. Het is precies deze mentaliteit die momenteel het grootste obstakel is voor de oplossing van de Koerdische kwestie.
Als dat de situatie is en dat is het standpunt dat de Turkse staat inneemt, dan kan als antwoord een andere houding worden aangenomen. Dan is het aan het commando van de guerrilla om zich af te vragen waar dit over gaat en, indien nodig, te besluiten om opofferingsgezind te vechten. Dit gaat over een samenleving, over een strijd die niet door zo’n aanval gestopt kan worden. Het is aan de guerrilla’s om te reageren, en ik kan openlijk zeggen dat als de dingen blijven zoals ze nu zijn, de guerrilla’s hardere manieren zullen vinden om te reageren. Het is onacceptabel dat ze willen proberen het eenzijdige staakt-het-vuren te verbreken, waarin geen grote acties en operaties van onze kant zijn gepland; ze zullen komen en aanvallen zonder terughoudendheid. Wij van onze kant hebben een staakt-het-vuren afgekondigd en zij willen ons wegvagen. Als dit hun houding blijft, zullen de guerrillastrijders een passend antwoord vinden. Iedereen die aanvalt tijdens een staakt-het-vuren is alleen geïnteresseerd in vernietiging. En de guerrilla zal vernietiging niet toestaan en zal passende reacties ontwikkelen.
De regerende AKP heeft de druk op de hele oppositie aanzienlijk opgevoerd. Deze verzet zich hiertegen en dringt onder andere aan op vervroegde verkiezingen. Hoe beoordeelt u de toenadering van de oppositie?
We beoordelen de houding van de meerderheid van de oppositie als positief. Natuurlijk heeft de CHP in het verleden grote fouten gemaakt. Ze hebben misdaden begaan. Ze hebben de weg vrijgemaakt voor de systematische en gedwongen benoeming van curatoren. Nu pakken ze hen zelf aan. We hebben ze in het verleden veel bekritiseerd, maar sinds dit proces is de houding van de CHP-leiding positief. Ze zeggen dat ze het proces steunen en dat het nodig is om de kwestie op een democratische manier te benaderen. Ze steunen het feit dat de kwestie aan het parlement wordt voorgelegd.
Als de AKP-regering, de AKP-MHP coalitie, echt van plan is om de Koerdische kwestie op te lossen, als ze het willen oplossen op basis van Turks-Koerdische broederschap, wat moeten ze dan doen? De oppositie bedanken en bij dit proces betrekken. Dit is wat elke regering zou doen. Kan er iets waardevollers en zinvollers zijn dan dit als zo’n situatie zich voordoet, als de huidige regering een proces start over deze kwestie en de oppositie het steunt? Maar nu wil men de oppositie uitschakelen. Het is bijna alsof de oppositie te horen krijgt: “Bemoei je er niet mee”. De benadering van de oppositie fnuikt dit proces vanaf het allereerste begin. Het feit dat dit proces niet tot het gewenste resultaat leidt, is deels het gevolg van dit inzicht. Het is belangrijk om publieke steun te krijgen, de steun van de hele samenleving. Alleen met de steun van de samenleving kan dit proces vooruitgang boeken. Zoals ze zeggen, in 2013 was er geen steun vanuit de samenleving, er was geen politieke steun, de CHP was tegen, de MHP was tegen, en dus werkte het niet. Nu de grootste oppositiemacht het steunt, moet het de nodige waarde krijgen. Het is noodzakelijk om deze houding van de AKP-regering te bekritiseren.
