KCK bestuurslid Mustafa Karasu zei in een gesprek met ANF Nieuwsagentschap dat “het mogelijk is om dit Imrali systeem omver te werpen.” Het gesprek werd gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap en luidt als volgt:
Laten we beginnen met de leider van het Koerdische volk, Abdullah Öcalan, en zijn situatie in isolatie. Hij zit al meer dan drie jaar in totale isolatie en er is geen nieuws over hem. Hoe beoordeel je dit, vooral ten opzichte van de internationale instellingen zoals het “Europees Comité ter voorkoming van foltering en onmenselijke of vernederende behandeling of bestraffing” (CPT), die eigenlijk opgericht werden om in te grijpen in dergelijke situaties?
Rêber Apo [Abdullah Öcalan] zit nu al meer dan 25 jaar in isolatie. Zijn gevangenschap is zijn 26e jaar ingegaan. Op de allereerste dag, tijdens de evaluatie van het Imrali-systeem, zei Rêber Apo dat het CPT verantwoordelijk was voor zijn gevangenschap en dat ze samen het Imrali-systeem hadden opgericht. In feite hebben ze voortdurend contact met Turkije. Het CPT is geen rechtscollege. Het doet zich wel als zodanig voor, maar het is absoluut afhankelijk van politieke wil. Als ze gevangenissen bezoeken, kunnen ze hun rapporten niet publiceren zonder toestemming van de Turkse regering. De aanpak van het CPT is ook de aanpak van Europa. Het is onderdeel van Europa’s Turkije-beleid. In feite legitimeert het CPT met deze houding het Imrali-systeem.
Zij waren er immers als eersten bij toen Rêber Apo in Imrali aankwam, want zij waren de grondleggers van dit systeem, net als Europa en de ‘Raad van Europa’ (RvE). Nu, met deze houding, houden ze het systeem in stand dat ze samen hebben gelegitimeerd, geaccepteerd en gecreëerd. Als Turkije dit kan uitvoeren, als het op zo’n strenge manier het isolement kan handhaven, betekent dit dat een land dat lid wil worden van de Europese Unie en lid is van de Raad van Europa de goedkeuring van Europa heeft, dat ze het hebben gelegitimeerd en genormaliseerd.
Dit is precies hoe de benadering van het CPT moet worden gezien, en deze realiteit moet worden onthuld. Omdat ze de wereld misleiden, misleiden ze de volkeren. Hier is het CPT, het orgaan ter voorkoming van marteling. Het gaat naar gevangenissen, controleert en zegt dat het martelingen voorkomt, maar er is al 3 jaar sprake van isolatie op Imrali. Al 3 jaar lang mag Rêber Apo zijn advocaten of familie niet ontmoeten. Maar het CPT lijkt dit normaal te vinden. Ze reageren hier niet op, ze nemen geen standpunt in. Het is noodzakelijk om tegen deze situatie te strijden. We kunnen dit Imrali-systeem niet doorbreken zonder te strijden, zonder het aan de kaak te stellen. Het is dus noodzakelijk om het CPT als instituut te bekritiseren en te ontmaskeren. Nogmaals, we moeten niet te veel verwachten; het CPT werkt onder de CvE. Het doet zich voor als een juridische instelling, maar het is direct afhankelijk van de politiek. Het handelt in overeenstemming met de orde van de politiek. Daarom moet het CPT echt worden ontmaskerd.
Dergelijke mechanismen bestaan in Europa en in vele andere delen van de wereld. Ze hebben instellingen opgericht die mensen en samenlevingen misleiden. Er zijn veel instellingen die het etiket dragen van “handelend in het kader van de mensenrechten”. Ze doen zich voor als instellingen voor vrijheid, voor de verdediging van de democratie, maar ze hebben geen echte rol. Hun enige rol is om de samenleving te misleiden. Ze verdoezelen en verhullen de roep van de samenleving om democratie, vrijheid en mensenrechten. Ze worden instellingen om zulke eisen, zulke aspiraties te frustreren. Het is noodzakelijk om ze te ontmaskeren. Want zo worden deze onrechtvaardigheden in stand gehouden. Ze misleiden samenlevingen door te zeggen dat ze democratie en mensenrechten hebben en dat ze tegen marteling zijn en vrijheid willen. Dit is een masker dat moet worden afgezet. Alleen op deze manier, alleen als het gedwongen wordt, zullen deze instellingen de waarheid opbiechten. Ze proberen zich te houden aan enkele universele regels en principes. Ze doen dit om hun bestaan in stand te houden, om te overleven. Maar als ze niet bestreden worden, zullen ze zeker doorgaan met het misleiden van samenlevingen en volkeren. Het CPT blijft zich voordoen alsof het een instelling is die Europese gevangenissen bezoekt en martelingen voorkomt; het moet echt ontmaskerd worden. Er zijn daar al drie jaar geen bijeenkomsten geweest. De maatschappij weet het niet, zijn familie weet het niet, leeft Rêber Apo nog of niet? We weten niets over zijn gezondheid. Heeft zijn familie geen rechten? Maar dit wordt verzwegen. Rêber Apo kan zelfs zijn advocaten niet zien. Dit is een zeer ernstig juridisch probleem.
