- Zuid-Koerdistan
Sabri Ok, lid van de Uitvoerende Raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), sprak over de crisis van de AKP-MHP alliantie, die Turkije op de rand van de afgrond heeft gebracht omdat het vasthoudt aan het voeren van een oorlog die het niet kan winnen. Het gesprek werd gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap en luidt als volgt:
De genocidale aanvallen op Noord/Zuid Koerdistan en Rojava door het regime van de AKP-MHP gaan door. Tegelijkertijd krijgt het Turkse leger zware klappen van de guerrilla. Hoe beoordeelt u de voortdurende oorlog en de aanvallen op het Koerdische volk?
Het Koerdische volk is een politiek volk. Ze zien hun toekomst. Ongetwijfeld gelooft men in het vrijheidsbeleid van Rêber Apo en de democratisering van de samenleving. Onze 50 jaar strijd, verzet en ervaring is een historische verwezenlijking. Daar geloven wij ook in. Maar we moeten ook weten dat het proces waarin we ons bevinden, zoals ik al zei, geen normaal proces is. De Koerdische guerrillatroepen, de ‘Volksverdediginskrachten’ (HPG) en ‘Vrije Vrouwentroepen’ (YJA Star), hebben zware klappen uitgedeeld aan de vijand in de voortdurende tunneloorlog. Historisch verzet wordt getoond tegen de meest geavanceerde technologie en chemische wapens. Bij deze gelegenheid buig ik opnieuw voor al onze martelaren en herdenk hen met respect. Ik groet met liefde de kameraden die zich momenteel verzetten in de gevechtsposities. Zij vertegenwoordigen de toekomst van het Koerdische volk en de mensheid, geschiedenis wordt door hen geschreven.
Maar ons volk en iedereen zou dit heel goed moeten weten; we mogen nooit zelfgenoegzaam worden. Zich tevreden voelen is verraad voor het Koerdische volk, voor ons. We mogen niet vergeten of zelfgenoegzaam zijn. Zelfgenoegzaamheid verwijdert mensen van de realiteit. Niets mag ons zelfgenoegzaam maken. We worstelen in een periode van de zwaarste processen. Er zijn veel kansen en mogelijkheden voor ons om historische resultaten te behalen, maar er zijn ook grote gevaren. Daarom moeten er geloof, hoop, moraal en enthousiasme zijn, maar dit mogen geen redenen zijn voor zelfgenoegzaamheid of rechtvaardiging voor het afschuiven van verantwoordelijkheden op anderen. Iedereen moet zijn rol spelen. Moeders, jongeren, vrouwen, kinderen; sommigen moeten in opstand komen, sommigen moeten bidden, sommigen moeten stenen gooien, iedereen moet iets doen. Ze moeten niet alleen maar toekijken, ze moeten niet zeggen dat onze vrienden zich verzetten en dat ons werk doorgaat. Het lijdt geen twijfel dat de guerrilla’s in opstand komen, maar iedereen moet in opstand komen en zijn rol spelen.
Dat de vijand zo wreed is geworden, komt omdat hij een breekpunt heeft bereikt. De vijand voelt ook dat zijn einde nadert, en door deze angst wordt hij nog brutaler. Overal waar er een Koerdische aanwinst is, wil hij die vernietigen. In de bergen van Koerdistan gaan de aanvallen op de guerrilla ononderbroken door. De guerrilla’s reageren op deze aanvallen. Opnieuw valt de Turkse staat 24/7 de grensdorpen van Rojava aan om de mensen te dwingen te migreren. De mensen van Rojava betalen al jaren de prijs. Maar ze hebben dagen gekend waarin ze zonder identiteit leefden, en nu hebben ze ook het vrije leven gezien dat de revolutie heeft gecreëerd als resultaat van prijs en strijd. Daarom verzet het volk van Rojava zich en zal het zich blijven verzetten tegen alle aanvallen.