Is het bestaan van de Koerdische kwestie niet het meest fundamentele probleem van Turkije? Zoveel druk uitoefenen op de oppositie, proberen haar uit te sluiten van het proces, vergroot het probleem alleen maar. Zowel Erdogan als Bahceli hadden het over het overleven van Turkije en de staat. Als het een kwestie van overleven is, dan kan het worden opgelost door sociale consensus. Sociale consensus is heel belangrijk in dit verband. Als dat niet gebeurt, moet dat serieus worden bekritiseerd. In dit opzicht is de eis van de oppositie voor vervroegde verkiezingen gerechtvaardigd en legitiem. We wilden al verkiezingen direct na de gemeenteraadsverkiezingen van 31 maart 2019. De voorkeur van de samenleving was verschoven. Regeringen overleven en regeren op basis van de tendensen in de samenleving. Maar op 31 maart was duidelijk te zien dat de sociale basis van de regering was gekrompen en die van de oppositie aanzienlijk was gestegen. Op elke andere plaats in de wereld zouden onmiddellijk vervroegde verkiezingen zijn uitgeschreven. We hebben toen een oproep gedaan, maar de CHP besteedde er geen aandacht aan. Die had het over ‘normalisatie’ en zo. Maar deze regering neigt naar geen enkele vorm van ‘normalisatie’.
De krachten die gekozen zijn door de wil van het volk en hun steun hebben, zullen het veel gemakkelijker hebben om het probleem op te lossen.In die zin is het hun logische recht om op te roepen tot vervroegde verkiezingen.In deze situatie is het alleen aan ons om de bestaande situatie te beoordelen.Eren Keskin vroeg zich onlangs af: “Zullen de Koerden wachten tot de regering verandert?Hij heeft gelijk met zijn vraag.Maar er is nu een bestaande regering.Als die beslist om stappen te ondernemen om het proces vooruit te helpen, dan zullen we ons daar niet tegen verzetten en zeggen dat we wachten op een andere regering.Ons standpunt is dat we altijd klaar zijn voor een democratische oplossing voor de Koerdische kwestie.Als de regering geen gepaste houding aanneemt, onthult ze enkel haar eigen realiteit.Dat is hoe wij het zien.
Ik wil deze gelegenheid ook aangrijpen om het volgende te zeggen. Sommige oppositiegroepen benaderen ook niet de waarheid. Er zijn mensen die op sommige tv-kanalen van de oppositie spreken en zich afvragen wat de DEM-partij doet en of ze een alliantie heeft gesloten met de AKP. Er zijn benaderingen die een soort paranoia uitdrukken. De huidige situatie gaat niet over wat de machthebbers wel of niet zeggen. Het gaat om de kwestie van democratisering. Dit betekent dat ze zelf meer verantwoordelijkheid moeten nemen. Ze moeten hun eigen plannen ontwikkelen en initiatief nemen. Als de regering geen stap zet, moeten ze nog meer kritiek leveren en druk opbouwen. Alle oppositiemedia en politieke partijen moeten druk uitoefenen op de regering. Ze moeten publiekelijk vragen waarom de regering tijd rekt, waarom ze geen oplossing aandraagt. Dit is een kwestie van democratisering. Dit is hoe wij en het Koerdische volk het zien. Zonder democratisering kan de kwestie niet opgelost worden. Met onze houding dwingen wij stappen af voor democratisering. De rest van de oppositie zou hier ook op moeten aandringen.
Ontwikkelingen in de regio hebben ook een sterke invloed op het beleid van Turkije. De conflicten tussen Turkije en Israël in Syrië zijn recentelijk toegenomen. Er zijn echter ook pogingen om tot een overeenkomst te komen. Wat heeft u te zeggen over de conflicten in Syrië, en wat zit er werkelijk achter Erdogans anti-Israël masker?