De legitimiteit van het Imrali-systeem is meer dan ooit verzwakt. Het is echt niet meer in staat om zichzelf te rechtvaardigen. Als het wordt aangepakt, als er een strijd wordt gevoerd, is het mogelijk om dit Imrali-systeem omver te werpen en ervoor te zorgen dat Rêber Apo zijn familie en advocaten kan ontmoeten en vrij kan zijn. De houding van het CPT is voor ons een reden om onze strijd op te voeren. Het is een reden om een strijd te voeren voor de volkeren. Het is een reden om een strijd te voeren voor de hele mensheid.
Om de internationale instellingen even buiten beschouwing te laten, hoe beoordeelt u de laatste ontwikkelingen in de strijd tegen het Imrali-systeem?
Eerst en vooral feliciteer ik de honderdduizenden die deelnamen aan de rally in Europa en ook diegenen die vanuit Wan en Serhed marcheerden voor de vrijheid van Rêber Apo in Koerdistan. Zij hebben echt een belangrijke actie, strijd en houding naar voren gebracht. Ze hebben duidelijk getoond dat het Koerdische volk en alle democraten tegen het isolement van Rêber Apo zijn, dat ze tegen de internationale samenzwering zijn en dat ze de vrijheid van Rêber Apo willen.
De eis voor de vrijheid van Rêber Apo is niet langer alleen een eis van het Koerdische volk, het is de eis geworden van de hele mensheid, democratische krachten, vrijheidszoekende krachten, socialistische krachten, vrouwen, ecologen. De ideeën van Rêber Apo, het paradigma dat door hem naar voren wordt gebracht, zijn een alternatief voor het systeem dat door de kapitalistische moderniteit is gecreëerd en dat de mensheid en de maatschappij wurgt en de sociale problemen verergert. Rêber Apo toont de uitweg. De mensheid ziet dit, vooral vrouwen, democratische krachten en arbeiders zien dit. Het Koerdische volk ziet de vrijheid van Rêber Apo al als hun eigen vrijheid. Ze voeren hun eigen vrijheidsstrijd samen met de vrijheidsstrijd van Rêber Apo.
In dit opzicht was de houding van onze mensen op 15 februari echt belangrijk, net als de houding van hun internationale vrienden. De houding van onze mensen in Europa is belangrijk. Er is duidelijk een houding en strijd tegen de samenzwering. De internationale samenzwering, in het aangezicht van de mensheid, is sterk veroordeeld. Er valt niets meer te verdedigen. Het zijn de VS en Israël die deze samenzwering destijds hebben uitgevoerd en Turkije bleef achter met het resultaat. Ecevit, de voormalige Turkse premier, zei: “Waarom hebben ze Apo aan ons gegeven? Dat weten we niet. We begrijpen niet waarom ze hem aan ons hebben gegeven.
In dit opzicht is de fase waarin de strijd tegen de samenzwering zich bevindt erg belangrijk. Er is een wereldwijde campagne gestart op 10 oktober en op 10 december waren er hele dagen gewijd aan het lezen van de gevangenisgeschriften van Rêber Apo. Hierdoor is de vrijheid van Rêber Apo een universele eis geworden. Deze dag is een dag geworden die democratische krachten en volkeren over de hele wereld omarmen en waarvoor ze strijden. In dit opzicht is de strijd voor de vrijheid van Rêber Apo zeer sterk geworden. De strijd tegen de samenzwering is zeer sterk geworden. Natuurlijk, laten we dit nogmaals benadrukken. Laten we het altijd benadrukken. Onze martelaren bouwden verdedigingsmuren rond het leiderschap met hun campagne en strijd; die kameraden die zich opofferden voor de vrijheid van hun leider.