De Turkse staat verdrinkt als gevolg van deze oorlog. De economie is ingestort. Erdoğan lijkt zo arrogant, maar wie hij ziet bedelt om geld, bedelt om wapens. De maatschappij betaalt de rekening. Remzi Kartal had het hier onlangs over in een televisieprogramma. Sommige onderzoekers schatten dat de rekening voor de 40-jarige oorlog tegen de PKK en het Koerdische volk 3 biljoen 600 miljard dollar bedraagt. Met dit geld zou Turkije 4 keer meer zijn gegroeid, sterker zijn geworden, zijn gedemocratiseerd en zou het welzijn van het leven zijn toegenomen. Maar de mensen zijn nu arm en hebben honger. Desondanks volhardt de Turkse staat in de oorlog. De rol van Erdoğan is oorlog voeren tegen de PKK. Maar hij heeft het eindpunt bereikt. Hun politiek is geblokkeerd. Voor het eerst in 50 jaar zijn ons volk en onze beweging in staat om de kansen heel goed te benutten en historische resultaten te boeken. De enige voorwaarde is dat iedereen zijn rol in dit proces speelt.
Onlangs hebben functionarissen van het MIT [Turkse geheime dienst], de minister van Buitenlandse Zaken en de minister van Defensie een bezoek gebracht aan Hewlêr [Erbil] en Bagdad. Wat is het doel en het kader van deze ontmoetingen?
Iedereen moet goed weten dat het hoofdonderwerp van de gesprekken de PKK is. De Turkse staat zal alle concessies doen die daarvoor nodig zijn, omdat hij op zoek is naar partners en vrienden. Er is maar één doel, één gesprek, en dat is de PKK. Ze richten zich op Shengal en Rojava omdat de Koerden daar winst hebben geboekt, maar het hoofddoel is de guerrilla en de PKK. Eerst bezocht Ibrahim Kalin en daarna Yaşar Güler Bagdad. De Turkse staat heeft nog steeds een Ottomaanse obsessie. Ze zeggen dat Irak “een provincie van ons was”. Hoe komt het dat ze niet doen wat wij willen? Ze beschouwen zichzelf als superieur. Ze hebben het grondgebied van Irak en Zuid-Koerdistan al genoeg bezet. Ze hebben hun troepen op tientallen posten geplaatst en hebben de hand in alle problemen in Irak. Kirkuk, Şengal, Mosul, Turkmenen, Soennieten, ‘Koerdistan Democratische Partij’ (KDP) etc. Met andere woorden, ze willen Irak in elke kwestie bijsturen. Ze hebben zo’n rol op zich genomen en vragen om steun voor de oorlog in Irak en Zuid-Koerdistan. Natuurlijk moet Irak geen steun geven. Irak heeft ook problemen en zwakheden, maar het is een aparte staat en land. Geen enkele staat vertrapt zijn eer en zegt tegen een bezettingsmacht: “Kom binnen, bezet mijn grondgebied, vecht op mijn grondgebied”.
We denken niet dat Irak op dit moment een smerige samenwerking met de Turkse staat zal aangaan. Zoiets zou niet juist zijn, noch zou het in het belang van Irak zijn. Er is geen reden voor zoiets vanuit het perspectief van het Koerdische volk en de PKK. Maar de Turkse staat probeert het op deze manier. Na Bagdad kwamen ze naar Hewlêr, de hoofdstad van Zuid-Koerdistan. Ze voerden gesprekken met Massoud Barzani, Nechirvan Barzani en Masrour Barzani. Het resultaat van de gesprekken was dat ze hun relaties die ze tot nu toe hadden, zullen voortzetten. Dit zijn geen eervolle of gunstige betrekkingen voor de Koerden. Ze mogen in de toekomst niet worden voortgezet.