Turkije is zogenaamd anti-Israël, en Israël publiceert vaak verklaringen met retoriek tegen Turkije. Maar men moet de evaluaties van Turkije tegen Israël niet erg serieus nemen, omdat ze niet de werkelijkheid weerspiegelen. De verklaringen van Turkije zijn bedoeld om de eigen publieke opinie tevreden te stellen. Want de publieke opinie in Turkije is gevoelig voor Palestina en Gaza. Ze reageert op de bloedbaden die in Palestina plaatsvinden. Daarom gebruiken ze anti-Israël retoriek. Erdogan legt af en toe verklaringen af, maar die weerspiegelen niet zijn ware politiek. Binnenkort zal iedereen dit duidelijker zien. Turkije en Israël zullen tot een verzoening komen. Dit bleek uit de ontmoeting tussen Netanyahu en Trump. Trump zei dat hij het zal doen en zei tegen Netanyahu dat hij niet te hard moest zijn tegen Turkije.
Nu Trump aan de macht komt, zal er dus een verzoening komen tussen Turkije en Israël. Maar dit zal met enige druk van de VS zijn. Toch zullen de problemen tussen Israël en Turkije op een bepaald niveau blijven bestaan, omdat Israël Turkije niet vertrouwt. En zelfs als Turkije zich met Israël verzoent, dan is dat vanwege de politiek, vanwege bepaalde druk van de VS. Israël heeft de plaatsen aangevallen waar Turkije zich wilde vestigen en daarbij zijn enkele Turkse ingenieurs gedood. Op dit niveau haalde Israël uit naar Turkije.
In het Midden-Oosten zullen de VS handelen en doen wat Israël zegt. Het zal Turkije niet confronteren; het zal zich verzoenen. Maar deze verzoening zal vooral een verzoening zijn die in het belang van Israël is, dat wil zeggen, een verzoening die rekening houdt met Israël. Trump zal zo’n compromis sluiten.
Turkije bevindt zich momenteel in een zeer moeilijke situatie; het zit vast. Het voelt zich politiek en economisch niet op zijn gemak. In een omgeving waar er zoveel werkloosheid is in Turkije, waar de problemen verergerd zijn, waar er geen comfort is, waar Turkije geconfronteerd wordt met de Koerden en waar het in conflict mee is, zal Turkije zich onderwerpen aan zo’n compromis. Het heeft geen andere keuze.
In Syrië is het Baathistische regime ingestort, maar de problemen duren nog steeds voort. Het Democratisch Autonoom Bestuur van Noord- en Oost-Syrië wordt gezien als een mogelijke oplossing voor de problemen. De Koerdische conferentie voor eenheid en een gemeenschappelijke houding vond plaats in Qamishlo. In hoeverre kan dit bijdragen aan een oplossing van de situatie?
Ja, HTS kwam en vestigde zich in Damascus, maar met zijn begrip en mentaliteit zal er noch stabiliteit noch een oplossing zijn in Syrië. Afgezien van het feit dat het een oplossingsaanpak is, is het een aanpak die de weg vrijmaakt voor conflicten, een aanpak die instabiliteit zal creëren. Vanuit dit oogpunt kan de benadering van het Democratisch Autonoom Bestuur in Noord- en Oost-Syrië en het programma dat het voorstelt de enige oplossing zijn voor Syrië. Als er een oplossing moet komen in Syrië, als Syrië echt gedemocratiseerd moet worden, zal het model van Noord- en Oost-Syrië natuurlijk een sterke impact hebben; de Rojava Revolutie zal een sterke impact hebben. Dat is wat benadrukt kan worden.
Niet alleen Druzen en Alawieten, maar ook de meerderheid van de soennitische Arabieren zien dat de HTS geen oplossing zal zijn. HTS moet niet worden gezien als een organisatie die wordt gesteund door soennitische Arabieren. Het heeft de steun van hooguit 30 procent van de soennitische Arabieren. De rest accepteert de HTS niet. Het Arabische volk accepteert de monistische, onderdrukkende en zelfgekozen aanpak van HTS niet. Het oosten van Syrië heeft bijvoorbeeld altijd een meer autonoom leven willen leiden ten opzichte van Damascus. Dat was zo in het verleden en dat is nu zo. In dit opzicht zal de Rojava-revolutie natuurlijk een rol spelen in de vormgeving van Noord- en Oost-Syrië en heel Syrië in de toekomst. Haar opvatting over de vrijheid van vrouwen, haar benadering van andere volkeren, haar opvatting over democratie… Dit alles zal een impact hebben op de vorming van het nieuwe Syrië.