Het is de 25-jarige strijd van ons volk die de strijd tegen de samenzwering op het huidige niveau heeft gebracht. Het is niet tevergeefs, geen strijd is ooit verspild. Als deze 25-jarige strijd niet was gevoerd, als dit offer, deze strijd voor de vrijheid van Rêber Apo niet 25 jaar lang had plaatsgevonden, dan zou de strijd tegen deze internationale samenzwering vandaag niet dit niveau hebben bereikt. Zo moeten we het zien. De situatie die we vandaag hebben is het resultaat van grote inspanningen, is het resultaat van grote offers. Nu is het tijd om de deuren van Imrali te vernietigen. Ze hebben geen legitimiteit. Iets dat geen legitimiteit heeft, kan geen stand houden. Dat is zo op politiek gebied, dat is zo op sociaal gebied, dat is zo op cultureel gebied. Alles zonder legitimiteit is gedoemd om in te storten en uit elkaar te vallen.
De samenzwering is een gebeurtenis die geen legitimiteit heeft. Het Imrali-systeem wordt met geweld in leven gehouden. Het wordt veroordeeld door het geweten van de mensheid. Het Koerdische volk aanvaardt het niet. De meerderheid van de krachten die momenteel betrokken zijn bij de samenzwering staan niet aan de kant van de samenzweerders. Ze zijn niet in staat om deze samenzwering te verdedigen. Op dit moment is alleen Turkije in een positie om de samenzwering openlijk te verdedigen. Er is ook de ‘Democratische Partij van Koerdistan’ (KDP). Deze samenwerking tussen de KDP en de Turkse staat is in zekere zin een beleid, een relatie om de internationale samenzwering voort te zetten.
Nu, in de tweede fase van de wereldwijde campagne, moet het zeker gesocialiseerd en gepopulariseerd worden. Het Koerdische volk en de samenleving moeten de campagne op de breedst mogelijke manier omarmen en de strijd aangaan. Ze moeten dit uitvoeren op politiek gebied, sociaal, en ervoor strijden op wettelijk niveau. Ze moeten er ook voor strijden op het gebied van diplomatie en deze strijd moet nu opgevoerd worden tot een niveau dat Rêber Apo zal bevrijden. Dit is dichtbij. We moeten erin geloven.
25 jaar geleden, toen de samenzwering plaatsvond, zeiden de internationale machten “de Koerdische Arbeiderspartij (PKK) is klaar, Rêber Apo is klaar”. Daarom stopten ze hem in de gevangenis. Dat is wat ze dachten. Maar het resultaat van de strijd is duidelijk op het punt dat we vandaag bereikt hebben. De invloed van Rêber Apo is gegroeid en de strijd tegen de samenzwering is ook gegroeid. De samenzwering is ontmaskerd. De strijd tegen de samenzwering is niet langer enkel een Koerdische strijd, het is een strijd voor de mensheid geworden; de strijd tegen de samenzwering is een strijd voor de vrijheid van de mensheid geworden. De mensheid ziet de strijd tegen het complot als de strijd voor de vrijheid van arbeiders en vrouwen, als de strijd voor de bevrijding van de mensheid. Ze willen de leider bevrijden, de initiatiefnemer van de projecten die de mensheid de weg naar verlossing tonen. Ze zien de samenzwering niet als slechts een persoon die in een gevangenis wordt vastgehouden; hun strijd is niet slechts om een persoon uit de gevangenis te krijgen, uit isolatie en marteling. Er is een strijd om de leider te bevrijden, die de ideologie heeft die mensen, arbeiders en vrouwen zal bevrijden. Wanneer er zo’n doel is, groeit natuurlijk de acceptatie van de verantwoordelijkheid voor deze plicht als een lawine. In Europa is men aan de tweede fase begonnen. Het waren de internationale vrienden van het Koerdische volk, intellectuelen, academici, democraten en vakbondsleden die de eerste fase startten. Nu zijn ze aan de tweede fase begonnen. Het is onze plicht als Koerdisch volk om de tweede fase om te zetten in een meer sociale beweging en Rêber Apo uit zijn gevangenschap te halen.
Bron: ANF