Ik zou dit willen zeggen tegen het Koerdische volk, tegen de mensen van Hewlêr, tegen al diegenen die rond de KDP staan; laten we er gewetensvol naar kijken. Aan de ene kant is er een staat die de identiteit van het Koerdische volk niet aanvaardt, die hen elke dag afslacht en vervolgt, en aan de andere kant is er een Koerdische beweging die vecht voor de vrijheid, identiteit en rechten van het Koerdische volk en voor de democratisering van Turkije. De mensen van Zuid-Koerdistan zouden tegen de KDP moeten zeggen: “Wat doen jullie met de vijand van de Koerden, de Turkse staat, jullie zijn verkeerd bezig, de PKK is Koerdisch, wat voor kwaad heeft het ons gedaan? Jullie kunnen het oneens zijn, maar dat is geen reden om tegen de PKK te vechten door je te verenigen met de indringers”. Ze zouden moeten zeggen dat dit niet moreel is, dat dit niet het juiste beleid is. Onze mensen moeten hierover nadenken.
Ik zeg dit ook tegen de KDP: kijk naar de geschiedenis! De Turkse staat is een staat die zijn eigen voorouders heeft geëxecuteerd. Erdoğan zou zelfs zijn vader verkopen voor macht. De KDP weet dit ook, ze moeten een beetje dapper zijn. Ze hoeven niet per se bevriend te zijn met de PKK of deze te steunen. Laten we dit buiten beschouwing laten, maar ze moeten niet met de bezetters in zee gaan en tegen de PKK vechten. Daar schieten ze niets mee op. Laten we 2017 niet vergeten, toen het referendum voor een onafhankelijke staat werd gehouden. Was de Turkse staat niet de eerste die zijn tanks aan de grens opstelde, met vingers wees en dreigde? Zonder de PKK zullen ze de autonomie in Zuid-Koerdistan ook niet accepteren. Ze worden gedwongen. Ons volk moet hier ook stelling tegen nemen. De KDP moet deze politiek opgeven. De Turkse staat is een bezettingsstaat. Als ze plannen hebben om het verzet te breken en de PKK te vernietigen, moet de KDP naar het verleden kijken. Gedurende 50 jaar konden ze dit niet doen. Tijdens de internationale samenzwering zei iedereen: “Deze keer is het voorbij, de PKK is verdoemd”, maar zoiets is niet gebeurd en zal ook niet gebeuren. Als je geen resultaten kunt bereiken, waarom blijf je dan aandringen? Gesprekken betekenen de voortzetting van de oorlog. Onze eis is dat de KDP wegblijft van een dergelijk beleid.
De Turkse staat gebruikt de PKK als rechtvaardiging, maar was de PKK er ook in de oorlog tussen Azerbeidzjan en Armenië? In Syrië gebruikt het de PKK ook als rechtvaardiging, maar het echte doel is om heel Syrië te bezetten. Ze willen de toekomst van Syrië zelf bepalen. Het heeft duizenden bendes geplaatst. Wat doet de Turkse staat in Libië? Overal waar de Turkse staat is, worden de problemen groter en het brengt er oorlog. Het is hetzelfde in het hele Midden-Oosten. De samenleving in het Midden-Oosten weet uit wat voor stof de Turkse staat is opgebouwd. Ze reageren tegen de Turkse staat. Maar de realiteit van de machten is anders. De Derde Wereldoorlog in het Midden-Oosten begon met het complot. Het Midden-Oosten zal gedemocratiseerd worden met de fysieke bevrijding van Rêber Apo, de oplossing van de Koerdische kwestie met democratische middelen en de democratisering van Turkije. De enige oplossingen voor de problemen in het Midden-Oosten zijn de concepten van ‘Democratische Natie’ en ‘Democratische Moderniteit’. Dit is de PKK en het paradigma van Rêber Apo. De PKK is op dit moment effectief in het Midden-Oosten. Als de Koerdische kwestie opgelost wordt met deze methodes, zullen de problemen in het Midden-Oosten ook opgelost worden. De KDP zou ook op deze manier moeten denken en handelen.
Bron: ANF