In dit opzicht is de conferentie natuurlijk belangrijk. Voorheen was de ENKS één met de huurlingen en de bendes, één met de invasieaanvallen van de Turkse staat. Met andere woorden, ze waren tegen de Rojava-revolutie. Ze waren tegen Noord- en Oost-Syrië. Maar toen de coalitie naar Damascus ging, viel de alliantie waarin ze zaten uit elkaar. Ze hadden geen andere keuze. Ze probeerden een compromis te sluiten met het Autonoom Bestuur, met de PYD en de andere partijen. In dit opzicht hebben zowel de PYD als de bevolking van Noord- en Oost-Syrië een echt volwassen aanpak laten zien. Tot gisteren waren ze tegen en steunden ze de indringers. Ze steunden zowel de bezetting van Afrin als de bezetting van Serekaniye. Ze kozen de kant van de Turkse staat, de huurlingen en de bendes. Maar toen dat proces eindigde, realiseerden ze zich dat het niet werkte; ze moesten tot een akkoord komen met Rojava. De mensen van Noord- en Oost-Syrië en de Koerden zeiden geen “nee” tegen hen. Ze zeiden: “Als ze uit het bondgenootschap stappen, als ze hun oude houding niet voortzetten, als ze zich niet scharen aan de kant van de Turkse bezettingen, als ze zich niet scharen aan de kant van die huurlingen en bendes, als ze zich scharen aan de kant van de Koerden, dan is dat een goede zaak.” En de Koerden verwelkomden hen. Ja, zo moeten we deze conferentie ook zien.
Het is een goede zaak dat ze zo verenigd zijn, dat een deel van de Koerden de kant van de krachten die hier tegen de strijd strijden, tegen de winst in Rojava, opgeeft en de kant van de Koerden kiest. In dat opzicht vonden we deze conferentie belangrijk. Het covoorzitterschap van onze Uitvoerende Raad heeft een boodschap gestuurd waarin staat dat we deze conferentie steunen.
Natuurlijk houdt deze conferentie verband met het proces dat Rêber Apo op gang heeft gebracht. Rêber Apo wilde de relaties tussen de Koerden verbeteren en verder werken aan een nationale conferentie. Hij heeft deze aanpak. Als we ons herinneren, riep Rêber Apo in 2014, toen hij een dergelijk proces initieerde, op tot een Koerdische conferentie. Dit verklaart nog steeds het huidige proces.
Natuurlijk is het ook belangrijk op te merken dat de Turkse staat het meest vijandig staat tegenover een Koerdische conferentie en Koerdische eenheid. In dit opzicht vergemakkelijkte de oproep van Rêber Apo, de versoepeling van de relaties met Turkije, de organisatie van zo’n eenheidsconferentie, een gezamenlijke conferentie van Koerden. In dit opzicht vonden we de conferentie en de vorming van een gezamenlijke delegatie ook positief. Terwijl ze dit doen, moeten ze nadenken over de democratisering van heel Syrië. Het is noodzakelijk om het Koerdische volk te verdedigen, maar Koerden moeten ook hun rol spelen in de democratisering van Syrië. Anders zal het niet veel zin hebben als ze alleen maar zeggen “Koerden zijn mijn volk” of als Syrië niet gedemocratiseerd is. Morgen zal dit niet-democratische regime nieuwe allianties vormen en opnieuw de Koerden aanvallen. In dit opzicht zou deze conferentie niet alleen moeten bijdragen tot het creëren van Koerdische eenheid, maar ze zou zich ook moeten bekommeren om de democratisering van Syrië. Ze moet in dit opzicht haar rol spelen.
Bron: ANF